چرا «بوسیدن» مهم و بسیار هیجانانگیز است؟
هر چند صحبت کردن درباره آن عجیب به نظر میرسد اما «بوسیدن» واقعا یک رفتار حیاتی است. تجربهای لذتبخش که در آن، دفاع از خود را فراموش و خود را به دیگری تقدیم میکنیم و کاملا بیدفاع و در دسترس قرار میگیریم.
هر چند صحبت کردن درباره آن عجیب به نظر میرسد اما «بوسیدن» واقعا یک رفتار حیاتی است. تجربهای لذتبخش که در آن، دفاع از خود را فراموش و خود را به دیگری تقدیم میکنیم و کاملا بیدفاع و در دسترس قرار میگیریم.
اما چرا بوسیدن مهم است و بالقوه، بسیار هیجانانگیز؟
وبسایت «مدرسه زندگی» در گزارشی به این سوال و پاسخهایش پرداخته است.
هر چند صحبت کردن راجع به آن عجیب به نظر میرسد اما بوسیدن واقعا یک رفتار حیاتی است. بوسیدن فقط از نقطه نظر فیزیکی تجربهای خوشایند محسوب نمیشود و فشار دادن لبهای خود بر لبهای شخص دیگر از نظر حس لامسه، تجربهای لذتبخشتر از ماساژ پوست سر نیست. بلکه لیسیدن زبان شخص دیگر از نظر فیزیکی یک انفجار متوسط از تحریک حسی مثبت را ایجاد میکند.
بنابراین بوسیدن میتواند یکی از زیباترین کارهایی باشد که ما انسانها انجام میدهیم.
حریم خصوصی من
بوسیدن میتواند هیجان روانی زیادی ایجاد کند. لذتی که ما از بوسیدن تجربه میکنیم از این ایده منشا میگیرد که ما اجازه انجام یک کار بسیار خصوصی را به شخص دیگری و در یک منطقه بسیار محافظت شده و خصوصی میدهیم؛ در حالیکه رفتن به سمت یک غریبه و لمس کردن گونهها و لبهای او بسیار توهینآمیز است.
بنابراین، این که به شما اجازه داده شود صورت خود را به چهره فرد دیگری بسیار نزدیک کنید و در واقع زبان خود را داخل دهان او بلغزانید، بسیار مهم است.
در حالی که این گونه بوسیدن میتواند چندشآور باشد، تجربهای لذتبخش است؛ همین تناقض هم هست که بوسیدن را بسیار هیجانانگیز میکند.
اجازه متقابل برای یک بوسه، مهیج است. ما به طور ضمنی از طریق بوسه خود به شخص دیگر میگوییم که او در یک دسته کوچک و به شدت ممتاز از افراد قرار گرفته است.
برانگیختگی
هیجانات جنسی جنبه روانی دارند. آنچه که بدنهای ما انجام میدهند علت اصلی برانگیختگی ما نیستند بلکه آنچه در مغز ما اتفاق میافتد مهم است.
اگرچه معمولا این تجربیات را بیان نمیکنیم اما پذیرفته شدن از طرف شخص دیگر در مرکز اینگونه تجربیات قرار دارد که در مجموع به آنها «برانگیختگی» میگوییم.
در بُعد فیزیکی، ما این احساس را از طریق سریعتر پمپ شدن خون، تغییر در متابولیسم و داغ شدن پوست تجربه میکنیم اما در پس همه این تجربهها، نوع بسیار متفاوتی از تغییر نهفته است که به درستی میتواند «متافیزیکی» توصیف شود زیرا این تغییر به ویژگی اصلی ما یعنی «انسان بودن» و «رابطه بین خود و دیگری» مربوط میشود.
تو را میپذیرم
بهطور معمول، «خود» جدا و تنهاست. ما عمیقا از فاصله بین وجود خود و وجود هر کس دیگری آگاه هستیم. همه ما از احساس عدم پذیرش و شرم رنج میبریم و اینجاست که بوسیدن شخص دیگر، شروعی برای غلبه بر این احساس عمیق انسانی است.
این خود عمیقتر و تنها، در یک بوسه جدی مشارکت دارد. احساسی که در این خودِ عمیقتر به آن دسترسی پیدا میکند.
در بوسه، دهان ما به مکانی ممتاز تبدیل میشود که در آن، دفاع از خود را فراموش و خود را به دیگری تقدیم میکنیم و کاملا بیدفاع و در دسترس قرار میگیریم.
بوسیدن تجربهای بسیار هیجانانگیزتر از ارگاسم را نوید میدهد: یک فرار کوتاه از احساس تنهایی.
با قرار گرفتن لبها روی یکدیگر، آمادگی متقابل را برای از بین رفتن مرزها به شخص دیگر نشان میدهیم. آنچه لبها و زبان ما انجام میدهند فقط نشانههای ظاهری یک تغییر درونی مهمتر است: «من تو را میپذیرم. آنقدر تو را میپذیرم که ریسک بزرگِ بیدفاع بودن با تو را قبول میکنم.»
در آخر، هیجان جنسی همان احساس تنهایی خود عمیقتر است که بهطور قدرتمند و موقتی میخواهد تسکین پیدا کند.
با این حال، منابع رسمی هنوز مرگ پريگوژین را اعلام نکردهاند.
پریگوژین از معدود چهرههای مطرح در جنگ اوکراین است که تصور میشد حضور گروه نظامی او مسیر این جنگ را به نفع روسیه تغییر دهد. ارتش خصوصی او که در میان آنها هزاران زندانی محکوم در زندانهای روسیه نیز شامل اند، به عنوان نیروهای اجیر وارد شهرهای اوکراین شدهاند.
اما به رغم سر و صداهای زیادی که گروه تحت رهبری او بپا کرد، جنگجویانش در شهر باخموت گیر کردند. هرچند پریگوژین اعلام کرد که این شهر را تصرف کرده، اما کنترل او بر این شهر که سکوی حملات بر دیگر شهرهای اوکراین توصیف میشد، تحولی را در این جنگ دو ساله رقم نزد.
انتقاد پريگوژین از رهبری نظامی
پریگوژین ۶۲ ساله، پس از تهاجم روسیه به اوکراین در ۴ دلو ۱۴۰۰ به شهرت بیشتر رسید. مشارکت جنگجویان او در حمله روسیه به شهر باخموت، نقطه عطفی در طولانیترین و خونینترین نبرد گروه تحت رهبری او بود.
اما حضور چشمگیر پریگوژین در رسانههای اجتماعی بیشتر به انتقاد از رهبری نظامی در مسکو خلاصه میشد و در مواردی باعث هدر رفتن موفقیتهای واگنر شد. پریگوژین خود را عملا درگیر جنگ لفظی با مقامهای ارشد نظامی در مسکو کرد و آنها را به بیکفایتی و حتا خیانت متهم کرد. او میگفت که وزارت دفاع روسیه از نظامیان او حمایت نمیکند و برای آنها مهمات نمیفرستد.
اما ادعای پریگوژین درباره هدف قرار گرفتن هزاران جنگجوی تحت فرمانش توسط ارتش روسیه، این چهره شناخته شده جنگ اوکراین را وارد رویارویی تازه با مسکو کرد.
شورش علیه مسکو
در ماه سرطان، پریگوژین شورشی را رهبری کرد که در آن جنگجویان گروه او کنترول شهر جنوبی روستوف-آن-دون را بهدست گرفتند و به گزارش رویترز، تعدادی هلیکوپتر نظامی را سرنگون کردند و پیلوتهای آنها را هنگام پیشروی به سمت مسکو کشتند.
ولادیمیر پوتین، رئیسجمهور روسیه، این اقدام را «خیانت» خواند که عواقب شدیدی خواهد داشت.
در میان گمانهزنیها درباره برخورد مسکو با شورش واگنر، در آنچه معامله توصیف شد، پریگوژین از ادامه راهپیمایی به سوی مسکو صرف نظر کرد. طبق توافقی که صورت گرفت، کرملین اعلام کرد که برای جلوگیری از خونریزی، پریگوژین و افرادش به بلاروس میروند و پرونده جنایی علیه او بهدلیل شورش مسلحانه، کنار گذاشته میشود.
اما درباره تطبیق این توافق (معامله) و آینده پریگوژین سردرگمی وجود داشت. کرملین اعلام کرد که پریگوژین پنج روز پس از شورش، در نشستی با پوتین شرکت کرده است. با این همه، در ۱۴ سرطان، تلویزیون دولتی روسیه گزارش داد که تحقیقات علیه او همچنان در حال پیگیری است و فیلمی را پخش کرد که نشان میدهد پول نقد، گذرنامه، اسلحه و سایر اقلام در حمله به یکی از املاک او کشف و ضبط شده است.
برخلاف این گزارش، در اواخر جولای، تصویری از پریگوژین در سن پترزبورگ در حاشیه نشست روسیه و کشورهای افریقایی در این شهر نشر شد. این هفته او در ویدیویی ظاهر شد که ادعا میکند در افریقا فیلمبرداری شده است، جایی که جنگجویان گروه واگنر در عملیات در چندین کشور مشارکت دارند.
سابقه پريگوژین
پریگوژین در اول جون ۱۹۶۱ در سن پترزبورگ به دنیا آمد. او بهدلیل «جنایاتی از جمله سرقت و کلاهبرداری» نه سال را در زندانهای شوروی گذراند. پریگوژین در سال ۱۹۹۰ در بحبوحه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی آزاد شد و به عنوان رستوران دار در زادگاهش فعالیت کرد. تصور میشود که او در این زمان با ولادیمیر پوتین، که در آن زمان یکی از دستیاران ارشد شهردار سن پترزبورگ بود، ملاقات کرد.
پریگوژین با استفاده از ارتباطات سیاسی، قراردادهای بزرگ دولتی را از آن خود کرد و پذیرایی او از مهمانیهای کرملین باعث شد که او به عنوان "آشپز پوتین" معروف شود. اخیراً او به شوخی گفت که عنوان "قصاب پوتین" مناسبتر است.
تاسیس گروه واگنر
پریگوژین در سال ۲۰۱۴ شرکت نظامی خصوصی واگنر را تاسیس کرد. جنگجویان این گروه برای حمایت از متحدان مسکو در کشورهایی از جمله سوریه، لیبیا و جمهوری افریقای مرکزی وارد عمل شدند.
امریکا گروه واگنر را به جنایت متهم و آنرا تحریم کرده است.اما پریگوژین این اتهام را رد کرده است.
پایهگذاری آژانس تحقیقات اینترنتی
پریگوژین اذعان کرده است که آژانس تحقیقات اینترنت را تاسیس و تامین مالی کرده است، شرکتی که واشنگتن میگوید یک "کارخانه آزارگران سایبری" است که در انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۶ امریکا به نفع دونالد ترامپ و جمهوریخواهان دخالت کرده است.
پریگوژین در عقرب ۱۴۰۱ تایید کرد که در انتخابات ریاست جمهوری امریکا دخالت کرده و دوباره این کار را انجام خواهد داد.
دخترانی که با شکستن تابوهای جان سخت فرهنگ سنتی افغانستان، رو به ورزش آورده و سالها برای کسب افتخار تلاش کرده بودند، از همه فعالیتهای ورزشی محروم و در کنج خانههای شان زندانی شدند. ورزشکارانی که دو سال است در سوگ آرزوها و رویاهای شان نشستهاند.
پس از روی کار آمدن طالبان، مشکلات اقتصادی، عدم شور، اشتیاق و انگیزه نزد ورزشکاران و مربیان ورزش موجب شد که بیشتر باشگاههای ورزشی مردانه نیز تعطیل شوند.
مربیان و قهرمانان ورزشی کشور را ترک کردند یا دیگر ورزش دغدغه اصلی شان نیست. برخی از ورزشکاران به خصوص دختران ورزشکار، مدارک و لباسهای ورزشی شان را از ترس آسیب دیدن آتش زدند و قهرمانان زیادی مدارک ورزشی شان را دفن کردند، مدارکی که مثل آرزوهای آنان تا هنوز زیر خاک هستند.
طالبان در بیست و هشتم آگست 2021 که بشیر احمد رستمزی را به عنوان سرپرست ریاست عمومی تربیت بدنی و ورزش افغانستان معرفی کرد. این گروه تا حالا چهار نفر را به این اداره گماشتهاست: احمد رستمزی، نظر محمد مطمئن، عبدالودود حقانی و احمدالله وثیق که هیچ کدام شان در ورزش شناخته شده نیستند.
در همان ابتدا، برکناری کادرها و متخصصان ورزش، به خصوص کارمندان زن از اداره ورزش شروع شد و به جای شان افراد طالبان مقرر شدند.
به غیر از فرار ورزشکاران سرشناس از افغانستان و خانه نشین شدن اکثر مربیان و دستاندرکاران ورزش، مسیر تخصصگرایی در ورزش نیز متوقف شد و دیگر حتا تیمهای ورزشی خود را ملزم به رعایت اصول اولیه و پذیرفته شده ورزش نمیدانند.
در راس اداره فدراسیونهای ورزشی نیز جا به جاییهای زیادی اتفاق افتاده و خلاف قوانین جهانی ورزش، در اداره فدراسیونها دخالت صورت گرفته است. افرادی که سالها کار کرده و تجربه کسب کرده بودند، از بستهای کلیدی برکنار و به جای شان افراد ناآشنا با ورزش و مناسبات آن مقرر شدند.
نشر موسیقی در باشگاههای ورزشی ممنوع شد، کودکان خرد سال مثل زنان از رفتن به باشگاهها منع شدند. برای ورزشکاران معیار لباس تعیین شد که تا زیر زانو باید باشد و باشگاههای از رونق افتاده باید مالیات نیز پرداخت کنند.
در این دو سال، سالونهای ورزشی بسته شدند، ورزشگاهها پر از گیاهان هرزه شده و همه چیز به کلی تغییر کرده است. کارمندان اداره ورزش باید حتما ریش و کلاه داشته باشند و به تازگی از آنها امتحان علوم دینی نیز گرفته شده است.
صدای ورزشکاران خفه شده است و آنها نمیتوانند نسبت به چیزی اعتراض کنند. رسانههای داخلی هرگز نمیتوانند ورزش زنان را پوشش دهند، حتا خبر و گزارش دختران ورزشکار افغان که در بیرون کشور در رقابتهای بینالمللی شرکت میکنند، مسکوت میماند.
با این حال، دختران ورزشکار افغان در بیرون از افغانستان خبرساز بوده اند. آرزو احمدی، در مسابقات جوجیتسو پاکستان قهرمان شد، تیم فوتبال دختران به نام «آینده اف سی» در جام گوتیا شرکت کرد، فاطمه جامی از دو رویداد بینالمللی تکواندو، «جام کیم اونیونگ» و «جام آزاد بینالمللی تکواندو» در کوریای جنوبی دو مدال گرفت، زکیه خدادادی تکواندوکار افغانستان قهرمان پاراتکواندوی اروپا شد و کمپاین دختران فوتبالیست و دادخواهی شان برای به رسمیت شناخته شدن از سوی فیفا به مرز 150 هزار امضاء نزدیک شده است.
در این دو سال، فدراسیونهای ورزشی استقلال خود را از دست داده اند. از جمله، فدراسیون فوتبال به دلیل عدم استقلال، دو دستگیها، زیر فشار بودن به خاطر تشکیل تیم زنان، عدم بودجه و ناتوانی در تامین هزینهها و اداره امور داخلیاش مستقل نبوده است.
فدراسیون فوتبال به دلیل استقلال نداشتن، در مسابقات کافا بازیکنان خارج از کشور را به تیم ملی دعوت نکرد و وقتی تیم نتیجه نگرفت، مجبور شد که برای دور بعدی این کار را انجام دهد. ورزش در کل و فوتبال به خصوص، به وسیلهای برای تبلیغات بدل شده است. هدف از حضور بازیکنان داخلی در ترکیب تیم ملی در مسابقات کافا، رشد فوتبال و بازیکنسازی نبود؛ چرا که این کار معمولا در تیمهای ملی نه که در باشگاهها انجام میشود.
برخی از تیمها و ورزشکارانی که در این مدت نتیجه گرفتهاند، در ورزشهای انفرادی اکثر ورزشکاران آن در بیرون از کشور بودهاند و تیمهایی نیز که خوب ظاهر شدهاند، بدنه اصلی شان از بازیکنانی شکل گرفته است که در خارج از کشور به سر میبرند.
