اسماعیل یون به حکومت دلخواه خود فقط ۹۵ نمره داد. آن پنج نمره را به خاطر بعضی «خلاءها» کم کرد اما رویش نشد در مقابل کامره از این خلاها نام ببرد:
خلاء اول:
این خلاء نسبتا بزرگ که موجب کم شدن یک‌ونیم نمره از «د هبت‌الله او سراج‌الدین اندیوالانو حکومت» شد، لطیف نظری است. نظری یک مزاحم به تمام معنا و خاری در بین گل‌ها است. او به سادگی می‌تواند نباشد اما یک کسی خواسته است این موی دماغ را که با هر نفس عمق جان یون را می‌خراشد، نگه دارد. پس یک‌ونیم نمره کم شد.
خلاء دوم:
«د اندیوالانو حکومت» هرچند تلاش کافی کرده است تا زبان فارسی را حذف و چینی را که نسبتا زبان شناخته‌شده بین‌المللی است به‌جایش بنشاند، اما کتاب‌های فارسی تا حال در بازارها یافت می‌شوند. با آنکه دانشگاه‌ها دوباره تبدیل به پوهنتون شده و دیگر هیچ دختری مزاحم ایمان مردان نمی‌شود، ولی جزوه‌های استادان زبان فارسی در پوهنزی ادبیات تا امروز فارسی است. از این بابت نیز یک نمره کلان کم شد.
خلاء سوم:
همانطور که ملت افغانستان یک ریاست‌جمهوری از داکتر عبدالله و گلبدین حکمتیار قرضدار است، یک وزارت هم به اسماعیل یون بدهکار است. با آنکه حالا حکومت از لحاظ قومی یکدست شده، اما برادر یون به این حق خدایی خود نرسید. جا داشت تا بیست - سی نمره از این بابت کم می‌شد، اما کم کردن نمره با فشار زیاد باعث خوشحالی جزایر قدرت می‌شود. از این بابت نیز فقط یک نمره کم شده است.
خلاء چهارم:
یک خلاء غیرقابل‌پُر کردن که از آن بابت نیز یک‌ونیم نمره خالص کم می‌شود، نبود یک سیاست مدون در رابطه به تطبیق «دویمه سقاوی» است. متاسفانه دیده می‌شود که شماری از مهاجران هنوز در کشور نفس می‌کشند و با وجود اینکه زمینه فراهم است، آن‌ها به تاجیکستان، اوزبیکستان و گورستان فرستاده نشده‌‌اند. فرستاده که هیچ، حتی زمین‌هایشان درست غصب نشده است. اخ! اخ!
خلاء پنجم:
پس از گذشت نزدیک به دو سال، حکومت اندیوالان موفق نشده است رنگ و درازی لباس دختران مکتبی را تعیین کند. مکاتب دخترانه در این مدت، کمی بسته مانده‌اند. این خلاء خیلی کوچک است و هیچ نمره‌ای بابت آن کم نمی‌شود. فقط به خاطر دل دوستان که متاسفانه توقع دارند یک استاد پوهنتون اندک دغدغه انسانی نیز داشته باشد اینجا ذکر شد. اگرنه این حرف‌ها سالهاست که دیگر آقای یون را جگرخون نمی‌کند.