سفیر سابق پاکستان: طالبان افغانستان و طالبان پاکستانی دو روی یک سکه هستند
سفیر سابق پاکستان در برازیل، اسپانیا و جاپان، می‌گوید که اسلام‌آباد در موفقیت طالبان در افغانستان نقش داشته و اکنون با عواقب آن روبه‌رو شده است. توقیر حسین می‌گوید: «اگر طالبان افغانستان وجود نداشت، تحریک طالبان پاکستان نیز وجود نداشت. آنها فقط دو روی یک سکه هستند.»
این دیپلومات سابق پاکستانی روز چهارشنبه در مطلبی برای روزنامه دان نوشت که افغانستان بدون درنظرداشت این‌که چه رژیمی بر آن حاکم بوده، همیشه یک «مشکل» برای پاکستان بوده است.
توقیر حسین می‌گوید برخلاف امیدواری استراتژیست‌های پاکستان، با بازگشت طالبان به قدرت، مشکل افغانستان بدتر شده است.
سفیر سابق پاکستان گفته است که ظهور مجدد طالبان در افغانستان، انعکاس‌دهنده شکست بزرگ‌تر این کشور است که معماران متعددی دارد. توقیر حسین معتقد است که سهم پاکستان در این شکست، ممکن است قابل بحث باشد، اما سیاست پاکستان در قبال افغانستان چنین نیست.
نویسنده این مطلب تصریح کرده که سیاست پاکستان در قبال افغانستان، از دهه ۹۰ میلادی به این‌سو با شکست مواجه شده است.
توقیر حسین می‌گوید که افغانستان چالش‌هایی را به بار می‌آورد که بر امنیت و آینده اقتصاد پاکستان و همچنین منطقه تاثیر می‌گذارد. با این حال، به گفته او اسلام‌آباد این امر را فقط به عنوان یک چالش امنیتی دانسته است.
این دیپلومات سابق نوشته است که طالبان از راه یک معامله سیاسی پیروز شدند، نه در میدان جنگ و در نتیجه، با مقاومت احتمالی مردم افغانستان و تهدیدهای شاخه خراسان داعش روبه‌رو شدند. او گفته چنین وضعیتی، پیامدهایی برای پاکستان در پی خواهد داشت.
او گفته است که پاکستان در سیاست خود در قبال افغانستان شکست خورد، اما امریکایی‌ها و افغان‌ها نیز شکست خورده‌اند. توقیر حسین عوامل شکست امریکا در افغانستان را چنین بر شمرده است: «عدم آگاهی از تاریخ و فرهنگ افغانستان، اهداف ضعیف جنگ، حواس‌پرتی در جنگ عراق، تغییر مکرر استراتژی و فرماندهان، شرکای ناتوان افغان، اختیارات دوگانه دولت کابل و ایالات متحده امریکا.»
این نویسنده گفته که مردم افغانستان «ملت بزرگی» هستند و نباید از سوی طالبان اداره شوند. با این حال، بخش کلان مسئولیت آن‌چه که در افغانستان رخ داد، به نخبگان سیاسی این کشور برمی‌گردد.
به گفته آقای حسین، افغانستان دارای گسل‌های قومی، زبانی، فرقه‌ای و قبیله‌ای است. او می‌گوید که ساختار افقی قدرت تحت سلطه پشتون‌ها، همواره مورد مناقشه بوده است و زمینه تداوم درگیری‌ها را فراهم می‌سازد.
توقیر حسین معتقد است که محیط ژئوپلیتیکی رقابتی و مستعد درگیری افغانستان نیز فرصت‌هایی را برای همسایگانش فراهم کرده تا به نفع خود مداخله کنند. به گفته او «نه جنگ امریکا و نه طالبان، پاسخی به چالش‌های اساسی افغانستان نبودند.»
او با شاره به حکومت پیشین افغانستان، گفته است که کابل باید برای یافتن راه حل برای مشکل طالبان در افغانستان، باید با پاکستان تماس می‌گرفت. به گفته او دستیابی به این راه حل، تنها می‌توانست از طریق روابط پیچیده افغانستان و پاکستان میسر باشد.
به گفته آقای حسین، در عوض اما حکومت پیشین افغانستان سعی کرد از امریکا و هند به خاطر وادار کردن پاکستان برای حل مسئله طالبان استفاده کند. او می‌گوید چنین سیاستی کارایی نداشت.
توقیر حسین باور دارد که چالش افغانستان برای پاکستان، یک چالش سیاسی با بعد نظامی است، نه یک چالش نظامی با بعد سیاسی. او می‌گوید که سیاست پاکستان در قبال افغانستان، باید از طریق وزارت خارجه این کشور و با حمایت نهادهای امنیتی دنبال شود.
به گفته توقیر حسین، پیگیری یک سیاست اعلام شده توسط یک نهاد و سیاست عملیاتی توسط نهاد دیگر، بدون هماهنگی و اطلاع این نهادها از یک دیگر، نسخه‌ای برای شکست بود. به گفته او چنین رویکردی مشکلات اعتباری ایجاد کرد و سیاست خارجی پاکستان را در کل تحت تاثیر قرار داد.