بیش از ۲۰۰ پناهجوی افغان که به برازیل منتقل شدهاند در شرایط «رقتآوری» بدون سرپناه در میدان هوایی سائوپائولو به سر میبرند. خبرگزاری دولتی کوبا نوشت شماری از این پناهجویان، بخاطر ازدحام و نبود بهداشت عمومی به بیماری پوستی «گال» مبتلا شدهاند.
این شهروندان در پی تسلط طالبان در افغانستان، با ویزای بشردوستانه به برازیل منتقل شدهاند.
به گزارش خبرگزاری دولتی کوبا، این ۲۰۶ پناهجوی افغان اکنون مجبور شدهاند در نبود سرپناه و پر بودن مراکز پذیرش در گوشهای از شلوغترین ترمینال هوایی امریکای جنوبی زندگی کنند.
نوید حیدری، پناهجوی افغان ۳۹ که برای ناتو به عنوان مترجم کار میکرد به خبرگزاری پرنسا لاتینا گفت که از ترس انتقام پس از بازگشت طالبان به قدرت، او به همراه همسر و چهار فرزندشان به ایران فرار کردند و از آنجا موفق به دریافت ویزای بشردوستانه برازیل شدند.
حیدری میگوید: «من فکر میکردم که قرار است مراکز پذیرش وجود داشته باشد و دیدن این وضعیت مرا شگفتزده کرد.». او افزود: «ما جایی برای شستن ظرف و لباس نداریم و با سر و صدای کولرها خوابیدن سخت است، اما بهتر از این است که با کودکان در خیابان باشیم.»
طبق آمار دولت برزیل ۴۰۵ افغان در سال گذشته و ۳۱۱ نفر در پنج ماه اول سال ۲۰۲۳ در این کشور درخواست پناهندگی دادهاند.
شهرداری سائوپائولو ، تنها ۱۷۷ تخت برای مهاجران و پناهندگان را در اختیار این پناهجویان قرار داده و همه آنها پر شده است.
فلاویو دینو، وزیر عدلیه برازیل روز پنجشنبه (هشتم سرطان) وعده سپرد که دولت پناهجویان را تا زمانی که دولت یک سیاست قطعی برای رسیدگی به این مشکل جدی ایجاد کند به هوتلها انتقال بدهد اما مشخص نکرد که چه زمانی افغانها به اقامتگاه جدید منتقل خواهند شد.
اما شیوع بیماری گال در بین این پناهجویان به شرایط سخت بود و باش این مهاجران در میدان هوایی افزوده است.
داوطلبانی که به پناهندگان کمک می کنند از مقامات می خواهند که مسئولیت این وضعیت را بر عهده بگیرند.
میگل فریره کوی، از یکی از نهادهای امدادرسان به پناهجویان افغان، با اشاره به شرایط غیربهداشتی میگوید شیوع گال یک «تراژدی پیشبینیشده» بود.
او می افزاید: «نزدیک به یک سال را صرف هشدار نسبت به شرایط اسفناک کردهایم، اما نهادهای مرتبط فقط مشکل را بر سر یکدیگر میاندازند.»
حیدری که مشتاق است زبان پرتگالی را به فهرست زبانهای خود بیافزاید، امیدوار است که خانوادهاش به زودی در یک سرپناه زندگی کند.
او در حالی که از شرایط رقتبار فعلی و شیوع بیماری گال شاکی است می گوید: «ما کمی میترسیم، اما حداقل در اینجا طالبان دیگر ما را تعقیب نمیکنند.»
