نگارنده مطلب می‌نویسد که هر چند هفت کشور از جمله روسیه و چین با طالبان روابط دوستانه‌ای دارند اما روابط دیپلماتیک محدود این کشورها باعث نشده تا این کشورها سبب‌ساز سرمایه‌گذاری در افغانستان شوند.

گزارش می‌گوید که طالبان حتا نتوانسته‌اند کشورهای دوست خود را در مورد توانایی خود در تامین منابع طبیعی کشور متقاعد کنند.

تا پیش از تسلط مجدد طالبان بر کشور، کمک‌های جامعه جهانی بخش بزرگی از منابع مالی برای چرخش اقتصادی افغانستان را تشکیل می‌داد.

مدیحه افضل، یکی از اعضای برنامه سیاست خارجی در نهاد بروکینگز به بلومبرگ گفت: «انزوای طالبان تأثیر مستقیمی بر اقتصاد کشور دارد. فراتر از ذخایر پولی مسدود شده، این کشور همچنین قادر به دریافت کمک های توسعه‌ای نیست، چیزی که دولت قبلی افغانستان به شدت به آن متکی بود.»

بلومبرگ به نگرانی‌های بیجینگ و مسکو درباره ناتوانی طلبان در مهار حملات تروریستی اشاره داشته و می‌نویسد روسیه نگران قوت‌گیری و حملات داعش در خاک افغانستان است که تهدیدی مستقیم برای کشورهای آسیای مرکزی به شمار می‌رود. از سویی دیگر چین نیز نگران حضور شبه نظامیان جدایی طلب سین کیانگ در این کشور موسوم به جنبش اسلامی ترکستان شرقی است.

نویسنده می‌افزاید، چین امیدوار بود که خروج نیروهای امریکایی به این کشور اجازه دهد تا نفوذ خود را در منطقه گسترش دهد و به منابع معدنی عظیم این کشور دسترسی پیدا کند. با این حال، شرکت ام‌سی‌سی، هنوز هیچ پیشرفتی در پروژه استخراج مس عینک در ولایت لوگر انجام نداده است.

مطابق با آمار برنامه توسعوی سازمان ملل متحد، اقتصاد افغانستان در سال گذشته ۲۰ در صد کوچکتر شد و پیش‌بینی می‌شود که این ورشکستگی اقتصادی تا ۵ درصد دیگر در سال جاری افزایش یابد. در همین در عین حال، هزینه اقلام ضروری مانند غذا و سوخت در افغانستان تا حدود ۴۰ درصد افزایش یافته است که این موضوع بیش از پیش بحران بشردوستانه در افغانستان را تشدید خواهد کرد.