مجله امریکایی فارن افیرز در مطلبی نوشت سیاست امریکا در قبال تغییر رفتار طالبان با توجه به نزدیکی قدرتهای منطقهای با این گروه ناکام بوده است. نویسندگان این مطلب گفتند سیاست انزوای طالبان دیگر موثر نیست و امریکا باید راههای دیگری را دنبال کند.
به باور نویسندگان این مطلب در بیش از دو سال گذشته کاخ سفید تلاش کرد با ایجاد اجماع بینالمللی طالبان را به تغییر رفتارش در قابل زنان و دختران، مسائل حقوق بشری و مبارزه با تروریسم وادار کند، اما این تلاشها با توجه به رویکرد قدرتهای منطقهای از جمله روسیه، چین و ایران، تاکنون بینتیجه بوده است.
اسفندیار میر و اندرو واتکینز در این مطلب گفتند که برخلاف ایالات متحده، تعداد فزایندهای از دولتها، مانند دولت چین، با طالبان به عنوان یک رژیم منحوس رفتار نمیکنند.
آنها پذیرفتن استوارنامه سفیر طالبان توسط شی جینپینگ، رئیسجمهور این کشور را، آنهم در فاصله زمانی کوتاه از برگزاری دومین نشست سازمان ملل برای افغانستان در دوحه، مهمترین چالش در برابر اجماع غربی به رهبری امریکا علیه عادیسازی روابط با طالبان عنوان کردهاند.
به باور نویسندگان این مطلب، طالبان در دو سال گذشته تلاشهای دیپلوماتیک قوی برای ایجاد روابط با کشورهای همسایه انجام دادهاند.
آنها با اشاره به فعالیت ۱۸ سفارتخانه خارجی در کابل و فعال بودن شمار بیشتری از سفارتخانهها و نمایندگیهای سیاسی طالبان در خارج این کشور، نوشتند: رهبران طالبان بهطور پیوسته روابط اقتصادی خود را با کشورهای مختلف در منطقه، از جمله همسایگان دورتر مانند آذربایجان، گسترش دادهاند.
نویسندگان این مقاله به طور نمونه به روابط نزدیک طالبان با هند اشاره کرده که بیش از همه نسبت به قدرت رسیدن طالبان محتاط بوده است. این قدرت منطقهای سفارت خود را در سال ۲۰۲۲ در کابل بازگشایی کرد و یک سال بعد به طالبان اجازه داد تا کنترول سفارت افغانستان در دهلی را در دست بگیرد.
فارن افیرز در این مطلب گفته که به رغم نگرانیهای عمومی در مورد ثبات سیاسی در افغانستان و تاثیرات بالقوه آن بر کشورهایشان، از شروع ۲۰۲۴ تقریبا هر کشوری در منطقه رابطه عادی با طالبان برقرار کردهاند.
در این مطلب رقابتهای استراتژیک کشورهای مثل چین، روسیه و ایران با امریکا مهمترین انگیزه برای تعامل نزدیک این کشورها با طالبان عنوان شده است.
نویسندگان این مطلب در فارن افیرز نوشتند: «از بین رفتن اجماع در مورد انزوای دیپلوماتیک طالبان سوالات مهمی برای واشنگتن و شرکای آن ایجاد میکند. عدم بهرسمیت شناختن دیگر یک ابزار قهری معتبر نیست و اگر ایالات متحده به دنبال تأثیرگذاری بر رفتار طالبان است، باید راههای دیگری برای دستیابی به اهداف مورد نظر خود بیابد.»
اسفندیار میر و اندرو واتکینز، نویسندگان این مطلب گفتند که پرونده افغانستان بازتابی از موقعیتهای مشابهی است که واشنگتن با رژیمهای دیگر از جمله سوریه و روسیه با آن مواجه بوده است. به گفته آنها سیاست امریکا در قبال انزوای هر دو کشور ناکام بوده است.
