به گزارش رسانه هندی وایر، از ۷۰۰ دانشجو، نزدیک به ۲۰۰ نفر آنها زنان جوانی هستند که در صورت بازگشت به افغانستان، در چهاردیواری خانهها «زندانی» میشوند.
این زنان دانشجو گفتهاند که با وضع محدودیتهای روزافزون طالبان برای محرومسازی زنان از ابتداییترین حقوق انسانی آنها، تمایلی به بازگشت به افغانستان تحت سیطره طالبان ندارند.
تا پیش از تسلط طالبان بر افغانستان، هند معمولاً سالانه بیش از هزار بورسیه تحصیلی به دانشجویان افغان میداد، ولی امسال هیچ اطلاع جدیدی درباره تخصیص بورسیههای تحصیلی ارائه نشده است.
اکنون دانشجویان افغان در هند با آشفتگی از مقامات هندی میخواهند که ویزاهای تحصیلی و اقامتی آنان را تمدید کنند.
با این حال، از آنجایی که دولت هند گروه طالبان را به رسمیت نشناخته و روابط دیپلوماتیک با این گروه ندارد، در مورد ادامه روند بورسیههای تحصیلی برای دانشجویان افغان سکوت کرده است.
در این بین دانشگاهها نیز بدون تایید دولت هند از پذیرش دانشجویان افغان خودداری میکنند.
روما محبی بیستوسه ساله، که دوره کارشناسی مدیریت بازرگانی خود را در اوایل سال جاری به پایان رسانده، میگوید که از آن زمان او بین پونه و دهلی رفتوآمد میکند و با دیگر دانشجویان دیگر تلاش دارد تا نگرانی خود را به گوش مقامات هندی برساند و توجه آنان را جلب کند.
کمتر از یک سال قبل از ورود طالبان به کابل سوبرامانیان جیشنکر، وزیر امور خارجه هند، بورسیه تحصیلی هند را مایه افتخار خوانده و گفته بود که بیش از ۶۵ هزار دانشجوی افغان در هند تحصیل کردهاند.
به گفته او، در همان سال ۱۵ هزار دانشجو در هند مشغول به تحصیل بودند که سه هزار نفر آنان زنان جوان بودند.
در حال حاضر بسیاری از کسانی که این بورسیهها را دریافت کردهاند، بیسرنوشت هستند.
بیشتر آنها در چند ماه گذشته به صورت مکرر با مسئولان دفاتر شورای روابط فرهنگی هند، قانونگذاران، سفارت افغانستان و وزارت خارجه هند دیدار کردند، اما نتیجه چندانی به دست نیاوردند.
اسحاق سروری، که در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه پنجاب تحصیل کرده، میگوید که به دانشجویان گفته شده که وضعیت افغانستان عادی است و به کشورشان برگردند. او این پرسش را مطرح کرد که چطور میتوان به زنان دانشجو گفت که با آگاهی از آنچه در افغانستان اتفاق میافتد، باز به آنجا برگردند؟
این دانشجویان میگویند که با گذشت هر روز، تعداد افراد بیشتری فرصت آموزش در این کشور را از دست میدهند.