سازمان بین‌المللی مهاجرت اعلام کرده که از سنبله ۱۴۰۲ تا حمل ۱۴۰۴، بیش از ۲.۴ میلیون مهاجر افغان فاقد مدرک از پاکستان و ایران بازگشته‌اند که بیش از نیمی از آنان به‌گونه اجباری اخراج شده‌اند. مهاجران اخراجی نسبت به آینده نامعلوم در افغانستان نگرانند.
در یکی از گزارش‌های میدانی این سازمان، به وضعیت زنی افغان به‌نام نسرین اشاره شده است که پس از سال‌ها زندگی در پاکستان، همراه با شوهر معلول و دو دخترش به افغانستان بازگردانده شده است.
نسرین که در دهه ۱۳۷۰ خورشیدی به‌دلیل جنگ به پاکستان پناه برده بود، در یکی از روستاهای پنجاب با همسرش نانوایی کوچکی راه‌اندازی کرده و زندگی ساخته بود. اما با افزایش فشارها بر مهاجران بدون مدرک، آنان بدون اطلاع قبلی و بدون امکان جمع‌آوری وسایل زندگی، به مرز تورخم انتقال داده شده و به افغانستان بازگردانده شدند.
نسرین که اکنون تنها نان‌آور خانواده است، با آینده‌ای پر از ابهام روبه‌روست. در افغانستان نه خویشاوندی دارد که به او تکیه کند، نه فرصت شغلی، و نه هیچ برنامه روشنی. او می‌گوید که بزرگ‌ترین نگرانی‌اش دخترانش هستند.
نسرین به سازمان بین‌المللی مهاجرت گفته است: «من همه‌چیز را از دست دادم. فقط توانستم شوهرم، فرزندانم و اندکی امید را با خود بیاورم. حالا در کشوری هستیم که نه سرپناه داریم، نه کار، نه آینده‌ای معلوم.»
او با نگرانی در مورد آینده دخترانش در افغانستان توضیح می‌دهد: «برای آن‌ها رویای زندگی بهتری داشتم. آن‌ها را به مکتب فرستادم. می‌خواستم باسواد بزرگ شوند. اما حالا آن رویا از بین رفته است.»
داستان نسرین تنها یکی از هزاران مورد مشابه است. هزاران خانواده افغان هر روز در حال بازگشت هستند، که بسیاری از آن‌ها را زنان سرپرست خانوار تشکیل می‌دهند و با چالش‌های جدی روبه‌رو هستند.
گزارش سازمان بین‌المللی مهاجرت نشان می‌دهد که شمار چشم‌گیری از بازگشت‌کنندگان را زنان، کودکان و خانواده‌هایی تشکیل می‌دهند که نه‌تنها از هرگونه پشتیبانی ساختاری محروم‌اند، بلکه با موانعی چون ممنوعیت کار، نبود دسترسی به آموزش، و کمبود خدمات صحی نیز روبه‌رو هستند.
