سایت انگلیسی دویچه‌وله در تحلیلی از نشست طالبان و غرب در اسلو نوشته است که این گروه برای کسب مشروعیت بین‌المللی یک تهاجم دیپلوماتیک را شروع کرده است و موفق هم بوده‌ است.

ناروی می‌گوید قصد مشروعیت دادن به طالبان را ندارد، اما فعالان حقوق بشر با این ادعای ناروی هم‌نظر نیستند.

به نوشته این رسانه آلمانی، مدافعان حقوق بشر، به خصوص از افغانستان به تصمیم دولت ناروی بابت میزبانی از طالبان تاخته‌اند.

طالبان از این گفتگوها به عنوان "دستاورد" استقبال کرده است. یک مقام طالبان گفته است که این گفتگوها گامی به سوی شناسایی حکومت این گروه است.

امیر خان متقی در پایان دیدارش با نمایندگان امریکا، اتحادیه اروپا، آلمان، فرانسه، بریتانیا و ناروی گفت "فراهم کردن این فرصت از سوی ناروی یک دستاورد است."

اما به باور نویسنده این مطلب، غرب بر سر دو راهی قرار گرفته است: سرزنش کردن طالبان به خاطر ادامه نقض حقوق بشر و همزمان، این درک به‌وجود آمده که تعامل با این گروه تندرو بیش از هر زمانی مهم شده است. دلیل این تعامل هم بحران انسانی بی‌سابقه در افغانستان است.

با این حال، به باور نویسنده دویچه‌وله،‌ تعامل با طالبان ممکن است یک مسیر لغزنده برای غرب باشد. طالبان به‌دنبال شناسایی و جلب کمک‌های مالی برای حکومت خود است و می‌تواند از بحران انسانی در افغانستان به عنوان بهانه استفاده کند.

محمد شفیق همدم، تحلیل‌گر سیاسی و مشاور پیشین ناتو در افغانستان به دیچه‌وله گفته است که طالبان با استفاده از بحران انسانی در افغانستان جامعه بین‌المللی را متقاعد کرده‌اند که مستقیماً با آنها در تماس شود و نشست اسلو نمونه خوبی از این تعامل است.

شم‌روز مسجدی، سخنگوی وزارت مالیه حکومت پیشین هم بر این باور است که طالبان تلاش‌های دیپلوماتیک خود را برای کسب مشروعیت شدت بخشیده‌اند.

آقای همدم اما هشدار می‌دهد که جامعه بین‌المللی در تعامل با این گروه باید محتاط باشد. او به دویچه وله گفته است: "افغان‌ها طالبان را به عنوان حاکمان‌شان به‌رسمیت نشناخته‌اند. بدون برگزاری انتخابات نباید هیچ بحثی درباره شناسایی طالبان انجام شود. باید در افغانستان یک حکومت فراگیر تشکیل شود."

دویچه‌وله در ادامه می‎‌نویسد که بیشتر ناظران افغان به این باورند که طالبان به ارزش‌های حقوق بشری تن نخواهند داد.

مشاور پیشین ناتو در افغانستان می‌گوید طالبان شاید جامعه جهانی را متقاعد کند تا بخشی از دارایی‌های مسدود شده افغانستان را آزاد کند، اما غرب نباید به این گروه چک سفید بدهد. کمک‌ها باید مستقیم به مردم افغانستان برسد و آزادسازی پول‌ها مشروط به پذیرش خواست مردم از جمله تشکیل حکومت همه شمول و احترام به حقوق بشر باشد.