طالبان ۱۶ نفر را در کابل شلاق زد

دادگاه عالی طالبان اعلام کرد که ۱۶ نفر را در کابل به علت فروش مشروبات الکلی و تابلیتهای نشئهآور مجازات کرده است. این افراد به تحمل ۱۰ تا ۳۹ ضربه شلاق و از یک تا سه سال حبس تنفیذی محکوم شدند.

دادگاه عالی طالبان اعلام کرد که ۱۶ نفر را در کابل به علت فروش مشروبات الکلی و تابلیتهای نشئهآور مجازات کرده است. این افراد به تحمل ۱۰ تا ۳۹ ضربه شلاق و از یک تا سه سال حبس تنفیذی محکوم شدند.
دادگاه عالی طالبان سهشنبه، ۲۱ اسد، در خبرنامهای نوشت که محکمه ابتدایی جلوگیری از مواد مخدر این گروه در کابل ۱۶ نفر را به اتهام قاچاق و فروش مشروبات الکلی، چرس، تابلیتکه و تابلیت زیکب با ضرب شلاق مجازات کرده است.
اطلاعیههای جداگانهای دادگاه عالی طالبان نشان میدهد که این دادگاه در یک ماه اخیر ۸۱ نفر را در مناطق مختلف با ضرب شلاق مجازات کرده است.
یوناما در تازهترین گزارش خود اعلام کرد که طالبان بهطور هفتگی مجازات بدنی با شلاق را در برابر دید عموم اجرا میکنند. بر اساس گزارش، در بیش از سه ماه کذشته، ۲۳۴ نفر، شامل ۱۸۵ مرد، ۴۸ زن و یک کودک، شلاق خوردهاند.
طالبان افرادی را که محاکم این گروه محکوم میکند، عمدتا در ملاء عام به ضرب شلاق مجازات میکند.
این گروه به رغم اعتراض سازمانهای حقوق بشری، مجازات متهمان با شلاق را دستور «شریعت اسلامی» میپندارد و بر اجرای آن پافشاری دارند.

شماری از نظامیان پیشین به افغانستان اینترنشنال گفتهاند که مقامهای محلی طالبان در گردیز، مرکز پکتیا، به آنان هشدار دادهاند که خانههایشان را تخلیه کرده و از این منطقه کوچ کنند. آنان میگویند به ملاهبتالله در قندهار و وزارتهای داخله و دفاع این گروه عریضه فرستادهاند.
شماری از نظامیان پیشین افغان روز سهشنبه، ۲۱ اسد، عریضههایشان را که به دفتر ملاهبتالله و وزارتهای دفاع و داخله طالبان فرستادهاند به دسترس افغانستان اینترنشنال قرار دادهاند.
آنان در عریضههای خود تاکید کردهاند که زمین خانههایشان حدود بیست سال قبل از سوی دولت پیشین به آنان اعطا شده و نباید از خانههایشان اخراج شوند.
بر مبنای اطلاعات دریافتی افغانستان اینترنشنال، حدود ۵۰ خانه در منطقه کنار لوای سرحدی، مربوط حوزه دوم گردیز موقعیت دارند.
یکی از افسران پیشین نیروهای کوماندو در نظام جمهوری گفت: «به درخواست برخی نظامیان و بر اساس پیشنهاد فرماندهی قولاردوی ۲۰۳ تندر و پس از طی تمامی مراحل قانونی، وزارت دفاع وقت به شماری از نظامیان زمین برای ساخت خانه داد و آنان در آنجا خانه ساختند.»
این نظامیان میگویند که وزارتخانهها و اداره مرکزی طالبان از این موضوع مطلع نیستند بلکه والی طالبان، رئیس استخبارات و فرمانده قولاردو در پکتیا در این قضیه دخیل بوده و میخواهند با اخراج اجباری نظامیان پیشین، این زمینها را بین خود تقسیم کنند.

یک نظامی پیشین گفت: «برخی اسناد دولت پیشین را به طالبان نشان دادیم، اما آنان گفتند این اسناد را نمیپذیریم و باید بیرون شوید.»
نظامیان پیشین سندی را به افغانستان اینترنشنال نشان دادند که به امضای ملا یعقوب، وزیر دفاع طالبان، رسیده و در آن توصیه شده بود که برای این خانهها کرایه تعیین شود تا مالکان نتوانند ادعای مالکیت زمین کنند.
این نظامیان میگویند حاضرند به طالبان کرایه پرداخت کنند، اما نامه ملایعقوب در این ولایت اجرا نشده و مقامهای محلی آن را نپذیرفتهاند.
یکی دیگر از نظامیان گفت: «تصمیم به بیرون رفتن از خانهها برای ما دشوار است. ما آمادهایم کرایه بدهیم، اما اکنون والی، رئیس استخبارات و فرمانده قولاردو حتی مکتوب وزارت دفاع را هم نمیپذیرند و اصرار دارند که باید خانهها را خالی کنیم.»

طالبان تاکنون در مورد این موضوع اظهار نظر نکرده است.
چند روز پیش، شماری از ساکنان بلاکهای سارندوی در کابل نیز به افغانستان اینترنشنال گفتند که از سوی طالبان هشدار دریافت کردهاند که خانههایشان را تخلیه کنند.
به گفته ساکنان بلاکهای سارندوی، تاکنون به ساکنان ۲۵۰ خانه گفته شده است که «اسناد شما نامعتبر است و باید خانهها را خالی کنید.»

محمد اسماعیل خان، از فرماندهان جهادی در غرب افغانستان، در پیامی به مناسبت چهارمین سالگرد سقوط هرات به دست طالبان گفته است که عملکرد این گروه در چهار سال گذشته، نشاندهنده «حقانیت مبارزه» مخالفان طالبان است.
آقای اسماعیل خان سقوط هرات را نتیجه «دسیسههای پیچیده و معاملهگریهای سیاسی» دانست که به دنبال آن، ولایات بزرگ افغانستان یکی پس از دیگری سقوط کردند.
هرات چهار سال پیش از امروز در دوازدهم اگست به دست طالبان سقوط کرد. اسماعیل خان در این پیام نوشته است که پیش از سقوط هرات، «حرکت مقاومت مردمی حوزه جنوبغرب» ایجاد شده بود و نیروهای آن در دفاع از شهر مشارکت داشتند، اما روند تحولات به «عقبگرد خطرناک» منجر شد.
اسماعیل خان سقوط کابل را نیز «پایان یک پروژه چندلایه استخباراتی» توصیف کرده و همچنین از کشتهشدگان این دوره یاد کرده و خواستار تلاش «به هر شیوه ممکن» برای ایجاد «نظام عدالتمحور» شده است.

با گذشت چهار سال از سقوط افغانستان به دست طالبان و مرگ چند نفر که هنگام فرار به بدنه هواپیمای امریکایی در فرودگاه کابل آویزان شده بودند، خانوادههای قربانیان میگویند آن روز را هرگز فراموش نمیکنند. آنان در گفتوگو با خبرگزاری فرانسه گفتهاند که این زخم هرگز التیام نخواهد یافت.
پس از قدرتگیری طالبان در افغانستان، هزاران نفر در محوطه فرودگاه کابل بهسوی یک هواپیمای نظامی در حال پرواز هجوم بردند و شماری به امید فرار، خود را به بدنه آن آویزان کردند.
تصاویر و ویدیوهای ثبتشده از آن روز، لحظههای هولناکی را نشان میدهد که در آن چند نفر از ارتفاع سقوط کرده و جان باختند. این تصاویر و ویدیوها به سرعت در سراسر جهان پخش شد.
یکی از آنها شفیعالله هوتک، ۱۸ ساله بود که آرزو داشت داکتر شود، اما به دلیل نداشتن پول برای تحصیل، مجبور بود کار کند.
در روز ۱۶ آگوست ۲۰۲۱، یک روز پس از آنکه طالبان کابل را تصرف کرد، هوتک تحت تاثیر شایعاتی قرار گرفت که گویا که امریکاییها، افغانهایی را که خواهان فرار هستند، با خود میبرند. او صبح آن روز در حالی که ۵۰ افغانی در جیب داشت، به والدینش گفت: «من به امریکا میروم!»
فرودگاه مملو از خانوادههایی بود که هر تکه کاغذی را که فکر میکردند ممکن است به خروج آنها با خارجیهای در حال ترک کمک کند، محکم در دست داشتند.
زر بیبی هوتک، مادر شفیعالله میگوید: «او امیدوار بود و میگفت اگر به امریکا برسد، میتواند کار کند و تمام کارهایی که برایش کرده بودیم را جبران کند.»
او افزود: «شفیعالله میگفت وضعیت بهتر نخواهد شد، بهتر است که برویم.» مادرش گفت: «من تذکرهام را به او دادم و او رفت. بعد شنیدیم که جان باخته است.»
زر بیبی هوتک از سوی اقوامی که عکس شفیعالله را در فیسبوک دیده بودند و شاهدان در فرودگاه آن را منتشر کرده بودند، از واقعه خبردار شد. او گفت: «جیغ کشیدم، مثل دیوانه بیرون دویدم. بعضی همسایهها نمیدانستند چه واکنشی نشان دهند. یکی مرا گرفت و به خانه برگرداند.»
پیکر شفیعالله روی سقف یک خانه در شمال کابل، چند کیلومتر دورتر از فرودگاه، افتاده بود.
بدن فدامحمد امیر، ۲۴ ساله نیز همینطور بود. پدرش میگوید فدامحمد از طالبان متنفر بود. پاینده محمد ابراهیمی، پدر فدامحمد میگوید که فرزندش در ۱۶ آگوست وانمود کرد که وقت ملاقات در کلینیک دندانپزشکی دارد و خانه و خانواده را ترک کرد.
بعد از ظهر همان روز خانوادهاش تلاش کردند با او تماس بگیرند. وقتی تلفن بالاخره زنگ زد، یک غریبه که ادعا میکرد در فرودگاه است، پرسید: «فدا را میشناسید؟ او از هواپیما سقوط کرده است.»
ذاکر انوری، برادر زکی که زیر چرخهای هواپیما در فرودگاه کابل له شد، از تعلل خلبان و خدمههای هواپیما شکایت دارد. او گفت: «هواپیماها دوربین دارند. خلبان میدانست چه میکند، میدانست خطرناک است، میتوانست متوقف شود.»
با اینحال سخنگوی ارتش امریکا قبلا گفته بود که چون «هواپیما توسط صدها غیرنظامی افغان محاصره شده بود، خدمه تصمیم گرفتند هرچه سریعتر فرودگاه را ترک کنند.»

جان لی اندرسون، روزنامهنگار و نویسنده امریکایی، در کتاب جدیدش با نام «باختن جنگ؛ صعود و سقوط طالبان» روایتی از افغانستان از پیش از ۱۱ سپتامبر تا امروز را ارائه داده است. او با ۴۰ سال سابقه پوشش تحولات افغانستان، میگوید «افغانستان هرگز بدون خونریزی وارد مرحله جدیدی نشده است.»
روزنامه گاردین برشهایی از کتاب تازه جان لی اندرسون را منتشر کرده است که ۲۰ سال حضور امریکا، پایان پر هرجومرج آن و بازگشت طالبان را روایت میکند. او به همین دلیل نام کتاب را «باختن جنگ» انتخاب کرده است.
در مقدمه کتاب جدیدش نوشته است: «ماموریت امریکا و متحدانش در افغانستان نسبتا موفق بود. طالبان و القاعده به کوهها فرار کردند و یک نظام فرمانبر غرب جایگزین شد.»
با اینحال اندرسون انتقاد میکند که امریکا و غرب «هرگز واقعا وارد افغانستان نشدند. به همین دلیل تلاششان به شکست محکوم شد.»
آقای اندرسون در بخشی از کتابش با درنظرداشت حاکمیت مجدد طالبان بر افغانستان پرسشی را در مورد تفاوت و تشابه طالبان امروزی با طالبان گذشته مطرح کرده است: «این همان طالبان قدیمی است یا جدید؟ ما واقعا نمیدانستیم.» او نوشته است: «در اولین نشانههایی که از آنجا رسید، همکاران ما مردانی را دیدند که لباسهای معمولی قندهاری یعنی شلوار و پیراهن سنتی پوشیده بودند، و گروه دیگری از طالبان را که لباس نیروهای ویژه امریکایی را به تن داشتند.»
او ادامه داد: «همچنین دیدیم که دیگر تصویر یا فیلم برایشان ممنوع نیست، چون گوشیهای هوشمند داشتند. این باعث شد کمی امید پیدا کنیم که شاید آنها فرق کردهاند.»
اندرسون درباره سرنوشت زنان افغان نوشته است: «تقریبا هر زنی که با من تنها صحبت کرد، از من کمک خواست تا از کشور خارج شود. فقط زنان نبودند، تقریبا همه کسانی که با طالبان نبودند، خواه کارمند دولت یا دستیار وزارتخانه یا مهماندار هواپیما، از من کمک خواستند.»
او افزود: «یک زن گفت: من میدانم چه در راه است. میدانم آنها چه خواهند کرد. و او درست میگفت. اوضاع حتی بدتر از آن چیزی است که چهار سال پیش تصور میکردیم. زنان رسما از صحبت کردن خارج از خانه منع شدهاند، بدون همراه مرد خانواده نمیتوانند سفر کنند. حتی نمیدانم درباره بخشهای زایمان شفاخانهها چه میکنند.»
اندرسون که اکنون ۶۸ سال سن دارد، درباره نزاع دائمی طالبان گفت: «درون طالبان جناحهایی [مخالف] وجود دارد که ممکن است به درگیری بین آنان منجر شود.»
او گفت: «افغانستان هرگز بدون ریختن خون وارد مرحله جدیدی نشده است. اینجا مثل بعضی کشورها نیست که فکر کنیم فقط با مذاکرات صلح یا توافق مدنی میشود به مرحله بعد رسید. در دنیای قدیم و اینجا چنین چیزی رخ نمیدهد. مراحل جدید همیشه با خونریزی حاصل میشوند.»
در برشی از کتابش آمده که «نمیدانم چگونه میشود این چرخه را شکست، اما این گروه حاکم فعلی آن را نشکسته و نخواهد شکست. آنها بیعدالتیهای جدیدی را عملی میکنند، این واقعیت است.»
با اینحال این پژوهشگر در کتابش تصریح کرده که «باز هم غرب روی برمیگرداند، چون افغانستان جای شرم و شکست است؛ درست مثل زمانی که برای شورویها بود، برای ما بود، و همینطور در طول تاریخ.»
این نویسنده امریکایی میگوید که «همیشه میخواهم به افغانستان بازگردم، افغانستان جای شگفتانگیزی است، جامعهای شگفتانگیزی دارد. برای من همیشه مثل سفر در زمان است و من آدمهایی را میشناسم که فراتر از زندگی هستند، آنها در ذهن آدم میمانند و ممکن است به زودی برگردم.»

غیرنظامیانی که در دوره جمهوریت از درگیریهای داعش در ننگرهار آسیب دیدهاند، به افغانستان اینترنشنال گفتهاند که خانهها، جادهها، زمینهای زراعتی، مکاتب، مساجد و مراکز صحی آنها ویران شده و بازسازی نشده است. به گفته آنان طالبان بهرغم وعده برای بازسازی تاکنون به آن عمل نکرده است.
ساکنان ولسوالیهای هسکه مینه، اچین، سپینغر، کوت، نازیان و دوربابا در ننگرهار که در پی درگیریهای داعش در دوره جمهوریت آسیب دیدهاند، هنوز هم بیسرپناه مانده و سرنوشتشان نامشخص است.
آنان میگویند که بهرغم وعده مکرر از سوی دولت پیشین و اکنون طالبان، خانههای آنان همچنان ویران مانده و کسی به صدایشان گوش نمیدهد.
به گفته این بیجاشدگان، در جنگهای گذشته بازارها به آتش کشیده شده و در نتیجه فعالیتهای اقتصادی آنها متوقف و خسارات مالی قابل توجهی به آنها وارد شده است، اما تاکنون هیچ توجهی به وضعیت آنها نشده است.
آسیبدیدگان هسکه مینه میگویند که سال گذشته ریاست مهاجران طالبان به آنها گفته بود که از طریق نهادهای خارجی کمکرسان، مناطقشان بازسازی خواهد شد، اما پس از آن هیچگونه پیگیری صورت نگرفته است.
شماری از این بیجاشدگان اکنون در کمپ کابل و دیگر مناطق شهر جلالآباد زندگی میکنند، اما برخی دیگر به مناطق خود برگشتهاند. این بازگشتکنندگان اکنون در میان ویرانهها زندگی میکنند و با مشکلات فراوان دستوپنجه نرم مینمایند.
برآورد میشود که شمار خانوادههای بیجاشده در نتیجه این جنگها به ۲۳ هزار خانواده برسد.
هرچند شماری از ساکنان این مناطق در آن زمان به پاکستان مهاجرت کرده بودند، اما پس از تشدید روند اخراج مهاجران افغان از پاکستان، آنان ناگزیر به مناطق خود بازگشتند.
