فیلم «لبه تیز صلح» از رویا سادات، کارگردان افغان، دوشنبهشب، ۲۸ عقرب، در مقر پارلمان اروپا به نمایش درآمد. دستاندرکاران این فیلم گفتند که تولید این مستند در سال ۲۰۲۰ همزمان با مذاکرات صلح میان امریکا و طالبان آغاز و در سال جاری نهایی شد.
شماری از دیپلوماتها و اعضای پارلمان اروپا در مقر این نهاد در بروکسل، به تماشای «لبه تیز صلح» نشستند.
این فیلم یک روایت تصویری و الهامبخش از مبارزات زنان افغانستان خوانده شده است.
دستاندرکاران این مستند، آن را «سند مصور قوی» خواندهاند که «بیننده را با واقعیتهای پنهان و آشکار حول محور گفتوگوهای صلح مواجه میکند.»
«لبه تیز صلح» پیشتر در نشستی در سازمان ملل نیز از سوی مریل استریپ، بازیگر برجسته هالیوود معرفی شد.
این فیلم به کارگردانی رویا سادات و تهیهکنندگی لزلی توماس ساخته شده و تولید مشترک خانه فیلم رویا و میرا استدیو است.
«لبه تیز صلح» پیش از این در جشنوارههایی در کانادا و هند نیز به نمایش درآمده بود.
بر اساس گزارش نهادهای بینالمللی، طالبان دستکم ۷۰ فرمان و قانون وضع کردهاند که مستقیماً حقوق زنان را هدف گرفته است.
قانون امر بالمعروف و نهی از منکر طالبان، زنان را بهطور کامل از عرصه عمومی حذف میکند. بربنیاد این قانون، صدای زنان در فضای عمومی «عورت» است.
شماری از نهادهای بینالمللی به ویژه عفو بینالملل، دفتر گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد و برخی از کشورها، وضعیت حاکم در افغانستان را «مصداق بارز اپارتاید جنسیتی» عنوان کردهاند.
ملاله درباره قوانین طالبان به سرویس انگلیسی بیبیسی گفت: «این قوانین آنقدر افراطی هستند که هیچکس نمیتواند آنها را منطقی بداند.»
او افزود: «بسیاری از دختران خود را در وضعیتی بسیار ناامیدکننده و افسرده میبینند، جاییکه هیچ راه برونرفتی برای شان وجود ندارد. آینده برای آنها بسیار تاریک به نظر میرسد.»
ملاله یوسفزی در تولید فیلم «نان و گل سرخ» که زندگی سه زن افغان در سایه حاکمیت طالبان را روایت میکند، مشارکت داشته است.
این مستند، ساخته صحرا مانی، کارگردان افغان و با همکاری جنیفر لارنس، بازیگر امریکایی، به داستانهای مقاومت زنان افغانستان میپردازد.
ملاله درباره این فیلم گفت: «این فیلم فقط درباره زندگی سه زن نیست، بلکه درباره ۲۰ میلیون دختر و زن افغان است که داستانهایشان بهندرت به نمایش گذاشته میشود.»
این مستند روایتگر زندگی زهره، دندانپزشکی است که مجبور به ترک حرفه خود شده؛ ترنم، فعال حقوق بشر که به مرز گریخته؛ و شریفه، کارمند دولت که شغل و استقلال مالیاش را از دست داده است.
سه زن حاضر در فیلم دیگر در افغانستان زندگی نمیکنند، اما ملاله و صحرا مانی امیدوارند این مستند آگاهی جهانی را نسبت به آنچه زنان باقیمانده در این کشور تحمل میکنند، افزایش دهد.
صحرا مانی گفت: «نان نماد آزادی است؛ یعنی تامین معاش و حمایت از خانواده. ما در زبان خود میگوییم کسیکه نان تو را میدهد، به تو فرمان هم میدهد. بنابراین وقتی نانت را پیدا کنی، یعنی اختیار خودت را داری.»
ملاله و تیم سازندگان فیلم امیدوارند این اثر پیام مقاومت زنان افغان را به گوش جهانیان برساند و انگیزهای برای حمایت بیشتر از حقوق آنها ایجاد کند.
