طالبان ۱۸ نفر را در ارزگان در محضر عام شلاق زد

دادگاه عالی طالبان روز سهشنبه اعلام کرد که ۱۸ نفر در ورزشگاه شهر ترینکوت ولایت ارزگان در محضر عام شلاق خوردند و به حبس محکوم شدند. این دادگاه گفت که جرم این افراد «سرقت، لواط و اعمال نامشروع» بود.

دادگاه عالی طالبان روز سهشنبه اعلام کرد که ۱۸ نفر در ورزشگاه شهر ترینکوت ولایت ارزگان در محضر عام شلاق خوردند و به حبس محکوم شدند. این دادگاه گفت که جرم این افراد «سرقت، لواط و اعمال نامشروع» بود.
سه نفر از متهمان به ۱۰ ماه حبس تعزیری و ۳۰ شلاق، پنجنفر به هشتماه حبس تعزیری و ۱۹ شلاق، دو نفر به هشتماه تعزیری و ۳۹ شلاق و سه نفر به یکسال حبس تعزیری و ۲۹ شلاق محکوم شدند.
دادگاه طالبان برای متباقی افراد نیز بین یک تا سهسال حبس تعزیری و بین ۲۰ تا ۴۰ شلاق حکم داده است.
پیشتر دفتر والی طالبان در ارزگان از مردم خواست تا برای تماشای صحنه مجازات متهمان به ورزشگاه شهر بیایند.
والی طالبان آوردن تلفن همراه و کمره را در محل اجرای حکم، «بهطور جدی ممنوع» کرده است.

جعفری مهدوی، نماینده پیشین پارلمان و از حامیان طالبان در کابل درباره نشست سوم دوحه گفت مسائلی چون باز شدن مکاتب و دانشگاهها به روی دختران از مجرای تعامل با طالبان ممکن است، نه جنگ و تحریم. مهدوی گفت ناکامی طالبان در برآورده کردن خواستهای مردم در دراز مدت به جنگ منجر خواهد شد.
این نماینده پیشین پارلمان که بعد از سقوط کابل بهدست طالبان در افغانستان ماند، به یکی از حامیان جدی این گروه تبدیل شد. او قبلا از منتقدان طالبان بود.
مهدوی در بیانیهای درباره اجلاس سوم دوحه گفت در طول سه سال حکومت طالبان سرنوشت مردم افغانستان با این گروه گره خورده و بهبود شرایط زندگی مردم در گرو تقویت ظرفیت طالبان در عرصههای اجتماعی، آموزشی وامنیتی است.
آقای مهدوی هشدار داد که «ناکامی طالبان در این عرصهها در کوتاه مدت باعث افزایش فشار بر مردم و در دراز مدت باعث سقوط افغانستان در باتلاق جنگ، آنارشیزم، ویرانی و فروپاشی زیرساختهای حیاتی کشور خواهد شد.»
این نماینده پیشین مجلس در این بیاینه رژیم طالبان را یک حکومت مسئول خوانده و حضور نمایندگان آن در نشست سوم دوحه را یک موفقیت خوانده است. آقای مهدوی نشست اول و دوم دوحه را که در آن طالبان حضور نداشت ناکام توصیف کرده است.
در حالی که بسیاری از فعالان حقوق بشر، سازمانهای حقوق بشری و نمایندگان برخی کشورهای دخیل در قضیه افغانستان غیبت نمایندگان زن و جامعه مدنی در نشست سوم دوحه را محکوم کرده و بسیاری زنان نیز آن تحریم کردهاند، آقای مهدوی در بیانیه خود نوشت: «حل مسائلی مانند باز شدن در مکاتب و دانشگاهها بر روی دختران و بهبود شرایط اقتصادی مردم و ... از مجرای بردباری، تدبیر و تعامل گفتوگو میسر است نه جنگ، نفی و تحریم.»

کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان گزارش داد که بارش باران و سیلهای اخیر در مناطق شمال، شمالشرق و غرب افغانستان به ۱۰ هزار و ۵۸۳ خانه آسیب رسانده است. این سازمان میگوید تنها در غرب افغانستان بیش از ۶۰ هزار خانواده تحت تاثیر سیل قرار گرفتهاند.
در گزارش تازه این سازمان آمده است که در پی جاری شدن سیل در اواخر ماه گذشته میلادی ۱۵۰ خانه در بغلان تخریب شده و خسارات گسترده به زیرساختهای عمومی در این ولایت وارد شده است.
کمیساریای عالی پناهندگان گفته برای حمایت از آسیبدیدگان سیل و تامین مسکن برای آنها به ۱۴.۶ میلیون دالر نیاز است.
در گزارش این سازمان آمده است که سیل در مناطق غربی بیش از دو هزار هکتار زمین را تخریب کرده و پنج هزار و ۵۰۰ خانواده دسترسی به فعالیتهای معیشتی خود را در شمال و شمالشرق از دست دادهاند.
در این گزارش آمده است که ولایتهای بغلان و غور بیشترین آسیب ناشی از سیل و بارندگیها را متحمل شده و باشندگان این ولایات به سرپناه نیاز دارند.
افغانستان مستعد بلایای طبیعی است و سازمان ملل متحد این کشور را یکی از آسیبپذیرترین کشورها در برابر تغییرات اقلیمی میداند.
اخیرا در پی جاری شدن سیل در سه روستای ولسوالی یکاولنگ بامیان هفت نفر جان باختند و بیش از ۱۰ نفر دیگر ناپدید شدند.

نشست دو روزه سازمان ملل با نمایندگان دولتها در امور افغانستان و هیئت طالبان که در دوحه برگزار شد، بدون حضور زنان پایان یافت و این سازمان به یک نشست حاشیهای برای زنان و نمایندگان جامعه مدنی بسنده کرد. نه زنان در نشست دو روزه با طالبان حضور داشتند و نه طالبان در نشست با زنان.
از دو ماه به اینسو که تاریخ و محل این نشست تعیین شد، نهادهای حقوق بشری، جامعه مدنی و فعالان حقوق زنان در داخل و خارج از افغانستان برای حضور زنان در این نشست دادخواهی کردند. دامنه این دادخواهی به کشورهای مختلف جهان کشید و نهادهای بینالمللی حقوق بشری و شخصیتهای برجسته، از زنان نامدار سیاستمدار گرفته تا فعالان اجتماعی با این دادخواهی همصدا شدند. همه دادخواهان دو خواست اصلی داشتند: نخست اینکه زنان باید نقش و جایگاه فعالی در این نشست داشته باشند و دوم، حقوق بشر و نقش زنان باید شامل اجندای نشست دوحه باشد.
اما در آن طرف مسئله، گروه طالبان قرار گرفته بود. در دو ماه گذشته هیئتهایی از اتحادیه اروپا، کنفرانس اسلامی، و نمایندگان سازمان ملل متحد به کابل رفتند و با رهبران طالبان مذاکره کردند. در اینمدت، طالبان دو پیششرط را مطرح کرد. نخست اینکه امارت اسلامی طالبان باید به عنوان یگانه نماینده و هیئت افغانستان قبول شده و مشارکت اصلی را به عهده گیرد. دوم اینکه هیئت امارت اسلامی طالبان، به هیچ صورتی بر موضوع حقوق بشر و حقوق زنان در این نشست صحبت نخواهند کرد.
در این میان پنجاه و ششمین مجمع عمومی شورای حقوق بشر در ژنو هم برگزار شد. این نشست پیام روشن و نگرانی عمیق خود را در باب وضعیت زنان ابراز کرد. ریچارد بنت، گزارشگر ویژه حقوق بشر در امور افغانستان گزارش تکاندهندهای در باب وضعیت حقوق بشری زنان افغانستان ارایه و مصادیق اپارتاید جنسیتی را در باب اوضاع رقتبار زنان افغانستان مطرح کرد.
این گزارش که بازتاب گسترده یافت، طالبان را عامل اصلی تحمیل مصادیق اپارتاید جنسیتی به مثابه جنایت علیه بشریت دانست. در حاشیه مجمع شورای حقوق بشر سه نشست حاشیهای در ژنو راهاندازی شد که فعالان حقوق بشری زنان از کشورهای مختلف حمایت خود را از زنان افغانستان مطرح کرده و از جامعه جهانی خواستند تا اپارتاید جنسیتی را به رسمیت شناسند. از سوی دیگر نهاد معتبر جهانی چون دیدبان حقوق بشر، سازمان عفو بینالملل و گروه کاری مبارزه علیه تبعیض زنان از سازمان ملل مصرانه خواستند تا در نشست دوحه زنان و جامعه مدنی را نادیده نگیرند.
اما با وجود این کارزار گسترده جهانی سازمان ملل متحد پیششرطهای طالبان را پذیرفت و زنان را در نشست دوحه راه نداد. همچنین مبحث حقوق بشر و نقش زنان را با مباحث مانند کاهش مواد مخدر، گسترش بازار خصوصی و هماهنگی افغانستان با ساختارهای بینالمللی تعویض کرد.
این رویکرد سبب انزجار جمعی فعالان حقوق زن و حقوق بشری از روند دوحه شده است. تحلیلگران در رسانهها و پژوهشگران در مقالههای خود این عملکرد سازمان ملل متحد را بر خلاف موازین حقوق بشر بینالمللی به ویژه منشور سازمان ملل، اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیونهای جهانی حقوق بشری دانستند.
در نتیجه فشارهای گسترده ملی و بینالمللی، رزماری دیکارلو، معاون دبیرکل سازمان ملل که مسئولیت اصلی این نشست را به عهده داشت، تصمیم گرفت تا با نمایندگان زنان و جامعه مدنی، در روز سوم یعنی پس از نشست رسمی دیدار کند. شمار زیادی از نهادهای مدنی و زنان برجسته این نشست را تحریم کردند و حاضر به شرکت در آن نشدند. اما این نشست به گونه نمادین برگزار شد تا میزبانان نشست دوحه بهانهای برای رعایت حقوق زنان را در باب واکنشها داشته باشند واز سویی هم در گزارشهایی که بعدا به شورای امنیت ارایه میدهند راهی برای «گُریز دیپلماتیک» فراهم کنند.
اما در این نشست هیچ نمایندهای از طالبان حضور نداشت تا صدا و نگرانیهای زنان را بشنود. واقعیت تلخ اینست که صدای دردناک زنان افغانستان در این نشست به گوش طالبان از یکسو و نمایندگان ویژه دولتهای ذیدخل در امور افغانستان رسانده نشد. در واقع طالبان به وضاحت نشان داد که زنان افغانستان را به رسمیت نمیشناسد. دردناکتر اینکه سازمان ملل متحد به این خواست طالبان تن داد.
در مفاهیم حقوق بشری تبعیض علیه زنان به معنای تمایز جنسیتی زنان و تحقیر آنان به عنوان جنس دوم تعبیر شده است. عملکرد طالبان در برابر زنان زشتتر از اینست. طالبان زنان را به سرنوشت دردناکی میکشاند که آنجا کرامت انسانی ناپیداست. این گروه با نقض روشمند ساختاری، زنان را از جامعه حذف کرده است.
اما یک واقعیت تلخ دیگر در نشست دوحه نقش سازمان ملل متحد به عنوان بزرگترین نهاد حامی حقوق بشر در جهانبود. چنانکه بالاتر گفته شد، تبعیض جنسیتی یک روش ساختارمند علیه یک جنس و در وضعیت افغانستان علیه زنان است. روش ساختارمند به این معناست که زنان از سیاست، حقوق، اقتصاد و فرهنگ به حاشیه کشانده شوند. این همان رفتاری است که سازمان ملل متحد در نشست دوحه با زنان افغانستان کرد. اگر یک سو طالبان حقوق آسیب پذیرترین گروه بزرگ اجتماعی جامعه افغانستان نادیده گرفت و آنرا زیر پا گذاشت، از سوی دیگر سازمان ملل متحد به عنوان هماهنگکننده و میزبان این نشست به خواست طالبان صحه گذاشت.
ملل متحد کلیدیترین سازمان همکاری های جهانی میان دولتهاست. این نهاد جهانی صدها ساختار و میکانیسم بینالمللی را در امور حقوقی، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی برای زنان کودکان، معلولین و سایر گروههای آسیبپذیر در جهان فراهم کرده است. اما به عنوان پژوهشگر حوزه حقوق و مناسبات بینالملل باید بگویم که در مدت ۳۰ سال تجربه کاریام در امور جهانی،برای نخستین بار است که میبینم سازمان ملل متحد، مهمترین قوانین و هنجارهای حقوقی را که خود به بار آورده است، در افغانستان نادیده میگیرد.

سازمان حقوق بشری ههنگاو روز سهشنبه (۱۲ سرطان) اعلام کرد که حکم اعدام دو زندانی افغان در زندان مرکزی شیراز اجرا شده است. به گفته ههنگاو، این دو مرد که نامخانوادگی مشابهی داشتهاند، به اتهام جرایم مرتبط با مواد مخدر اعدام شدهاند.
از نحوه رسیدگی به اتهام این دو شهروند افغان و اینکه آیا به وکیل دسترسی داشتهاند یا نه، جزییاتی نشر نشده است.
سازمان حقوق بشری ههنگاو هویت اعدامشدگان را علی اللهبخش و افضل اللهبخش گزارش داده است.
ههنگاو نوشت که حکم اعدام این افراد صبح روز یکشنبه، دهم سرطان در عادلآباد، زندان مرکزی استان فارس اجرا شده است.
به گفته این سازمان، آنها سه سال پیش به اتهام مرتبط با جرایم مواد مخدر بازداشت و به اعدام محکوم شده بودند.
منابع رسمی جمهوری اسلامی تاکنون اجرای حکم اعدام این زندانیان را اعلام نکردهاند.
ههنگاو اخیرا گفته بود که جمهوری اسلامی در چهار ماه اول سال ۲۰۲۴ میلادی ۱۴ زندانی افغان را اعدام کرده است.
پیش از این مقامهای جمهوری اسلامی اعلام کرده بودند که حدود شش هزار شهروند افغانستان به اتهامهای مختلف در زندانهای ایران زندانیاند.

وزیر معادن و پترولیم طالبان میگوید که این گروه برای توسعه اقتصادی و خودکفایی افغانستان، به استخراج نفت و گاز اولویت داده است. به گزارش خبرگزاری باختر، شهابالدین دلاور گفت که افغانستان ۲۰۰ هزار کیلومتر مربع ساحه نفتخیز دارد.
وزیر معادن طالبان در دیدار نمایندگان شرکت افغان پترول ادعا کرد که به دلیل بهبود شرایط امنیتی، زمینه سرمایهگذاری روی معادن افغانستان فراهم شده است.
او ابراز امیدواری کرد که با همکاری سرمایهگذاران داخلی، این گروه بتواند از منابع طبیعی و معدنی «برای در توسعه اقتصادی و خودکفایی افغانستان» استفاده کنند.
طالبان در کمتر از یک سال بیش از ۲۰۰ قرارداد استخراج معادن با ۱۵۰ شرکت امضا کرده است. نهادی بهنام افغان ویتنس اخیرا در گزارشی اعلام کرد که این قراردادها با شرکتهایی از چین، ایران، قطر، ترکیه، بریتانیا و یک شرکت احتمالاً مرتبط با سپاه پاسداران امضا شده است.
پیشتر، مخالفان طالبان در نشست ویانا از کشورهای منطقه و جهان خواستند که از هرگونه معامله با طالبان روی معادن افغانستان خودداری کنند. زیرا به گفته آنان، «معادن سرمایه ملی است و یک گروه فاقد مشروعیت داخلی و بینالمللی حق استخراج و تاراج سرمایه ملی را ندارد.»