پس از ارسال نامه رئیسجمهور امریکا به نخستوزیر پاکستان، آنتونی بلینکن و اسحاق دار وزیران خارجه دو کشور، تلفنی گفتوگو کردند. آقای دار روز جمعه در شبکه اکس نوشت که آقای بلینکن درباره مبارزه با تروریسم با او گفتوگو کرد.
او افزود که تقویت همکاریها در زمینههای تجارت، اقتصاد، سرمایهگذاری هم از دیگر موضوعهای گفتوگوی آنها بوده است.
یک هفته پیش جو بایدن، رئیسجمهور امریکا، در نامهای به شهباز شریف، نخستوزیر پاکستان، نوشت که واشنگتن برای مقابله با چالشهای جهانی و منطقهای کنار اسلامآباد میایستد.
به گزارش رسانههای پاکستانی، این اولین ارتباط دیپلوماتیک جو بایدن با شهباز شریف بوده است.
بانک مرکزی زیمبابوه اعلام کرد که دالر زیمبابوه، پول ملی این کشور را، که بیش از ۷۰ درصد ارزش خود را از دست داده، با ارز جدیدی با پشتوانه طلا جایگزین میکند. این آخرین تلاش برای ثبات اقتصاد زیمبابوه است که در ۲۵ سال گذشته بارها دچار بحران شده است.
دالر زیمبابوه از آغاز سال بیش از ۷۰ درصد ارزش خود را از دست داده و در حال حاضر بیش از ۸۰ درصد از معاملات داخلی این کشور افریقای جنوبی با ارز خارجی انجام میشود. در همین حال، کاهش ارزش پول زیمبابوه باعث افزایش ۵۵ درصدی قیمتها شده است.
رئیس بانک مرکزی زیمبابوه در یک کنفرانس خبر در هراره، پایتخت این کشور، گفت که ارز جدید به نام «زیگ» در کنار ارزهای خارجی از جمله دالر امریکا، که ۸۵ درصد معاملات با آن انجام میشود، در گردش خواهد بود.
او گفت که اسکناسهای (بانکنوتهای) زیگ در اندازههای بین ۱ تا ۲۰۰ عرضه میشوند.
بانک مرکزی زیمبابوه همچنین اعلام کرد که نرخ بهره اصلی خود را بازنگری کرده و آن را ۲۰ درصد تعیین میکند. نرخ قبلی بهره ۱۳۰ درصد بود.
مردم زیمبابوه ۲۱ روز فرصت دارند تا اسکناسهای قدیمی خود را با ارز جدید مبادله کنند.
حسن نصرالله، دبیرکل حزبالله لبنان، اسرائيل را عامل حمله به قنسولگری ایران در سوریه خواند و گفت که پاسخ جمهوری اسلامی به این حمله قطعی است. او افزود: «زمان و مکان پاسخ جمهوری اسلامی علیه اسرائیل را رهبر و مقامهای ایرانی میدانند.»
حسن نصرالله روز جمعه (۱۷ حمل) در سخنرانی به مناسبت «روز قدس» با اشاره به کشته شدن فرماندهان و اعضای سپاه در حمله به ساختمان قنسولی جمهوری اسلامی در دمشق، گفت که کشته شدن آنها به ویژه محمدرضا زاهدی، به دلیل «اعتباری که سالها برای مقاومت لبنان داشت» موضوع بزرگی است.
او تاکید کرد که «زاهدی کمکهای بزرگی به جنبشهای مقاومت منطقه کرده بود.»
با اینکه اسرائيل تاکنون حمله به قنسولگری ایران در دمشق را تایید یا تکذیب نکرده است اما حسن نصرالله گفت که بنیامین نتانیاهو، نخستوزیر اسرائیل در حمله به قنسولگری ایران «حماقت» کرده است.
او افزود که اسرائيل پاسخ ایران را میداند.
فرمانده کل سپاه پاسداران نیز روز جمعه در سخنرانی گفت که هیچ عمل دشمن جمهوری اسلامی بدون پاسخ نخواهد ماند.
شورای حقوق بشر سازمان ملل در قطعنامهای با انتقاد از اسرائیل، خواستار پایان دادن به هر نوع فروش تسلیحات به این کشور در حال جنگ با گروه شبهنظامی حماس در غزه شد. در این قطعنامه که از سوی پاکستان ارائه شد، اصطلاح بحثبرانگیز «نسلکُشی» ذکر شده است.
این قطعنامه، که روز جمعه ۱۷ حمل به تصویب رسید، اولین قطعنامه تصویب شده در شورای حقوق بشر در مورد جنگی است که از روز هفتم اکتوبر ۲۰۲۳ و در پی حمله بیسابقه جنگجویان حماس به اسرائیل آغاز شد.
این شورا ابزار الزامآوری برای اجرای قطعنامههای خود ندارد.
در رایگیریای که درباره این قطعنامه انجام شد، ۲۸ عضو از ۴۷ عضو شورا به متن پیشنهادی قطعنامه رای مثبت دادند.
وجود اصطلاح بحثبرانگیز «نسلکشی» در این قطعنامه موجب بیمیلی برخی کشورهای عضو شورا برای اعلام موافقت با آن شد و آنان را مجبور کرد رای ممتنع یا منفی بدهند.
اشاره به عبارت «نسلکشی» در چند قسمت از پیشنویس قطعنامه اولیه حذف شده بود. با این حال، متن نهایی با یادآوری «تصمیم دادگاه بینالمللی دادگستری مبنی بر وجود خطر قابل قبول نسلکشی» در غزه، این اصطلاح را به کار برده است.
اسرائیل بارها اتهام «نسلکشی علیه فلسطینیان» را رد کرده است.
آسوشیتدپرس گزارش داد که اسرائیل دو افسر ارتش را به دلیل نقششان در حملهای که منجر به مرگ هفت امدادگر در غزه شد، برکنار کرده است. به گزارش این خبرگزاری، سه مقام دیگر ارتش به همین دلیل توبیخ شدهاند.
در حمله دوم مارچ (۱۴ حمل) نیروهای هوایی اسرائیل، کاروان یک نهاد امریکایی موسوم به «آشپزخانه مرکزی جهانی» هدف قرار گرفتند و هفت نفر کشته شدند.
این امدادگران در حال انتقال غذا به نیازمندان در غزه بودند.
قربانیان این حمله شهروندان استرالیا، پولند، بریتانیا، فلسطین و شهروند امریکاییکانادایی بودند.
حمله به این امدادگران واکنشهای گسترده بینالمللی را در پی داشت و از جمله مقامهای امریکایی و بریتانیایی ناخشنودی خود را از این حمله پنهان نکردند.
مقامهای امریکایی و بریتانیایی گفتهاند که اسرائیل در حفاظت از غیرنظامیان در غزه تلاش کافی به خرج نداده است.
به گزارش آسوشیتدپرس، تحقیقات یک جنرال بازنشسته بیانگر آن است که اسرائیل در پی این حمله مجبور به «اعتراف شرمآوری» شده است.
براساس این تحقیقات، ممکن است شک و تردیدهای تازهای درباره چگونگی تصمیمگیری ارتش اسرائیل آشکار شود.
به دنبال بالا گرفتن انتقادها از حمله اخیر به کارکنان آشپزخانه مرکزی جهانی در غزه، دانیل هاگاری، سخنگوی ارتش اسرائیل گفت: «این یک تراژدی است. این رویدادی جدی است که ما مسئول آن هستیم و نباید اتفاق میافتاد و ما اطمینان حاصل خواهیم کرد که دوباره اتفاق نمیافتد.»
پیش از این فلسطینیان و کمکرسانان بارها انتقاد کردهاند که نیروهای اسرائیلی در جنگ با حماس در غزه به صورت «بیباکانه» دست به حمله به غیرنظامیان میزنند – اتهامی که اسرائیل آن را رد کرده است.
«۲۰ روز در ماریوپل» ساخته میستیسلاف چرنوف که اسکار بهترین فیلم مستند سال را آن خود کرد، تصویر دهشتناکی از اشغال شهر ماریوپل در جنوبشرقی اوکراین به دست نیروهای روسیه را ترسیم میکند.
فیلم را در واقع یک خبرنگار ساخته است؛ خبرنگار آژانس آسوشیتدپرس که همزمان با آغاز جنگ تصمیم میگیرد به ماریوپل برود. شهر بندری مهمی در ۲۰ مایلی روسیه که به نظر میرسد از اولین اهداف روسها خواهد بود.
این خبرنگار ۲۰ روز از آغاز حمله را ثبت میکند تا آنجا که تانکهای روسی روبروی شفاخانهای که او حضور دارد، میرسند. هدف از حضورش ارسال تصاویر روزانه برای خبرگزاریهاست. زمانی که حمله آغاز میشود، دیگر خبرنگاران خارجی آنجا را ترک میکنند، اما چرنوف میماند تا تصویرگر صحنههایی از جنگ اوکراین باشد که با این صراحت و خشونت، توسط هیچکس دیگری به ثبت نرسیده است.
فیلم در نمایش خشونت هیچ تعارفی ندارد و شماری از دهشتناکترین تصاویر جنگ اوکراین را به ثبت میرساند که تماشای فیلم را آزاردهنده میکند؛ آزاری که از ابتدا تا انتها عامدانه ادامه دارد (و فیلمساز به آن اعتراف هم میکند) تا تماشاگر بدون هیچ نوع پردهپوشی به دل جنگی برود که حالا فیلمساز/ خبرنگار در حال ثبت تاثیر آن است بر غیرنظامیان و مردم عادی شهر.
نمایش تصاویر هر جنگی میتواند آزاردهنده باشد، اما اینجا با تصویر کردن مردم غیرنظامی زخمی در شفاخانه (با نمایش جزئیات آسیبدیدگی آنها که به کرات اتفاق میافتد) میزان خشونت تصاویر شوکدهندهتر از هر فیلمی میشود که میتوان در ثبت جنگ اوکراین تصور کرد، به ویژه که کودکان به بخش مهمی از فیلم بدل میشوند: کودکی در حال بازی فوتبال که با اصابت موشک پاهایش را از دست داده و بعد جانش را هم در شفاخانه از دست میدهد یا یک کودک ۱۸ ماهه که جلو چشمان والدینش در شفاخانه میمیرد و تیم پزشکیای که بدون آب و برق و تلفن و حتی مسکن برای تسکین دردها، سعی دارند زخمیها را درمان کنند و گاه از فرط ناتوانی به گریه میافتند.
فیلمساز از ابتدا تا انتها با این تصاویر به ذهن مخاطبش حمله میکند و میخواهد تصویر دهشتناکی را که به چشم دیده، با جهانیان قسمت کند. این تصاویر در واقع برای مخابره خبر ضبط شدهاند و برخی از آنها در همان روزهای آغاز اشغال در ماه فبروری و مارچ ۲۰۲۲، از تلویزیونهای جهانی پخش شدهاند و توجهها را به وضعیت ماریوپل جلب کردهاند، تا آنجا که تلویزیون روسیه هم به آن واکنش نشان داده و این تصاویر را جعلی خوانده است (با این ادعا که سیاهی لشگرها در این تصاویر نقش بازی کردهاند!) در پایان فیلم میبینیم که سفیر روسیه در سازمان ملل هم این ادعا را در برابر خبرنگاران تکرار میکند، اما تصاویر واقعی تکاندهنده فیلم، تصویری چنان مستند ارائه میدهند که تصور بازسازی آنها به شوخی میماند.
یکی از تکاندهندهترین بخشهای فیلم زمانی است که موشک روسی به شفاخانه زنان و زایمان برخورد میکند و زنان باردار که زخمی شدهاند از بیمارستان بیرون برده میشوند. فیلمساز در آنجا حضور دارد و تصاویر غریبی را خلق میکند؛ جایی که مثلا یک زن باردار با سر و روی خونین اصرار دارد حالش خوب است.
فیلم جلوتر به همین زنان باردار باز میگردد، جایی که فیلمساز چند روز بعد در شفاخانهای دیگر به دنبال آنهاست و میشنود برخیشان مردهاند و حالا دست بر قضا نوبت وضع حمل یکی دیگر از آنهاست. دوربین فیلمساز در اتاق عمل میماند تا زنی که زخمی است و همه نگران سلامت بچهاش هستند، فرزندش را به دنیا بیاورد، اما بچه پس از به دنیا آمدن حرکتی ندارد.
پزشک گویی با التماس بارها و بارها به او ضربه میزند و بدنش را میمالد تا جان بگیرد؛ دقیقهای نفسگیر شکل میگیرد که میتواند اشک تماشاگرش را سرریز کند. در نهایت، کودک گریه میکند و نفس میکشد؛ یک دختر زیبا که در دل غیرانسانیترین شرایط، نوید زندگی میدهد.
جلوتر اما فیلمساز- که چندین بار در طول فیلم اشاره میکند دو فرزند دارد- باز به بچه باز میگردد، این بار زمانی که یک پزشک او را به زیرزمین میبرد تا نوزاد بسیار کوچک مردهای را به او نشان دهد. دوربین کماکان روشن است و یکی از خوفناکترین تصاویر جنگ را ثبت میکند.
اما فیلم تصویری قهرمانانه و شعاری هم از مردم اوکراین ارائه نمیکند. مردم بیپناه دائم در حال شیون و زاری به نمایش درمیآیند و حتی زمان آغاز حمله، به فروشگاهها هجوم میآورند و همه چیز را غارت میکنند.
فیلمساز- به عنوان خبرنگار - تصاویر این غارتها را هم ثبت میکند و اشاره دارد که به قول پزشکی در شفاخانه، مردم به هنگام جنگ، گویی به تصاویر «ایکس- ری» شبیه میشوند: «بدها خودشان را نمایان میکنند و خوبها خوبیهایشان را نشان میدهند.»
نریشن فیلم به شکل ساده و خبری نوشته شده و فیلم هم اساسا ساختاری خبری/گزارشی دارد تا سینمایی. خلاف فیلمهایی چون «رهگیری شده» (اوکسانا کاراپوویچ) و «در آینه پشتی» (ماچک هاملا) که سازندگانشان نگاهی سینمایی را هم بر اثر سوار کردهاند، چرنوف تلاش چندانی در وجوه هنری فیلم ندارد و بیش و بیشتر به نمایش خام و گزارشگونه اتفاقات اکتفا میکند که این امر - بنا به زاویه دید ما- میتواند به شکل تناقضآمیزی هم نقطه قوت فیلم باشد و هم نقطه ضعف آن.
ضعف از این رو که فیلم در نهایت هیچ ساختار فرمی ویژه و تحسینبرانگیزی ندارد و یک نریشن بسیار ساده و غیرهوشمندانه هم آن را همراهی میکند، و نقطه قوت از این جهت که خود این تصاویر خام که تنها برای ثبت موقعیت و نمایش آن به جهانیان ثبت شدهاند، آنقدر دیدنی هستند و بیهمتا که میتوانند هر تماشاگری را میخکوب کنند.
