دولت هالند اعلام کرد که شب گذشته ۱۸۱ افغان با یک پرواز چارتر از پاکستان وارد این کشور شدند. وزارت خارجه هالند میگوید از زمان تسلط طالبان بر افغانستان، ۱۰۸۱ شهروند افغانستان به هالند منتقل شدند. گفته شده بررسی افراد واجد شرایط برای انتقال به این کشور همچنان ادامه دارد.
کسانی که روز سهشنبه ۲۱ سرطان به هالند منتقل شدند، کسانی هستند که با عبور از مرز زمینی خود را به پاکستان رسانده بودند.
پس از قدرتگیری طالبان، دولت هالند متعهد شد افغانهایی را که به دیپلوماتها و پرسونل نظامی هالند در افغانستان کمک کردند، تخلیه کند.
مقامات هلند میگویند امیدوار هستند تا حد امکان، افراد واجد شرایط بیشتری را که از افغانستان به پاکستان رفتهاند به این کشور منتقل کنند.
طبق گزارشها، ۹۴۲ افغان در انتظار انتقال به هالند هستند.
خالد حسینی، نویسنده و رماننویس مشهور افغان-امریکایی خبر داد که فرزندش حارث ترنس است و تصمیم گرفته با هویت زنانه زندگی کند. او تا سال پیش با هویت منتسب به مردان زندگی میکرده است. آقای حسینی گفته که به تصمیم دخترش حارث احترام میگذارد و در همه مراحل زندگی از او حمایت خواهد کرد.
نویسنده رمانهای پرفروش کاغذپرانباز و هزار خورشید تابان، با انتشار عکسهایی از کودکی حارث و دوران بزرگسالی او در فیسبوک و توییتر نوشته است: من دخترم را دوست دارم. او زیبا و عاقل است. در هر قدم در کنارش خواهم بود. خانواده ما پشت سر او ایستادهاند.
ترنس، ترنسجندر یا تراجنسیتی به افرادی گفته میشود که جنس بیولوژیک آنها (مانند اندام جنسی) با هویت جنسیشان متفاوت است؛ مانند کسانی که در بدن منتسب به مرد بهدنیا میآیند اما خود را زن میدانند، یا برعکس.
حارث حسینی هم که تا سال پیش چنین وضعیتی داشته حالا تصمیم به آشکارسازی گرفته است.
خالد حسینی درباره حارث نوشته است: خانواده ما درباره شجاعت و حقیقت، از حارث بسیار آموخته است، میدانم که این روند برای او آسان نبوده است. او به ستمی که ترنسها با آن روبهرو میشوند آگاه است، اما او قوی و نترس است.
سخن گفتن خالد حسینی درباره آشکارسازی هویت جنسی فرزندش حارث، در میان کاربران شبکههای اجتماعی بازتاب گستردهای داشته است.
این موضوع برای بسیاری از کاربران افغان تازگی دارد اما بسیاری دیگر شجاعت خالد حسینی را ستوده و تصمیم دخترش حارث را قابل احترام دانستهاند.
وبسایت وزارت دفاع و داخله طالبان پس از چندین بار هک، امروز دوباره در دسترس قرار گرفتند و فعال شدند. با این حال هکرها میگویند این دو سایت همچنان ناقص هستند و نسخه پشتیبانی آنها باز شده است. طالبان تاکنون در این مورد اظهار نظر نکردهاند.
گروهی که خود را "اردوی سایبری جمهوری اسلامی افغانستان" نامیدهاند، مدعی هک این سایتها در روزهای گذشته هستند.
سایت وزارت دفاع طالبان اولین بار روز شنبه ۱۸ سرطان هک شد که یک روز پس از انتشار خبر آن توسط افغانستان اینترنشنال، طالبان دوباره آن را فعال کردند.
اما روز گذشته سایت وزارت دفاع طالبان دوباره از کار افتاد و سایت وزارت داخله نیز مسدود شد.
ادعای هکرها در حالیست که پس از سقوط حکومت پیشین افغانستان، بسیاری از سایتهای دولتی از جمله سایتهای ارگ و اداره امور ریاستجمهوری افغانستان از دسترس خارج شدند و تاکنون در دسترس نیستند.
این وسایتها در ۱۲ سال گذشته از منابع اصلی اطلاعرسانی حکومت پیشین افغانستان به شمار میرفت و بخشی از آرشیف ۲۰ سال گذشته را در خود جای داده بود.
با این حال همچنان برخی از سایتهای حکومت پیشین قابل دسترسی و در اختیار طالبان هستند.
دیدهبان حقوق بشر میگوید که ادامه محرومیت دختران افغانستان از آموزش پیامدهای ویرانگر برای آنان و آینده کشور خواهد داشت. به مناسبت محرومیت ۳۰۰ روزه دختران از آموزش، دیدهبان حقوق بشر دیدگاه ۶ زن برجسته افغانستان را منتشر کرده که همه خواستار برگشت دختران به مکاتب شده اند.
تمنا ایازی فلمساز، سحر فطرت پژوهشگر دیدهبان حقوق بشر، یلدا حکیم و زهرا جویا روزنامه نگاران، الهه سرور آواز خوان و هیله یون فعال مدنی در صحبت با دیده بان حقوق بشر خواستار بازشدن مکاتب دخترانه در افغانستان شده اند.
سحر فطرت، پژوهشگر حقوق زنان در دیده بان حقوق بشر میگوید: «غیرقابل باور است در سال ۲۰۲۲ در مورد این که آیا دختران باید اجازه تحصیل داشته باشند یا نه، گفتگو کنیم. جهان باید به زنان افغانستان گوش دهد و برای پایان دادن به این سوء استفاده تکاندهنده از حقوق آنان بیشتر تلاش کند.»
طالبان در ۱۸ سپتامبر سال گذشته اجازه برگشت پسران به مکاتب را دادند اما برگشت دختران را تا سال جدید تعلیمی معطل کردند. دختران افغانستان امیدوار بودند که با آغاز سال جدید به مکتب بر می گردند. طالبان اما در سومین روز ماه حمل سال جاری از وعده خود مبنی بر اجازه دادن دختران به مکتب عقب نشینی کردند. فردا، چهاردهم جولای ۳۰۰ روز محرومیت دختران افغانستان از آموزش تکمیل می شود.
یلدا حکیم، خبرنگار بخش انگلیسی بیبیسی که روزشمار محرومیت دختران از مکاتب را دنبال کرده است، میگوید افغانستان تنها کشوری در جهان است که به دختران اجازه آموزش نمیدهد.
او میافزاید: «من از این حقیقت آگاهم که اگر پدر و مادرم افغانستان را ترک نمیکردند، من نیز مانند میلیونها دختر و زن افغان از حق تحصیل محروم میشدم.»
الهه سرور، آوازخوان مشهور افغانستان میگوید که آموزش به دختران توانایی مستقل شدن در امور زندگی را میدهد.
او میافزاید در عصری که همه به انترنت دسترسی دارند، محروم کردن زنان و دختران افغانستان از آموزش ناممکن است. خانم سرور میگوید: «نسل جوان افغانستان، نسل توانمند است و کسی نمیتواند درهای آموزش را به روی آنان ببندد.»
تمنا ایازی، فلم ساز نیز میگوید که بستن درهای مکاتب به مردم افغانستان کمکی نمیکند و به گفته او، حتا طالبان بعداً از این کار پشیمان خواهد شد.
بر اساس آمار صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل، از زمان تسلط طالبان ۸۵۰ هزار دختر بالاتر از صنف ششم از آموزش محروم شده اند.
با وجود تقاضاهای داخلی و خارجی اما طالبان به بازگشایی مکاتب دخترانه پاسخ مثبت نداده اند. سحر فطرت، پژوهشگر حقوق زنان در دیدهبان حقوق بشر میگوید که جامعه بینالمللی در قضیه افغانستان دچار یک شکست جمعی شده است. او میگوید : «ما نباید از جهان التماس کنیم که مکاتب را برای دختران افغان بازگشایی کند.» به گفته او، رسیدگی به حقوق مردم افغانستان باید برای کشورهای جهان یک مسئولیت جمعی باشد.
جیمز دابینز، نماینده پیشین امریکا در امور افغانستان میگوید که اگر افغانها با «درک و دریافت خود» به این نتیجه برسند و ضرورتهای خود را درک کنند، فدرالیزم به نفع افغانستان است و به توسعه این کشور کمک میکند. او حکومت جمهوری با والیهای انتخابی را برای توزیع قدرت مفید میداند.
آقای دابینز در مصاحبه با افغانستان اینترنشنال گفت که اکثر خارجیها در نشست بن طرفدار استقرار یک نظام فدرالی در افغانستان بودند اما به گفته او افغانها فکر میکردند که چنین نظامی به دلیل اختلاف زیاد در افغانستان، جامعه را بیشتر دچار اختلاف میکند.
او میافزاید که مخالفت افغانهای شرکتکننده در نشست بن با نظام فدرالی به تاریخ افغانستان نیز ربط دارد؛ کشوری که به گفته او «همواره یک حکومت مرکزی ضعیف داشته و قدرت را توزیع نکرده است.»
او که رئیس هیئت امریکایی در اجلاس بن بود، در بخشی از مصاحبهاش میگوید: «من نیز با پیشنهاد حکومت فدرالی مخالفت نداشتم و فقط میخواستم که توافق صورت گیرد... اخضر ابراهیمی برایم گفت که افغانها با حکومت فدرالی که والیهای انتخابی داشته باشد، مخالفت خواهند کرد. فکر میکنم نمایندگان تمام کشورهای غربی با فدرالیزم موافق بودند، اگر افغانها قبول میکردند.»
آقای دابینز در بخش دیگری از مصاحبهاش به تعامل با طالبان اشاره میکند اما میافزاید که این گروه برای به دست آوردن خواستههایش نمیخواهد هزینه بپردازد.
او میگوید: «طالبان میخواهند به رسمیت شناخته شوند و در سازمان ملل نماینده داشته باشند اما نمیخواهند هزینه بپردازند. طالبان نمیخواهند در برابر خواستههای دیگران کوتاه بیایند.»
آقای دابینز در باره طالبان میگوید که امریکا دو هدف اساسی یکی کنترل و نظارت بر فعالیت گروههای تروریستی و دیگری حفظ دستآوردهای بیست سال گذشته را در افغانستان دنبال کند.
او میافزاید: «ما سه پالیسی را پیشنهاد کردهایم؛ اول تعامل، دوم اعمال فشار و به حاشیه راندن طالبان، سوم هم مخالفت با این گروه و ساقط کردن حکومتشان.»
او تعامل با طالبان را دشوار میداند اما میافزاید: « از نگاه ما، تعامل با طالبان یگانه گزینهای است که امیدواری برای تحقق خواستههای مان را بیشتر میکند. اما اگر طالبان را به حاشیه برانیم یا با آنها مخالفت کنیم، هیچ یکی از این خواستهها برآورده نمیشود.»
رسانه امریکایی انپیآر گزارش میدهد که فعالان حوزه آموزش در کابل، پروان و هرات با راهاندازی مکاتب مخفی در تلاش اند تا ممنوعیت وضع شده برای آموزش دوره ثانویه را دور بزنند. نازنین، مسئول یکی از مکاتب مخفی در کابل میگوید که از هر راه ممکن باید به دختران زمینه آموزش را فراهم کرد.
او با راهاندازی یک مکتب مخفی در کابل برای حدود ده دختر نوجوان مضامین مکتب را تدریس میکند.
پس از این که طالبان اوایل ماه حمل به وعده خود مبنی بر بازگشت دختران بالاتر از صنف ششم به مکتب عمل نکردند، نازنین تصمیم گرفت مکتب کوچک خود را باز کند. او میگوید: «اگر از طالبان پیروی کنیم، فقط در خانه میمانیم. ما باید کاری انجام دهیم.»
این دختر جوان که به دلیل نگرانیهای امنیتی خواسته با نام کوچکش یاد شود، به رسانه مذکور میگوید: ««وقتی طالبان گفتند دختران دیگر نمیتوانند به مکتب متوسطه بروند، با خودم فکر کردم که چه کاری میتوانم انجام دهم و چگونه می توانم روحیه دختران را بالا ببرم.»
در کابل، ولایت پروان و شهر غربی هرات زنان مانند نازنین مکاتب مخفی راه انداخته اند تا به دختران محروم از آموزش دوره ثانویه کمک کنند درسهای مکتب شان را ادامه دهند.
خانواده نازنین به او کمک کرد تا یک اتاق اضافی خانهشان را به صنف درسی مبدل کند. مادرکلان او برای این صنف یک فرش اهدا کرد و برخی دوستان نیز کتاب تحویل دادند. نازنین مضامین اساسی صنف هفتم و هشتم را به دختران تدریس میکند. پسر کاکایش صنفهای بالاتر را آموزش میدهد و یکی از دوستان او زبان انگلیسی را تدریس می کند.
زینب ۳۴ ساله نیز یک مرکز آموزشی را در کابل برای دختران محروم از مکتب راه اندازی کرده است. او مضامین دوره متوسطه مکتب را آموزش میدهد و برخی از معلمانی را که شغلشان را با آمدن طالبان از دست داده اند نیز استخدام کرده است. زیبت میگوید که مقامهای طالبان به طور غیررسمی به او اجازه داده اند به فعالیتش ادامه دهد. او میافزاید فعالیت این مرکز مشروط به رعایت کردن نوع پوشش مورد نظر طالبان است.
به گزارش رادیوی امریکایی ان پی آر این تلاشهای پراکنده برای پر کردن خلای آموزش کافی نیست. مشخص نیست که چه تعداد مکاتب مخفی و مراکز آموزشی به دختران محروم از آموزش مضامین مکتب را تدریس میکنند. بر اساس آمار یونیسف یا صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل، با آمدن طالبان ۸۵۰ هزار دختر از آموزش منع شده اند.
هدر بار، یکی از مسئولان دیدهبان حقوق بشر میگوید: «این واقعیت که با وجود ممنوعیت آموزش از سوی طالبان، مردم راههای مختلف را برای آموزش پیدا کردهاند، نشاندهنده این است که مردم چقدر خواهان تحصیل برای خود و دختران خانوادهشان هستند.»
او میگوید: «طالبان باید عمیقاً شرمنده باشند که افغانستان را به تنها کشوری در جهان تبدیل کردهاند که دختران را بر اساس جنسیتشان از آموزش محروم میکند.»
اما یک مقام ارشد طالبان به رسانه انپیآر میگوید که همه اعضای طالبان مخالف آموزش دختران نیستند. او که به دلیل حساسیت موضوع خواست نامش فاش نشود، گفت که تنها وفاداران سرسخت طالبان این ممنوعیت را خواستار شدند.
این مقام طالبان میگوید در مکانهایی که این ممنوعیت اعمال میشود، دختران و خانوادههایشان میتوانند برای حضور در مراکز آموزشی خصوصی اقدام کنند.
