ویرژینی دپانت نویسنده و کارگردان فرانسوی، انی‌یس ژوی خواننده و هنرپیشه، عتیق رحیمی نویسنده و کارگردان افغان- فرانسوی، لیلا سلیمانی و دیگر نویسندگان و روزنامه‌نگاران برجسته رسانه‌های فرانسوی این فراخوان را امضا کرده‌اند.

آنها از مقام‎‌های فرانسوی خواستند برای زنان افغانستان که به پاکستان و ایران گریخته‌اند یک برنامه پذیرش بشردوستانه اضطراری را راه‌اندازی کنند و سیستم پذیرش پناهجویان زن از افغانستان را مورد بازبینی قرار دهند.

این شخصیت‌ها در فراخوان خود گفته‌اند: «فرانسه که بر ترویج دیپلوماسی فمنیستی تاکید دارد پس امکانات لازم برای کمک به زنان افغانستان را نیز دارد.»
در این نامه آمده است: «امروز افغانستان تنها کشوری در جهان است که دختران نمی‌توانند بیش از ۱۲ سالگی به مکتب بروند و زنان دیگر حق دسترسی به دانشگاه را ندارند. با محرومیت زنان از حق کار خانواده‌های زیادی در فقر فرو می‌روند، دختران و زنان در نبود حمایت قانونی شکار می‌شوند، مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرند و هیچ ارزشی ندارند. افغانستان سرکوب‌گرترین کشور برای حقوق زنان و دختران است.»
امضاکنندگان نامه با انتقاد از اجرایی نشدن طرح ویزای بشردوستانه ویژه برای پذیرش زنان افغان گفته‌اند که فرانسه باید به سرعت برای محافظت از زنان افغانستان اقدام کند. این شخصیت‌ها در نامه خود گفته‌اند که کمک به مردم افغانستان در مقایسه با پذیرش ۳۰ هزار افغان از سوی آلمان بسیار ناچیز بوده است و فرانسه باید بپذیرد که نقش خود را ایفا نکرده است.
نامه افزوده که روزنامه‌نگاران، پژوهشگران، استادان، فمنیست‌ها و متخصصان سیاست افغانستان و شهروندان متعهد از مقامات فرانسه می‌خواهند تا به زنانی که در ایران و پاکستان گیر مانده‌اند شرایط برای گرفتن ویزا را تسهیل کنند.
به گفته امضاء‌کنندگان نامه این زنان فقط چندین هزار زن هستند که به خاطر شرایط خفقان‌ آور مجبور شده‌اند کشورشان را ترک کنند و اکنون از ادامه تحصیل و کار محروم شده‌اند.

این شخصیت‌ها در نامه خود گفته‌اند که کمک به مردم افغانستان در مقایسه با پذیرش ۳۰ هزار افغان از سوی آلمان بسیار ناچیز بوده است و فرانسه باید بپذیرد که نقش خود را ایفا نکرده است.

فرانسه پس از سقوط دولت پیشین ۳ هزار پناهجو از افغانستان را منتقل کرده است.
نامه افزوده که روزنامه‌نگاران، پژوهشگران، استادان، فمنیست‌ها و متخصصان سیاست افغانستان و شهروندان متعهد از مقامات فرانسه می‌خواهند تا به زنانی که در ایران و پاکستان گیر مانده‌اند شرایط دریافت ویزا را تسهیل کنند.
به گفته امضا کنندگان نامه، این زنان فقط چندین هزار زن هستند که به خاطر شرایط خفقان‌‌آور مجبور شده‌اند کشورشان را ترک کنند و اکنون در کشورهای همسایه از ادامه تحصیل و کار محروم شده‌اند.