رئیس سابق امنیت ملی افغانستان گفته نظامیان امریکایی از سال ۲۰۰۱ که وارد افغانستان شدند، قصد نداشتند طالبان را کاملا نابود کنند. عارف سروری در گفت‌وگو با رادیو افغانستان اینترنشنال گفت حزب دموکرات امریکا در کنار پاکستان در ایجاد طالبان نقش داشت.
او ادعا کرد که دموکرات‌ها از آغاز طرفدار دموکراسی در افغانستان نبودند.
محمد عارف سروری، رئیس سابق امنیت ملی افغانستان است. او از افراد مورد اعتماد احمدشاه مسعود در جریان جنگ علیه شوروی و سپس مقاومت علیه طالبان بود. آقای سروری در نخستین دوره ریاست‌جمهوری حامد کرزی نیز رئیس امنیت ملی بود، او مدتی هم به عنوان والی پنجشیر کار کرد.
محمدعارف سروری در گفت‌وگو با افغانستان اینترنشنال گفت که هدف از ایجاد طالبان انتقال نفت ترکمنستان از طریق افغانستان به هند بود.
او گفت معاون وزارت خارجه وقت امریکا در چند دیدار پنهانی با احمدشاه مسعود، رهبر فقید جبهه مقاومت ملی افغانستان، این موضوع را با او در میان گذاشته بود.
رئیس سابق امنیت ملی افغانستان گفت موضوع «واگذاری سرنوشت افغانستان به دست پاکستان»، معامله‌ای بود که در آغاز پیدایش طالبان میان پاکستان و حزب دموکرات امریکا صورت گرفت.
این مقام سابق امنیتی افزود که قرار بود پس از اداره انتقالی محمدظاهر، شاه سابق افغانستان به عنوان رئیس‌جمهور تعیین شود، ولی دو کشور همسایه افغانستان و امریکا با این تصمیم مخالفت کردند.
او گفت حکومت بعدی به رهبری حامد کرزی مشروعیتش را از دست داد و در نهایت منجر به تقویت دوباره طالبان شد.
به گفته آقای سروری، بی‌اعتمادی میان ائتلاف به رهبری ایالات متحده و روسیه، یکی دیگر از عوامل احیای طالبان بود.
عارف سروری در این مصاحبه گفت که امریکا و بریتانیا بر سر موضوع مبارزه با تروریسم در افغانستان با همدیگر اختلاف داشتند که خود زمینه‌ای را برای رشد طالبان فراهم کرد.
محمدعارف سروی، از چهره‌های استخباراتی طرفدار احمدشاه مسعود در دوره اول مقاومت علیه طالبان در دهه هفتاد خورشیدی در مصاحبه‌ای به مناسبت بیست‌وهفتمین سالروز اعدام نجیب‌الله، رئیس‌جمهور سابق افغانستان و تصرف کابل به دست طالبان، گفت که هند دو یا سه هفته پیش از این رویداد، شانس آن را داشت که داکتر نجیب‌الله را از کابل خارج کند، ولی این کار را نکرد.
به گفته آقای سروری، نجیب‌الله در آستانه سقوط کابل به دست طالبان، به درخواست احمدشاه مسعود برای رفتن به پنجشیر پاسخ رد داد، اگرنه او این شانس را داشت که از آنجا به تاجیکستان و سپس به هر کشوری که دوست دارد پناه ببرد.
