به نوشته این هفته نامه، طالبان پس از به قدرت رسیدن وانمود می‌کردند که در سیاست‌ها و رفتارهای «قرون وسطایی» خود تغییر می‌آورند، افغانستان را به شکل بهتر اداره کرده و مناسبات خود را با منطقه و جهان بهبود می‌بخشند. اما، در عوض برعکس آنچه می‌گویند عمل کرده اند.

این مجله به سیاست‌های طالبان در قبال زنان و دختران اشاره می‌کند که مانع بهبود روابط این گروه با کشورهای غربی شده است. دولت‌های غربی افزایش سطح تعامل با طالبان را به رعایت حقوق بشر و بهبود در اداره افغانستان مشروط کرده اند.

اکونومیست می‌نویسد که گروه طالبان تجربه اداره یک دولت را ندارد که به همین علت اقتصاد کشور در حال فروپاشی است و از شهروندان کشور به خصوص اقلیت‌های قومی و مذهبی محافظت نمی‌تواند. در عین حال، این گروه دروازه‌های مکتب را به روی بخشی از دختران بسته است و فرصت‌های کاری را از زنان گرفته است.

این هفته نامه به ناگزیری کشورهای غربی از تعامل با طالبان اشاره می کند که ظاهراً به علت وضعیت وخیم بشری و اقتصادی افغانستان نمی‌توانند تماس‌های خود با طالبان را قطع کنند. زیرا، به گفته آنان، وضعیت افغانستان با انزوای کامل طالبان بدتر خواهد شد.

کشورهای قدرتمند همسایه مانند روسیه، چین و ایران که روابط شان با ایالات متحده همراه با تنش و کشاکش است، از خروج نیروهای امریکایی از افغانستان استقبال کردند و کوشیدند که روابط سازنده با طالبان برقرار کنند. اما به اعتقاد اکونومیست، گروه طالبان تا حال نتوانسته است که انتظارات کشورهای همسایه را برآورده کند.

پاکستان، حامی اصلی طالبان، از این گروه به خاطر حمایت از جنگجویان پاکستانی ناراض است و در چند مورد درگیری‌های مرزی میان مرزبانان پاکستانی و نیروهای طالبان درگرفته است. همچنان، ایران که سابقه تاریخی بی‌اعتمادی و تنش با طالبان را دارد، انتظاراتش، از جمله برخورد درست طالبان با شیعیان، از این گروه برآورده نشده است.

به همین علت، هیچ یک از کشورهای منطقه به رغم خوشبینی و حمایت از طالبان حاضر نشده اند که با حکومت این گروه روابط کامل دیپلوماتیک برقرار کنند. به گفته اکونومیست، رهبر طالبان از کشورهای جهان می‌خواهد که با طالبان تعامل کنند، اما هیچ گامی برای جلب احترام این کشورها بر نمی‌دارد.