کریکتبورد افغانستان اعلام که دیدار تیمهای پامیر و میوند در رقابتهای سطح یک کریکت ٤روزه «احمد شاه ابدالی» پس از ٤روز رقابت مساوی به پایان رسیده. کریکتبورد میگوید در این مسابقات بازیکنان تیم ملی بزرگسالان، تیم الف، تیم ١٩ سال و بازیکنان نخبه داخلی کریکت افغانستان حضور دارند.
این دومین مسابقه در این رقابتها بود که بین تیمهای پامیر و میوند در ورزشگاه نجیب الله ترهکی ولایت ننگرهار برگزار شد.
در این دیدار تیم میوند قرعه را برد و ابتدا توپاندازی کرد. در این مسابقه تیم پامیر در اولین نوبت توپزنی خود با کمک ۸۲ دوش نصیر جمال، ۷۱ دوش بارکزی ناصری، ۳۲۹ دوش کسب کرد.
در تیم میوند اتلان نیز ظاهر خان پکتین۴ ویکت کسب کرد.
تیم میوند اتلان در نوبت توپزنی خود در نوبت اول، با از دست دادن تمام بازیکنان خود، ۳۰۰ دوش بدست آورد و پامیر ۲۹ دوش جلو افتاد.
در نوبت توپزنی تیم میوند، بهیرشاه محبوب ۱۲۷ دوش، جاوید احمدزی ۶۸ دوش به دست آوردند. از سوی دیگر، در میان توپاندازان تیم پامیر، محمد سلیم صافی ۳ ویکت کسب کرد.
در نوبت سوم مسابقه، تیم پامیر با از دست دادن ۸ ویکت، ۳۶۷ دوش کسب کرد و ۳۹۷ دوش هدف تعیین کرد.
یوسف شاه با کسب ۱۳۷ و رحمان الله زدران با ۷۹ دوش از بازیکنان خوب میوند بودند.
در تیم میوند نیز، خلیل احمد ۳ ویکت، بشیر احمد افغان و ظاهر خان پکتین هر کدام ۲ ویکت گرفتند.
در آخرین روز و نوبت این مسابقه، میوند با از دست دادن ۶ ویکت، ۲۲۷ دوش به دست آورد. این مسابقه ابتدا به دلیل بدی آب و هوا متوقف شد و سپس توسط داوران بدون برنده اعلام شد.
یوسف شاه، بازیکن تیم پامیر، با کسب ۱۳۷ دوش، به عنوان بازیکن برتر این مسابقه انتخاب شد.
این مسابقات ادامه دارد. تیمهای هندوکش و پامیر یکشنبه هفته آینده در ورزشگاه غازی امان الله خان و میوند با ماهیپر در ورزشگاه نجیب الله ترهکی به میدان میروند.
بر اساس اعلام فدراسیون حین برگزاری سمینار مربیگری معیاری تکواندو، مربیان در زمینههای تشریح قوانین مسابقه،ارتباط مؤثر بین مربی و داور، اصول درست اعتراض مربی به روند داوری و امتیازها، کنترل بازیکن در حین مسابقه، تاریخچه تکواندو در افغانستان و جهان، معرفی مسئولان و مدالآوران تکواندو افغانستان، تعریف تکواندو و تکنیکهای مربوط به آن، برنامه اصولی و منظم تمرین و ارائه اطلاعات در ارتباط با تیگوک و پومسه آموزش دیدند.
نجیب الله سکندر، رئیس فدراسیون تکواندو افغانستان معتقد است که برگزاری سمینارهای مربیگری، گامی مهم در جهت ارتقای ظرفیتهای فنی مربیان تکواندو افغانستان و برای رشد تکواندو بسیار مؤثر است.
این نخستین مسابقه این جام بود. در این دیدار قرعه را تیم هندوکش برد و ابتدا توپزنی کرد. این تیم در نوبت اول ۴۰۲ دوش کسب کرد. حشمت الله شهیدی با ۲۰۵ دوش بهترین بازیکن این دیدار بود. در تیم ماهیپر نیز خلیل گربز سه ویکت گرفت و درخشان ظاهر شد.
در نوبت دوم این مسابقه که تیم ماهیپر توپزنی میکرد، این تیم توانست ۴۰۷ دوش کسب کند. شهیدالله کمال برای این تیم درخشید و به تنهایی ١٧٤ دوش بدست آورد.
در بین توپاندازان تیم هندوکش نیز ضیاءالرحمن شریفی و اظهارالحق نوید هر کدام ۳ ویکت گرفتند.
تیم هندوکش در نوبت دوم توپزنی خود ۲۸۳ کسب کرد و ۷ ویکت خود را نیز واگذار کرد، اما این بازی با رأی داوران مساوی اعلام شد.
در پایان این دیدار حشمت الله شهیدی، جایزه بهترین بازیکن میدان را کسب کرد.
این فوتبالیست که روزگاری جزو بازیکنان شناخته شده فوتبال باشگاهی افغانستان بود میگوید سیزده سال در فوتبال افغانستان فعال بوده و پیراهن تیمهای ملی افغانستان را در ردههای گوناگون پوشیده است.
او به دلیل بیکاری و فقر اقتصادی در شرایط دشوار به سر میبرد و به گفته خودش، به همه جا برای کار مراجعه کرده و از بارکشی با کراچی تا شاگردی در نوایی و کارگری را تجربه کرده و در تلاش برای گذران زندگی روزمره خانواده خود است.
قصه زندگی زمری سالنگی که فوتبال را از دوازده سالگی در پارک شهر نو کابل شروع کرده، غمانگیز است. او در برنامه «توت» میگوید که تمام موفقیتهایش را در ورزش مدیون پدرش است که در روزگار پیری و زمانی که مریض بود، نتوانسته برایش کاری انجام دهد و پدرش را از دست داده است: «پدرم تکلیف قلبی داشت و ما در وضعیت بد اقتصادی بودیم، من نتوانستم پدرم را درمان کنم و در روزهای آخر حتی نتوانستم یک بالون اکسیژن برایش بگیرم تا چند روز بیشتر زنده بماند. این داغ بر دلم مانده است.»
او معتقد است که در ورزش زحمت زیادی را متقبل شده و افتخارهای متعددی کسب کرده؛ ولی حالا تمام آنها هیچ ارزشی ندارند: «من در ورزش بسیار زحمت کشیدم؛ ولی حالا تمام مدالها، جامها و جوایزی که گرفتم، اگر تمامش را به جایی ببرم، کسی آن را ده افغانی هم نمیخرد.»
سالنگی به صورت رسمی فوتبالش را در چهارده سالگی از تیم شعاع کابل آغاز کرد، سپس به تیم اردو پیوست.
او در نخستین سفر خارجی با تیم چهارده سال افغانستان به ایران سفر کرد. بعد از آن برای تمرین و آموزش عملی و تئوری در همان سالها به آلمان رفت.
سالنگی میگوید: «در آلمان علاوه بر مربیان افغان، زیر نظر هفت مربی آلمانی تمرین میکردیم. من در چهار بازی، شش گل زده بودم. روزی کسی آمد که گفتند از باشگاه اشتوتگارت است و مرا برای تیم چهارده سال این باشگاه پسندیده است.»
براساس گفتههای سالنگی در کانال «توت»، قرار بوده که او در آزمایشهای تیم چهارده سال اشتوتگارت شرکت کند؛ اما به دلیل متواری شدن سه بازیکن و یک مربی او در آلمان، این شانس از او گرفته و مجبور شده به افغانستان بازگردد.
بعد از سفر به آلمان، سالنگی با تیم افغانستان به مالیزیا و تاجیکستان نیز سفر کرد. او حالا در روزهای که به دلیل فوت پدر و مشکلات اقتصادی، فوتبال را رها کرده، بیکار است. سالنگی زمانی همراه با پدرش در پارک شهر نو «بولانی پزی» میکرد.
سالنگی که برای یافتن کار به گفته خودش به همه جا سر زده و جواب مثبت نگرفته، آخرین تلاشش را در بازار مندوی کابل جستوجو کرده است: «آخرین بار که با کراچیام، به مندوی رفتم، از صبح تا شام از این دکان به آن دکان گشتم، همه با من دعوا داشتند که کراچیام را جایی دیگری ببرم. مأموران شهرداری نیز میگفتند که باید ماهانه ٧٠٠ افغانی بپردازم تا خودم و کراچیام ثبت این اداره شود.»
او میگوید که از گذشته و فعالیتاش در ورزش و فوتبال پشیمان است: «کاش حرف پدرم را گوش داده و درس میخواندم تا روزی را نبینم که مردم بگویند زمری گدایی میکند.»
او اضافه میکند: «من برای این مردم افتخار کسب کردم و لبخند هدیه دادم؛ اما حالا این حرفها را به من میگویند.»
سالنگی با تمام این سختیها هنوز خودش را به افغانستان و کشورش متعهد میداند و میگوید: «از بابتی به گذشتهام افتخار میکنم و پشیمان هم نیستم؛ زیرا برای پرچم کشورم جنگیدم و برای این خاک زحمت کشیدم، خاکی که هنوز به گردن من حق دارد.»
در یکی از تجربههای دشوار زندگی، او میگوید که تعدادی از وی سوء استفاده کرده و او برای سه هزار افغانی در ماه هر کاری برای آنها انجام داده، حتی کارگری کرده و پشت موتر باربری ایستاد شده و بار حمل و نقل کرده است.
باید گفت که قصه زندگی زمری سالنگی موضوع تازهای نیست، اکثر ورزشکاران و قهرمانان افغانستان شرایط بهتر از سالنگی ندارند؛ اما دم نمیزنند و سکوت میکنند.
