نان و گل‌های سرخ؛ جنیفر لارنس رویارویی زنان و طالبان را در مستندی به کن می‌برد
جنیفر لارنس، بازیگر برنده جایزه اسکار، رویارویی زنان معترض و طالبان را در مستندی به هفتاد و ششمین جشنواره کن برده است. این بازیگر مشهور امریکایی تهیه‌کننده فیلم «نان و گل‌های سرخ» با کارگردانی صحرا مانی است که در یکی از باشکوه‌ترین رویدادهای سینمایی جهان به نمایش درمی‌آید.
زن جوان به جنگجوی طالبان می گوید: «شما فقط بر زنان ظلم می‌کنید.»
جنگجوی طالبان با فریاد می‌گوید: «گفتم گپ نزن، همین جا می‌کشمت!»
زن پاسخ می‌دهد: «درست است. بکش مرا!» و صدایش را بالا می‌برد: «مکتب‌ها و دانشگاه‌ها را بستید. بهتر است مرا هم بکشی!»
یک دوربین تلفنی مخفیانه و لرزان این درگیری مستقیم بین زن معترض و جنگجوی طالبان را در داخل یک موتر ثبت کرده است.
زن معترضی که در این ویدیوی کوتاه فریاد می‌زند، پس از یک تجمع اعتراضی در کابل توسط طالبان بازداشت شده و در موتری به زندان برده می‌شود.
این صحنه، قسمتی از مستند «نان و گل سرخ» است که زندگی روزمره سه زن را در هفته‌های پس از تصاحب افغانستان توسط طالبان نشان می‌دهد.
جنیفر لارنس، تهیه‌کننده فیلم به بی‌بی‌سی توضیح داده است که چرا این لحظه از فیلم برای او بسیار مهم است.
لارنس می‌گوید: «قلب من با تماشای زنانی که با طالبان مخالفت می‌کنند، با سرعت زیاد می‌تپید.» به گفته او: «شما این بخش از داستان را نمی‌بینید. زنان در حال جنگیدن هستند و این بخش مهمی از فیلم ما و داستان‌های این زنان است.»
او می گوید که فکر کردن در مورد از دست دادن ناگهانی کنترول همه‌چیز که زنان افغان متحمل شده‌اند، ویرانگر است. به گفته خانم لارنس، زنان افغان در حال حاضر هیچ استقلالی در داخل کشور خود ندارند.
او می‌افزاید برای این زنان بسیار مهم است که به آن‌ها فرصت داده شود تا داستان خود را به روش خود مستند کنند.
این فیلم توسط اکسلنت کاداور Excellent Cadaver ساخته شده است، کمپنی فیلم‌سازی که در سال ۲۰۱۸ جنیفر لارنس آنرا با دوستش جاستین سیاروکی راه‌اندازی کرد.
جنیفر لارنس با ابراز درماندگی از آنچه که روزانه در اخبار می‌بیند گفت که این فیلم از روی احساس و نیاز ساخته شده است.
جاستین سیاروکی، شریک جنیفر لارنس در شرکت اکسلنت کاداور گفته است که لارنس از سقوط کابل توسط طالبان که حقوق زنان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، متاثر شده بود.
او گفت: «ما باید به کسی زمینه‌ای بدهیم تا این داستان را به شیوه‌ای معناداری تعریف کند.»
آن شخص صحرا مانی بود، مستندسازی که پیش از این شرکت مستقل تولید فیلمی را در کابل تاسیس کرده بود.
صحرا پیش از این مستند «هزاران زن مثل من» را تهیه کرده بود و لورنس و سیاروکی فیلم تحسین شده او را تماشا کرده بودند.
این فیلم یک زن ۲۳ ساله افغان را نشان می‌دهد که در خانواده خودش مورد تجاوز پدرش قرار گرفته و علیه این تجاوز مبارزه را آغاز می‌کند.
سرانجام صحرا مانی با استفاده از دوربین‌های مخفی، فیلم‌برداری کرد و حتی از زنان خواست تا در خانه‌های امن با دوستان و خانواده‌هایشان از خود فیلم بگیرند.