به نوشته دیلیمیل، آقای سوتیل، که حالا به عنوان مدیر تحقیقات موسسه مبارزه با استرس و سلامت روان کهنهسربازان کار میکند، این موضوع را در مستندی در شبکه چهار بریتانیا مطرح کرده است.
این مستند درباره تلاشهای ارتش و وزارت خارجه بریتانیا برای کمک به فرار ۱۵ هزار نفر از کابل پس از عقبنشینی نیروهای خارجی در ماه اسد ۱۴۰۰ تهیه شده و سخنان آقای بوسوتیل پیش از پخش این مستند بیان شده است.
دیلیمیل نوشته است که در این مجموعه سه قسمتی، سربازان درباره احساس خود صحبت میکنند که چگونه مجبور شدند از تخلیه افغانهایی که برای نجات زندگیشان التماس میکردند خودداری کنند، زیرا واجد شرایط حمایت بریتانیا نبودند.
والتر بوستیل به خبرگزاری پیای گفته است: «آسیب روحی میتواند ناشی از ماموریتهایی باشد که در آن نیروهای مسلح به دلیل دستوراتی که به آنها داده شده بر سر دوراهی غیرقابل حل قرار گرفته باشند.»
ریچارد مایکل، که در واحد چتربازان بوده گفته: «وقتی آنجا [افغانستان] بودم، میدانستم که چیزی در درون من تغییر کرده است. چند هفته پس از آن که به خانه رفتم، همسرم گفت: چرا تغییر کردهای؟»
همچنین یک سرباز دیگر به نام دیوید میچل در این مستند گفته است: «اگر قرار بود این کار را بکنیم (تخلیه کنیم)، این کار باید بیست سال پیش انجام میشد... اجازه میدادیم طالبان کنترول [افغانستان] را به دست گیرند و اساسا اختیار آن کشور را به دست داشته باشند.»
پروفسور بوسوتیل واکنش کهنهسربازان را «غیرعادی» نمیداند. به گفته او، بسیاری از آنها به او گفتند: «ما واقعا احساس ناراحتی میکنیم.»
به باور آقای بوسوتیل، این کهنهسربازان احساس میکنند که نه تنها حضور آنها در افغانستان «اتلاف وقت» بوده، بلکه شیوه عقبنشینی آنها هم «ناامیدکننده» بوده است.
پیش از این هم گزارشهای نسبتا مشابهی در مورد سربازان امریکایی، استرالیایی و برخی کشورهای دیگر که در افغانستان خدمت کرده بودند، پخش شده است.