روزنامه واشنگتن پست در گزارشی به وضعیت دانش‌آموزان افغان پس از طالبان پرداخته و نوشته است که هزاران کودک به‌دلیل فقر به کار روی آورده‌اند.

این روزنامه از جمله با کرزی بلوچخیل، دانش‌آموز صنف دهم مکتب صحبت کرده که حالا به جای فراگیری ریاضی، فیزیک و تاریخ، دستمال کاغذی می‌فروشد.

واشنگتن پست نوشته که این پسر نوجوان، ۹ ماه پیش، قبل از آمدن طالبان درس می‌خواند،‌ اما امروز دستمال‌کاغذی می‌فروشد. او در یک روز ممکن است تا چهار دالر بدست آورد که تنها برای غذای یک شب خانواده‌ا‌ش کافی است.

روزنامه می‌نویسد که با روی‌کار آمدن طالبان در پانزدهم آگست سال گذشته و قطع شدن کمک‌های خارجی، میزان بیکاری افزایش پیدا کرده است و بلوچخیل ۱۶ ساله از جمله هزار‌ان دانش‌آموزی است که با مکتب خداحافظی کرده و به نان‌آور خانواده تبدل شده‌اند.

به گزارش واشنگتن پست، به سبب جنگ و فقر، در کابل شمار زیادی از کودکان مجبور شده‌اند به گدایی روی آورند، زباله جمع کنند و کفش رهگذران را رنگ می‌کنند. به گفته روزنامه تعداد این افراد در چند ماه گذشه بیشتر شده است.

یوسف نوابی، رئیس آشیانه که برای اطفال بی‌سرپرست کار می‌کند به این روزنامه گفته است که کمک‌های جهانی برای برنامه‌های اجتماعی که روی اطفال تمرکز داشت همه متوقف شده است.

شاهد ۱۴ ساله برادر کوچک بلوچخیل نیز مکتب را رها کرده و با برادرش یکجا دروازه خانه‌ها را می‌زنند و دستمال‌کاغذ می‌فروشند.

در کنار رنج دوری از مکتب، این دو کودک را حرف‌های کنایه‌آمیز، زخم زبان و تمسخر مردم نیز رنج می‌دهد.

شاهد به واشنگتن پست گفت که با‌وجود تمسخر و حرف‌های ناپسند مردم باید کار کنند: "اگر با پول به خانه برگردیم، والدین ما خوشال می‌شوند، اگر بدون پول برگردیم ناراحت می‌شوند و این یگانه چیزی است که ما در باره آن فکر می‌کنیم. "

خانواده بلوچخیل در یک خانه کوچک کرایی در منطقه پلچرخی در شرق کابل زندگی می‌کند.

یوسف پدر خانواده افسر پولیس بود و ماهانه بالاتر از دو صد دالر معاش داشت، اما با بازگشت طالبان، مانند هزاران کارمند دیگر حکومت پیشین بیکار شد و هنوز موفق به پیدا‌ کردن کار دیگر نشده است.

دو برادر بزرگ بلوچخیل به پاکستان رفته‌اند، یکی در موترشویی و دیگری در خیاطی کار می‌کند، اما این خانواده حالا کاملاً به درآمد کرزی و شاهد متکی است. هرچند درآمد این دو کودک هم به حدی نیست که برای کرایه خانه کافی باشد و تنها می‌شود با آن کمی برنج وعدس برای نان شب خرید.

به نوشته این روزنامه امریکایی،‌ ده سال پیش یوسف به این امید از یکی از روستاهای دوردست افغانستان به شهر کابل کوچ کرد که فرزندانش، به‌خصوص کرزی و شاهد درس بخوانند. اما حالا می‌گوید که بعد از سقوط حکومت به‌دست طالبان مجبور شده است که برای پیدا کردن یک لقمه نان فرزندانش را از مکتب بیرون کند.