واشنگتن پست گزارش داد که نیروهای افغان آموزشدیده توسط سیآیای موسوم به «قطعات صفر» پس از انتقال به امریکا از آسیبهای روانی جنگ رنج میبرند. طبق این گزارش، برخی از این نیروها که منتظر پذیرش درخواستهای پناهندگی خود هستند «با افسردگی یا افکار خودکشی دستوپنجه نرم میکنند.»
دوره اقامت این نیروها که تحت برنامه اقامتی ویژه یا اسآیوی به امریکا منتقل شدهاند، در تابستان امسال به پایان میرسد و از سویی دیگر بعید به نظر میرسد که قانون تسهیل اقامت دایمی شهروندان افغانستان به زودی از سوی کانگرس به تصویب برسد.
برخی از همکاران سابق امریکایی این نیروها نگران سرنوشت «قطعات موسوم به صفر» هستند و استدلال میکنند که دولت بایدن از آنچه که زمانی دارایی کلیدی برای پیشبرد ماموریت ایالات متحده در افغانستان بوده، غفلت میکند.
تابش، یکی از این نیروها که پایش را در یکی از عملیاتهای جنگی در افغانستان از دست داده، در مصاحبه با واشنگتن پست گفت که از نبود آینده روشن در امریکا هراس دارد و از مشکلات اقتصادی و نداشتن کار رنج میبرد.
تابش میگوید که او با شرایط جسمیای که دارد قادر به انجام هر کاری نیست و کمک ۱۱ هزار دالری که از وزارت خارجه در ابتدای ورود به ایالات متحده دریافت کرده برای هزینههای اساسی دیگری به مصرف رسیده است.
او میافزاید که آنها به رغم اینکه قادر به پرداخت اجاره ماهانه ۱۳۰۰ دالری نیست، اکنون مطلع شده که آژانس کمککننده آنان پرداخت اجاره به صاحبخانه را متوقف کرده و آنها تنها ۱۰ روز فرصت دارند تا بدهیشان را پرداخت کنند، در غیر آن صورت باید خانه را تخلیه کنند.
سمیر، یک کاپیتان سابق در قطعات موسوم به صفر، چهار ماه پس از سقوط دولت افغانستان به پایگاه موقت پناهجویان در پایگاه نیروی دریایی کوانتیکو در ویرجینیای شمالی انتقال داده شد. او نیز میگوید که حس درماندگی و گمشدگی باعث شده تا او به خودکشی فکر کند.
سیآیای قطعات موسوم صفر را در اوایل سالهای حضور نظامی امریکا در افغانستان ایجاد کرد و در ابتدا افرادی را از میان شبهنظامیان ضدطالبان برای کمک به جمع آوری اطلاعات و انجام ماموریتهای مخفی علیه طالبان و القاعده استخدام میکرد.
با گذشت زمان، واحدها به یک نیروی ضربتی زبده تبدیل شدند که اعضای آن از شاخههای مختلف قوای مسلح افغانستان بودند.
این واحدها رسما در سال ۲۰۰۹ با ریاست امنیت ملی دولت افغانستان ادغام شدند، هرچند سیآیای همچنان به این جنگجویان در ماموریتهایشان که با حمایت لجستیکی ارتش ایالات متحده انجام میشد، مشورت میداد.
واشنگتن پست مینویسد بسیاری از افغانهایی که از طریق برنامه تخلیه وارد ایالات متحده شدند با دشواریهای سازگاری با محیط زندگی جدید در امریکا روبهرو هستند اما سختیها در میان نیروهای سابق عملیات ویژه افغانستان که از آسیبهای جنگ رنج میبرند، بیشتر است.
برخی از آنان میگویند که میخواهند به افغانستان برگردند و یا به جایی مانند ایران بروند که حداقل میتوانند زبان را بفهمند.
