معاون روابط عامه دفتر رئیسالوزرای طالبان گفته است که مقامهای این گروه در برنامهای تحت عنوان «حسابدهی دولت به ملت» دستاوردهای یکساله خود را گزارش میدهند. به گفته احمدالله متقی، این برنامه روز یکشنبه، اول اسد، در مرکز رسانههای حکومت آغاز شد.
او افزود که هدف این برنامه آگاه کردن مردم از طریق رسانهها از دستاوردهای یکساله اداره این گروه است.
احمدالله متقي افزود: «ما از آزادی بیان حمایت میکنیم و تلاش میکنیم فعالیت رسانهها را در افغانستان تقویت کنیم.»
«حسابدهی دولت به ملت» عنوان برنامهای بود که حکومت پیشین افغانستان با حضور خبرنگاران برگزار میکرد و در آن مقامهای دولت با ارائه گزارش کار خود به سوالات خبرنگاران پاسخ میدادند.
این برنامه به تدریج به نمایش تبلیغاتی تبدیل شد و زمینه طرح سوالهای جدی رسانههای مستقل محدود شد.
حالا طالبان هم در نظر دارند این برنامه را در حالی ادامه دهند که فعالیت رسانههای مستقل در افغانستان به شدت محدود شده و بسیاری از رسانههای خارجی و بینالمللی در افغانستان حضور ندارند.
در روز اول برنامه حسابدهی طالبان، عبداللطیب نظری، معاون وزیر اقتصاد این گروه سخنرانی کرد و بر هماهنگی سازمانهای غیردولتی با اداره طالبان تاکید کرد.
در حالی که بالای ۹۵ درصد مردم در تحت کنترول طالبان زیر خط فقر زندگی میکنند، این مقام طالبان تاکید کرد که کمکهای بشردوستانه نمیتواند مشکلات دائمی افغانستان را حل کند.
از سوی دیگر، در حالی که طالبان اشتغال زنان در سازمانهای غیردولتی و حتی آرایشگاهها را به صورت کامل ممنوع کرده، آقای نظری گفت که این گروه نمیخواهد زنان را برای همیشه از کار در سازمانهای خارجی منع کند.
اگرچه با وجود تلاشهای گسترده نهادهای بینالمللی از جمله سازمان ملل، مقامهای طالبان هیچگونه چراغ سبزی درباره رفع ممنوعیت اشتغال زنان نشان ندادهاند، معاون وزیر اقتصاد این گروه گفت که «اصلاحاتی» در این زمینه روی دست گرفته خواهد شد.
مریم هوتکی نوشته اولین چیزی که از پدربزرگش به یاد میآورد، «اتاق کار و کتابخانهای در بلاک ۲۱ مکرویان سوم» در کابل است.
واصف باختری بعدها در سال ۱۳۷۵، همزمان با ورود اول طالبان به کابل، این شهر را ترک کرد و به پشاور پاکستان رفت.
او آنجا «کتابخانهای بوریایی» داشت و «پتویی خاکستری با حاشیههای سبزرنگ» که دور خود میپیچید.
پنج سال بعد واصف باختری، در یکی از روزهای گرم سال ۱۳۸۰ در پیشاور، پس از پنج سال مهاجرت در پاکستان، کولهبارش را بست و عازم امریکا شد.
در پی سفر باختری از غربتی به غربت دیگر، پس از ۱۳۸۰ کمتر شعر یا مقالهای از او منتشر شد و به جز چند مورد مصاحبه با رسانههای متعلق به افغانها در امریکا، در هیچ جایی دیده نشد.
منیژه باختری، فرزند واصف باختری، درباره آخرین روزهای زندگی این شاعر در بیمارستان نوشته است: «دستهایتان با ورم چه زیبا شده بودند. انگار دو قرص ماه بر بستر فرود آمده، میدرخشیدند. بیهیچ چین و چروکی در برابر بند و بازوی لاغرتان قد کشیده، خودنمایی میکردند. مثل دو ماه تابناک کامل در شب دیجور بیمارستان میدرخشیدند و در دل من شبپرههای آشفته و خشمگین را بیدار میساختند؛ شبپرههایی که با من باقی خواهند ماند و دایم دلم را چنگ خواهند زد. دلم اصلا اناری است افتاده از درخت بالابلند. من دیگر حجرههای خونینم، آشفته و پاشیدهام بر خاک.»
باختری در آخرین روزهای زندگیاش، که روی تختی در بیمارستانی فرسنگها دور از بلخ و کابل دراز کشیده بود، احساس «دلتنگی» میکرد.
منیژه باختری مینویسد: «گفتم برایتان درودها و دعاهای دوستانتان را بخوانم؟ با سختی پاسخ داد: 'بخوان بچیم، بخوان.' صفحه فیسبوک را باز کردم و به خواندن پیامهای دوستان در زیر دو پست اخیرم پرداختم. وقتی نام کسانی را میگرفتم که از نزدیک میشناخت، پلکهایخود را با نرمی فشار میداد: ها حمید مهرورز… ها'. ناجیه فرهاد؛ ناجیه را که حتماً به یاد میآورید؟ سر خود را به علامت تأیید تکان داد.»
خانم باختری در ادامه نوشت: «به خواندن پیامها ادامه دادم. نگاهم میکرد و میشنید. باز هم نام آشنایی و نگاه پر از اندوه و دلگیری او؛ نگاهی که همه عمر همپای سوگواری من قدم خواهد زد.»
یاد و دوری اعضای خانوادهاش واصف باختری را به گریه انداخت و به دخترش گفت: «پشت نارون و شهرزاد دق شدهام، چه کنم؟ تو بگو بچیم چه کنم؟ چه کنم؟»
منیژه باختری در پاسخ به سوال پدر گفت: «اما چه کار کنیم زندگی و مهاجرت بیرحماند.»
قطرهاشکی از چشمان شاعر میریزد و میگوید: «میدانم. قربانتان. من از کل قصهها خبر دارم. میدانم. دلم برایشان خون است.»
باختری آخرین روزهایش را پس از سالها غربت و انزوا اینگونه سپری کرد. به گفته خودش «بر لبش نقش سکوت و به دلش، جوش و خروش.»
منیژه باختری شامگاه روز پنجشنبه (۲۹ سرطان) در صحفه فیسبوک خود نوشت: «استاد واصف باختری پدر ما، پیر ما، دانای ما، جان ما، جهان ما دیشب به ابدیت پیوست. در روزهای پایینی عمرش برایش لالایی و شعر خواندیم و دستهای رنجورش را نوازش کردیم.»
به گفته خانم باختری: «زندگی او چونان بزرگ بود و یاد او چنین باشکوه است که مرگ وامدار او خواهد ماند تا هنوز تا همیشه.»
