وزارت خارجه امریکا اعلام کرد که هیئتی از ایالات متحده به ریاست اریک مایر، رئیس بخش امور آسیای جنوبی و مرکزی این وزارت روز سهشنبه ۱۹ حمل به پاکستان سفر میکند. گفتوگو درباره ادامه همکاری در مبارزه با تروریسم و تقویت روابط اقتصادی از اهداف سفر این هیئت به پاکستان اعلام شده است.
وزارت خارجه امریکا روز شنبه ۱۶ حمل در خبرنامهای نوشت ایرک مایر از ۸ تا ۱۰ آپریل به اسلامآباد سفر خواهد کرد تا منافع ایالات متحده را در بخش مواد معدنی حیاتی در مجمع سرمایهگذاریهای معدنی پاکستان پیش ببرد.
او برای تقویت روابط اقتصادی بین دو کشور با مقامات ارشد پاکستانی دیدار و گفتوگو خواهد کرد.
طبق خبرنامه، این مقام ارشد وزارت خارجه امریکا همچنین با مقامات عالیرتبه پاکستان درباره ادامه همکاری مستمر در مبارزه با تروریسم رایزنی میکند.
سخنگوی وزارت خارجه امریکا پیشتر اعلام کرد که ایالات متحده و پاکستان منافع مشترکی در مبارزه با تروریسم دارند.
تامی بروس ماه حوت ۱۴۰۳ در یک نشست خبری گفت بازداشت شریفالله، مسئول حمله به میدان هوایی کابل در اسد ۱۴۰۰، نشان داد که همکاری ایالات متحده و پاکستان در زمینه مبارزه با تروریسم بسیار مهم است.
دونالد ترامپ، رئیس جمهور امریکا ۱۴ حوت در سخنرانی خود در نشست مشترک کانگرس اعلام کرد که طراح اصلی حمله مرگبار فرودگاه کابل که منجر به کشتهشدن ۱۳ سرباز امریکایی و بیش از ۱۷۰ شهروند افغانستان شد، با همکاری پاکستان بازداشت شده است.
همزمان با روزهای خروج پر هرج و مرج نیروهای امریکایی و فرار افغانها از طریق میدان هوایی کابل، داعش توانست که در ۴ سنبله ۱۴۰۰، یک حمله انتحاری انجام دهد که براثر آن، حدود ۱۶۰ غیرنظامی افغان و ۱۳ سرباز امریکایی کشته شدند.
سخنگوی وزارت خارجه امریکا ۱۶ حوت در نشست خبری خود گفت: «ما از دولت پاکستان به خاطر مشارکت در بازداشت محمد شریفالله و سپردن به عدالت تشکر میکنیم.»
شهباز شریف، نخست وزیر پاکستان تائید کرد که محمد شریفالله شهروند افغانستان است و در جریان یک عملیات از مرز افغانستان و پاکستان بازداشت شد.
شریفالله پس از بازداشت در پاکستان به امریکا منتقل شد.
این تحقیق که بهتازگی در مجله علمی «نیچر» منتشر شده، بر پایه تحلیل ژنتیکی دو اسکلت حدودا هفت هزار ساله در پناهگاه سنگی «تاکارکوری» در جنوب غربی لیبی صورت گرفته است.
این منطقه که زمانی پوشیده از سبزهزار و دریاچه بود، امروزه به بخشی از خشکترین بیابان جهان تبدیل شده است.
صحرای بزرگ افریقا یکی از خشکترین و متروکترین مکانهای کره زمین است. این بیابان پهناور که در سراسر شمال افریقا امتداد یافته، بخشهایی از ۱۱ کشور را در بر میگیرد و مساحتی همتراز با چین یا امریکا را پوشش میدهد.
انسانهایی دور از دسترس جهان
پژوهشگران به رهبری یوهانس کراوزه از موسسه انسانشناسی تکاملی ماکس پلانک، موفق شدند دیانای دو فرد مومیاییشده در تاکارکوری را استخراج و تحلیل کنند.
این اسکلتها به زنانی تعلق دارد که در دوران نوسنگی شبانی در این منطقه زندگی میکردند.
کراوزه بر این باور است که این افراد به «یک تبار انسانی ناشناخته و کاملا جداافتاده از سایر جمعیتهای انسانی در افریقا و اوراسیا» تعلق داشتند.
به گفته کراوزه، نکته جالب توجه این است که در مردم تاکارکوری، هیچگونه اثر ژنتیکی قابل توجهی از جمعیتهای جنوب صحرای افریقا، خاور نزدیک یا جوامع پیشاتاریخی اروپای شمالی دیده نمیشود.
شواهد باستانشناسی حاکی از آن است که این افراد به دامداری مشغول بودند و حیوانات اهلی را نگهداری میکردند.
یافتههای بهدستآمده از این مکان شامل ابزارهایی از سنگ، چوب و استخوان حیوانات، قطعات سفالی، سبدهای بافتهشده و مجسمههای حکاکیشده است.
تاریخ گمشده شمال افریقا
بر پایه یافتههای این پژوهش، تبار ژنتیکی این دو فرد به شاخهای بازمیگردد که حدود ۵۰ هزار سال پیش از جمعیتهای جنوب صحرای افریقا جدا شده است؛ همزمان با دورهای که سایر انسانهای مدرن، مهاجرت از افریقا به سوی خاورمیانه، اروپا و آسیا را آغاز کردند.
یافتهها همچنین نشان میدهند از حدود ۲۰ هزار سال پیش، گروههایی از شرق مدیترانه، ایبری و سیسیل به شمال افریقا مهاجرت کردند.
با این حال، تبار مردم تاکارکوری به دلایلی نامشخص، تا حدود پنج هزار سال پیش در انزوا باقی ماند.
کراوزه افزود: «در آن زمان، تاکارکوری بر خلاف چشمانداز بیابانی خشک امروزی، یک دشت سرسبز با دریاچهای در کنار آن بود.»
صحرا؛ از بهشت سبز تا بیابان مرگ
صحرای افریقا در بازه زمانی بین ۱۴ هزار و ۵۰۰ تا پنج هزار سال پیش، منطقهای سبز و زیستپذیر بود، اما با پایان یافتن دوره مرطوب افریقایی، این ناحیه بار دیگر به بیابانی خشک و غیرقابلسکونت تبدیل شد.
با بازگشت شرایط بیابانی، جمعیت تاکارکوری نیز از میان رفت؛ با این حال، به گفته پژوهشگران، نشانههای ژنتیکی آنها همچنان در برخی از گروههای ساکن شمال افریقا قابل مشاهده است.
کراوزه اضافه کرد: «میراث ژنتیکی این تبار فراموششده، دیدگاه تازهای از گذشته عمیق شمال افریقا پیش روی ما میگذارد.»
