گروه طالبان عکس‌های سراج‌الدین حقانی، سرپرست وزارت داخله خود را که به مراسم ستایش از بمب‌گذاران انتحاری رفته بود، اینگونه پنهان کرده‌است.
برخلاف حکومت قبلی خود، طالبان این بار با تصویرگری موجودات زنده مخالفتی نشان نداده‌اند؛ پس این پنهان‌کاری چه دلیلی دارد؟ آیا از آینده می‌ترسند؟
گروه طالبان که این روزها خودش و شهرهای تحت تسلطش، هدف حملات پراکنده انتحاری یک گروه ستیزه‌جوی دیگر قرار گرفته، در بیست سال گذشته با توسل به همین شیوه، در دل مردم و دولت افغانستان و نیروهای خارجی رعب و وحشت انداخته بود.
حجم زیادی از این حملات، به ویژه پیچیده‌ترین و مرگبارترینِ آن‌ها، کار شبکه حقانی بود؛ ابتدا به رهبری جلال‌الدین حقانی که سه سال پیش خبر مرگش آمد، و در سال‌های اخیر با هدایت فرزند ارشد او، سراج‌الدین حقانی.
پلیس فدرال امریکا (اف‌بی‌آی) برای اطلاعات منجر به دستگیری سراج حقانی پنج میلیون دالر پاداش گذاشته بود؛ اما پس از خروج نیروهای امریکایی و افتادن کابل به دست طالبان، این جایزه را دو برابر کرد؛ کسی نمی‌داند چرا و با چه هدفی. زیرا اگر تا دیروز گفته می‌شد کسی نمی‌داند حقانی کجاست، امروز نشانی محل کار و زندگی او دیگر یک رمز و راز نیست؛ هر کس نداند، ماموران سی‌آی‌ای که – به گفته نظامیان ارشد امریکایی – هنوز در افغانستان حضور دارند، باید بدانند.
تا پیش از ورود به کابل، تنها تصویر موجود از سراج‌الدین حقانی، عکس نیم‌رخی از او در سایت "پاداش برای عدالت" دولت امریکا بود. پس از ورود به کابل، عکسی با کیفیت پایین و از راه دور از حقانی منتشر شد، اما ظاهراً بدون اطلاع طالبان و شبکه حقانی.
از آن پس طالبان و شبکه حقانی هر عکسی از سراج‌الدین منتشر کرده‌اند، از پشت سر یا به گونه‌ای بوده که چهره او قابل شناسایی نباشد.
رهبر شبکه حقانی که طالبان او را با احترام "خلیفه" می‌نامند، اکنون سرپرست وزارت داخله این گروه شده است؛ یکی از مهمترین مناصب حکومتی.
کسی از تحصیلات سراج حقانی اطلاع دقیقی ندارد؛ می‌توان حدس زد که او هم مانند بسیاری از رهبران طالبان و شبکه حقانی، آموزش‌های مذهبی دیده‌است؛ تنها رشته‌ای که برای طالب شدن و حکومت کردن در افغانستان تحت تسلط این گروه نیاز است.
اما حقانی هیچ کاری بلد نباشد، در یک کار تخصص دارد: حملات انتحاری.
هتل اینترکانتیننتال کابل، یکی از جاهایی است که از حملات انتحاری شبکه تحت فرمان سراج‌الدین حقانی زخم فراوان خورده است.
او روز دوشنبه به این هتل رفت و از بازماندگان بمب‌گذاران انتحاری دلجویی کرد و شاگردان خود، یعنی انتحاری‌ها را "قهرمانان اسلام و وطن" نامید.
در این جمع هم، همانند حکومت طالبان، هیچ زنی دیده نمی‌شد؛ گویی که انتحاری‌ها نه مادر و خواهر داشته‌اند، نه دختر یا همسر.
رهبر شبکه حقانی اشاره‌ای به معامله طالبان و امریکا نکرد، اما گفت "بازگشت نظام اسلامی محصول خون شهداست".
ده‌ها نفر در آن تالار سراج حقانی را از نزدیک دیدند و با او سلام علیک و مصافحه کردند؛ اما اجازه عکاسی از حقانی به آن‌ها داده نشد.
عکس‌هایی که طالبان از او منتشر کرده و به رسانه‌ها اجازه نشر آن را داده‌اند، با چهره تار و پنهان شده است.
این کار نمی‌تواند نمایانگر تقدس جایگاه حقانی در میان طالبان باشد؛ بلکه باید دلیل دیگری داشته باشد. چه اینکه طالبان عکس رهبران بلندرتبه‌تر از او را هم منتشر کرده‌اند؛ از جمله هبت‌الله آخندزاده که او را "عالیقدر امیرالمومنین" می‌خوانند.
آیا پنهان کردن چهره حقانی، از ترس پاداش ده میلیون دالری امریکاست؟ آیا امریکایی‌ها واقعاً هنوز در به در و کوچه به کوچه دنبال سراج‌الدین حقانی می‌گردند و نمی‌دانند او کجاست؟
امریکا خودش می‌داند که چه می‌کند؛ شاید هم اصلاً نمی‌داند که چه می‌کند.
حالا که تا اینجا آمدید و حرف از "امیرالمومنین" طالبان شد، بد نیست بدانید که یکی از اعضای طالبان هفته گذشته در گفتگو با تلویزیون نور، از دهانش خطا خورد و گفت "امیرالمومنین رحمه‌الله علیه"؛ عبارتی که برای مُردگان به کار می‌رود.