یک سال پس از سقوط و فرار شهروندان، رویترز در گزارشی زندگی شماری از پناهنده‌های افغان در کوریایی جنوبی را بررسی کرده است. از ۴۰۰ پناهنده افغان این کشور که بیشتر شان تحصیلات عالی دارند ، بسیاری‌هایشان برای ساختن زندگی خود در کارخانه‌ها کارگری می‌کنند.
شاهپور عظیمی ۳۸ ساله دانش آموخته دانشگاه کابل در رشته روزنامه‌نگاری است و با یک تیم بازسازی ولایتی کوریای جنوبی در افغانستان کار می‌کرد.
او اکنون در سئول، پایتخت کوریایی جنوبی در یک کارخانه پلاستیک‌سازی کار می‌کند.
عظیمی پیش از آغاز شیفت کاری ۱۲ساعته شب به رویترز گفت:" از دست دادن همه چیز به ویژه وطن بسیار سخت است."
او افزود :"در افغانستان دختران من نمی‌توانند تنها بیرون بروند، نمی‌توانند به تنهایی مکتب بروند اما در اینجا وقتی به تنهایی بیرون از خانه می‌روند هرگز نگران نیستیم و در موردش فکر نمی‌کنیم."
ناآشنایی با زبان جدید و تفاوت فرهنگی از چالش‌های عمده آنان است.
رحمتالله که در افغانستان مترجم بوده اکنون با عظیمی در کارخانه پلاستیک کار می‌کند.
او با اشاره به تقسیم اوقات کاری اش گفت که آنان فرصتی برای یادگیری ندارند.
اکثر افرادی که به کوریایی جنوبی پناهنده شده‌اند و در افغانستان در اداره‌ها کار می‌کردند، مجبور شده‌اند برای پیدا کردن کار، شغل شان را عوض کنند.
از میان ۷۸ خانواده که پس از سقوط افغانستان به‌دست طالبان به کوریایی جنوبی پناهنده شده، ۷۲ نفر در بخش کشتی سازی مشغول کار شده‌اند.
با این حال، از میان ۲۷ نفری که پیشینه کار در بخش خدمات پزشکی را داشتند تنها دو نفر توانستند در شغل مرتبط کار پیدا کنند.
یک مقام کوریایی که در حمایت از پناجویان کار می‌کند گفته است که دلیل اصلی مشکلات در ارتباطات، صحت و محیط کار می‌باشد.
اما باوجود نگرانی میزبان و چالش‌های فرهنگی و زبانی، عظیمی می‌گوید که برنامه‌ای برای برگشت به افغانستان ندارد.
او گفت که دیگر به گذشته و این که در افغانستان چه زندگی داشته است فکر نمی‌کند و برای یک آغاز نو تلاش می‌کند.
پس از سقوط افغانستان به‌دست طالبان شمار زیادی از کارمندان دولتی یا موسسه‌های خارجی افغانستان را ترک کرده‌اند.
نسلی که در بیست سال گذشته تحصیل کردند با بی سرنوشتی روبه‌رو شده‌اند.
طالبان در اداره‌های دولتی بیشر اعضای این گروه را گماشته است.
