این زنان جزو گروهی بودند که میخواستند از افغانستان تحت حاکمیت طالبان فرار کنند.
عایشه جهانگیر، نویسنده این یادداشت گفته است جامعه جهانی طی دو دهه گذشته از خون و ثروت خود هزینه کرد تا حکومتی براساس انتخابات در افغانستان ایجاد شود، اما طالبان این حکومت را در چند روز سرنگون کرد و رسانهها در عرض چند هفته تمام ماجرا را از رادار خود بیرون انداختند.
خانم جهانگیر نوشته با آنکه دیگر رسانههای جهانی توجهی به افغانستان ندارد، هنوز رنج مردم این کشور ادامه یافته است.
هفت ماه پس از تسلط طالبان بر افغانستان، هنوز مکاتب دخترانه همچنان بسته است.
موانع در برابر زنان جوان و تحصیلات عالی در بالاترین حد خود قرار دارد، زنان از بیشترین مشاغل دارای معاش منع شدهاند، ورزش زنان ممنوع شده است و بیش از ۷۲ درصد از زنان روزنامهنگار شغل خود را از دست دادهاند.
در نخستین روزهای بازگشت طالبان به قدرت، وزارت امور زنان به سرعت توسط طالبان حذف شد و جای آنرا وزارت بدنام امر به معروف و نهی از منکر گرفت.
این وزارتخانه بعداً مجموعهای از محدودیتها را در برابر حق سفر زنان وضع کرد. زنان بخاطر برگزاری تظاهرات مسالمتآمیز برای حق کار، تحصیل و بهداشت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. طالبان آنها را ربودند و اکنون تعداد بیشتری از مردم دختران خود را میفروشند تا بتوانند زنده بمانند.
با این حال، "سکوت کر کننده"ای در رسانههای بینالمللی وجود دارد. به نظر میرسد رسانههای جهانی از وضعیت اسفبار مردم افغانستان، به ویژه زنان این کشور، خسته شدهاند.
دشواری زندگی یک زن تحت حاکمیت طالبان برای دنیای بیرون از افغانستان پوشیده نیست. با این حال رسانههای بینالمللی به طور فزایندهای به سرنوشت زنان افغانستان بیعلاقه شدهاند.
پس از پوشش اولیه سقوط کابل که اتاقهای خبر را برای چند هفته مشغول نگه داشت، به محض خروج نیروهای بینالمللی و پیمانکاران غربی از افغانستان، رسانههای بینالمللی نیز افغانستان را ترک کردند.
گاردین نوشته است رها کردن افغانستان توسط ایالات متحده، مردم این کشور را در مسیر پر از ارعاب، وحشت و حبس قرار داد. این روزنامه گفته مردم افغانستان این وضعیت را پیشبینی کرده بودند. نقض حقوق بشر، فقر و "بیتابعیتی" که بدترین کابوس آنها را به واقعیت تبدیل کرد.
داکتر عایشه جهانگیر، پژوهشگر فوق دکتری در دانشگاه صنعتی سیدنی در این یادداشت در گاردین نوشته است دولت ایالات متحده تنها کسی نیست که به دنیا در مورد آنچه واقعاً در پایان یکی از طولانیترین جنگهای تاریخ رخ داده است، دروغ میگوید. به گفته او رسانههای بینالمللی نیز با پنهان کردن اطلاعات و پاره کردن صدای بسیاری از افراد آسیبدیده دروغ گفتند.
او تأکید کرده که نبود جنگ به معنای تأمین صلح نیست.