افغانستان بدون ساز و شادی؛ تورنتو استار می‌گوید کودکان اهالی آواز و موسیقی گرسنه می‌خوابند
جاوید شوقی خواننده آهنگ‌های محبوب محلی که با آواز خواندن در محافل امرار معاش می‌کرد پس از ممنوعیت موسیقی و آواز از سوی طالبان، مجبور است تا در ازای درآمد ناچیز از صبح زود تا غروب بوت‌ها را رنگ کند. او به تورنتو استار گفت: «خیلی شب‌ها غذا نداریم و کودکانم گرسنه می‌خوابند.»
آقای شوقی به تورنتو استار گفت که قبل از تسلط طالبان، با موسیقی لبخند می‌زد و با خوانندگی هزینه زندگی خانواده‌اش را تامین می‌کرد.
او گفت که از ۱۵ سالگی به خوانندگی پرداخته و پدرش قبل از او خواننده بوده است. اما زندگی او در آگوست ۲۰۲۱ با بازگشت دشمنان موسیقی و شادی، تغییر کرد.
دو دهه گذشته دوره جدیدی برای بازگشت موسیقی‌دانان افغانستان از تبعید بود. افغانستان خانه ده‌ها کانال رادیویی و تلویزیونی شد و در هنر موسیقی پیشرفت زیادی کرد.
جوانان در سراسر کشور شروع به شرکت در برنامه‌های موسیقی رقابتی در کانال‌های تلویزیونی کردند. اما با بازگشت مجدد طالبان به قدرت، این گروه استفاده از آلات موسیقی و آواز خواندن را ممنوع و داشتن آن را جرم اعلام کرد.
آنها تنها چند روز پس از ورود به کابل، سازهای موسیقی در انستیتوت ملی موسیقی افغانستان را شکستند.
احمد سرمست، مؤسس و مدیر مؤسسه ملی موسیقی افغانستان، هنوز به سختی تلاش می‌کند تا موسیقی افغانستان را زنده نگه دارد.
آقای سرمست که رهبری اولین ارکستر زهره را بر عهده دارد به تورنتو استار گفت که برخی از اعضای این ارکستر افغانستان را ترک کرده‌اند و به زودی کار خود را در پرتغال روی یک آهنگ جدید آغاز خواهند کرد.
او در مصاحبه با تورنتو استار افزود: «وضعیت هنرمندان موسیقی در افغانستان تحت حاکمیت طالبان، تنها نفس کشیدنی بیش نیست. امروز هنرمندان موسیقی با مشکلات مالی، عاطفی و روانی زیادی روبرو هستند و سعی می‌کنند برای خانواده و خودشان زنده بمانند.»
با ممنوعیت ساز و هنر در افغانستان، برخی از نوازندگان از طریق مشاغل کم درآمد مانند نجاری، تعمیر بوت، دست دوم فروشی و مشاغل روزمزد مانند رنگ‌مالی به زندگی خود در کشور ادامه می‌دهند.
آقای سرمست می‌گوید: «با وجود همه سیاهی‌ها و تاریکی‌ها، من به آینده امیدوار هستم. من مطمئن هستم که نسل جوان افغانستان اعم از زن و مرد با روش‌های مختلف در برابر رژیم استبدادی طالبان مقاومت می‌کنند.»
جاوید شوقی نیز آلات موسیقی خود را از طالبان دور نگه می‌دارد، به این امید که روزی بتواند دوباره آنها را آشکارا بنوازد.