باشندگان ولسوالی اسپین بولدک در قندهار میگویند که طالبان شام چهارشنبه استفاده از تلفنهای هوشمند را برای مردم ممنوع کرده است. به گفته آنها، طالبان هیچ هشدار قبلی نداده و اکنون اگر کسی پس از غروب از خانه خارج شود و تلفن هوشمند همراهش باشد، آن را ضبط میکنند.
اسدالله، یکی از باشندگان اسپین بولدک، میگوید که دو طالب تلفنش را گرفتند و به او گفتند فردا به فرماندهی بیاید، اما تاکنون خبری از تلفن نیست و مرتب میگویند به استخبارات یا دفتر ولسوالی مراجعه کند.
یک باشنده دیگر نیز میگوید سه روز پیش تلفنش ضبط شده و طالبان وعده دادهاند آن را پس بدهند، اما هنوز پاسخی دریافت نکرده است.
باشندگان میگویند افراد طالبان علاوه بر ضبط تلفن، رمز آنها را نیز میخواهند و پس از گرفتن تلفن، همه عکسها، مکالمات و اسناد شخصی را بررسی میکنند.
آنها این اقدام را تجاوز آشکار به حریم خصوصی خود میدانند. به گفته آنها، این محدودیت تنها برای کنترول تلفنهای هوشمند نیست، بلکه نقض آشکار زندگی خصوصی و حقوق مردم است.
به گفته یک باشنده، تنها تعداد کمی از تلفنها بازگردانده شده و بیشتر آنها مفقود شدهاند.
محدودیتهای دیگر طالبان شامل ممنوعیت پخش موسیقی، پوشش خاص، محدودیت تحصیل و کار زنان و ممنوعیت تجمعات عمومی است که زندگی روزمره مردم را بسیار محدود کرده است.
همچنین محدودیت استفاده از تلفنهای هوشمند و قطع اینترنت پر سرعت در چند ولایت، مشکلات گستردهای برای مردم ایجاد کرده است.
طالبان این اقدامات را به نام امنیت یا جلوگیری از فساد توجیه میکنند، اما مردم آن را محدود کردن آزادیها و حقوق شخصی شان میدانند.
مقامات محلی طالبان در قندهار تاکنون در این زمینه توضیحی ارائه نکردهاند.
افغانستان اینترنشنال با چند نفر از شرکتکنندگان این تجمع اعتراضی گفتوگو کرده است.
ضیا فیض، یکی از برگزارکنندگان این تجمع گفت: «از حمل ۱۴۰۱ چندین بار تظاهرات کردهایم. من سه سال در زندان بودم و اکنون از سنبله ۱۴۰۴ دوباره تجمع پارک آرژانتین را ادامه میدهم. خواست بیش از ۴۰۰ خانواده این است که عدالت و حقوق انسانی برابر به ما داده شود و نهادهای بینالمللی در برابر بیتوجهی و ناکارآمدی خود پاسخگو باشند.»
آقای فیض افزود تا زمانی که خواستههای شان برآورده نشود، این تجمع ادامه خواهد داشت.
حسینه رفیع، یکی دیگر از شرکتکنندگان این تجمع، در گفتوگو با افغانستان اینترنشنال گفت که گرمای اسلامآباد، بارانها و مشکلات بیسرپناهی تاثیر منفی بر تمام جنبههای زندگیشان گذاشته است.
او افزود: «دو ماه است که اینجا هستم، وضعیت روانی و جسمی ما روزبهروز بدتر میشود، اما برای بدست آوردن حقوق انسانی خود مبارزه میکنیم. از سازمانهای بینالمللی حقوق بشری میخواهم که هر چه سریعتر به مشکلات ما رسیدگی کنند.»
شرکتکنندگان در این تجمع گاهی ویدیوهایی از وضعیت نامطلوب خود را در شبکههای اجتماعی منتشر میکنند.
زرمینه حسینی یکی دیگر از اشتراک کنندگان این تجمع است. او نزدیک به دو ماه میشود که در این پارک با کودکانش در چادر زندگی میکند.
خانم حسینی میگوید: «از یک سو خوشحالم که همراه با کودکانم در این پارک در امان هستم و ترس از اخراج ندارم، اما از سوی دیگر شبهای گرم و بارانی بسیار سخت میگذرد و امکانات اولیه زندگی را نداریم. کودکانم به آموزش و زندگی بهتر نیاز دارند، هیچ نهادی تاکنون به درخواستهای ما گوش نداده است، اما من به مبارزه ادامه خواهم داد.»
شرکتکنندگان در این گردهمایی میگویند که خواستههایشان انسانی و مطابق قوانین بینالمللی است.
به دنبال راه افتادن موج گسترده دستگیری مهاجران افغان در پاکستان، شماری از آنان به پارکهای پایتخت پناه آورده اند و شب و روز را در آنجا میگذرانند. برخی از آنان گفتند که صاحبخانههای پاکستانی زیر فشار پولیس به آنها خانه اجاره نمیدهند.
پاکستان بیش از چهل سال میزبان مهاجران افغان بوده است، اما در حال حاضر این کشور روند اخراج هزاران مهاجر را سرعت بخشیده است.
کمیساری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد و بسیاری از نهادهای بینالمللی از پاکستان خواستهاند که به جای اخراج، راههایی برای تضمین حقوق پناهجویان پیدا کند.
با این حال، تجمع پارک آرژانتین در اسلامآباد نشان میدهد که بسیاری از پناهجویان افغان خود را از توجه جهان محروم میدانند و خواستار «رفتار انسانی» هستند.
