این روزنامه امریکایی داستان معصومه همت، از معترضان خیابانی را نقل کرده است که محل نشست او و همراهانش فاش شده بود و طالبان سراغ آنها رفتند.
معصومه میگوید داخل خانه بود که همسایهها صدا زدند "طالبان آمدند".
او میگوید همه ترسیده بودند و تصور میکردند که بازداشت و سرانجام سر بهنیست خواهند شد.
واشنگتن پست مینویسد هرچند طالبان بهدنبال متقاعد کردن جهان به شناسایی این گروه و جلب حمایتهای مالی است اما به سرکوب خشونتبار مخالفان ادامه میدهد.
در هفتههای اخیر جنگجویان طالبان فعالان حقوق زن را هدف قرار داده و شماری از آنهایی را که برای حقوق ابتدایی خود اعتراض کردند بازداشت کردهاند.
بسیاری از فعالانی که با واشنگتن پست مصاحبه کردهاند گفتهاند که طالبان معترضان زن را لت و کوب کرده، به صورتشان اسپری مرچ (فلفل) پاشیده و آنها را شوک برقی دادهاند.
بسیاری زنان دیگر نیز تماسها و پیامهای تهدیدآمیز دریافت کرده و در شبکههای اجتماعی مورد آزار و اذیت قرار گرفتهاند. شماری هم تحت تعقیب قرار گرفتهاند. معترضان زیادی حالا از ترس طالبان پنهان شدهاند.
روزنامه واشنگتن پست با اشاره به ربوده شدن تمنا پریانی و پروانه ابراهیمخیل از قول سحر فطرت، از محققان دیدهبان حقوق بشر نوشته است: "طالبان از طریق ربودن زنان میخواهد پیام روشنی بفرستد که جامعه چطور عملکردی داشته باشد، قدرت از آن کیست و چطور مردم از آن اطاعات کنند. هدف جلوگیری از هر نوع فعالیت و اعتراض بر ضد طالبان است."
واشنگتن پست میافزاید که سرکوب فعالان زن حتی بعد از نشست اسلو هم ادامه یافت؛ نشستی که در آن دیپلوماتهای غربی با نشر بیانیهای از طالبان خواستند دست از نقض حقوق بشر از جمله بازداشت خودسرانه و سر بهنیست کردنها بردارند.
آژانس حقوق بشر سازمان ملل نیز هفته گذشته از ناپدید شدن و بازداشت خودسرانه فعالان و خبرنگاران خبر داد و راوینا شمداسانی، سخنگوی کمیساریای عالی حقوق بشر این سازمان در جنیوا گفت که فقدان اطلاعات روشن در باره موقعیت و وضعیت فعالان بازداشت شده به فضای ترس و سردرگمی دامن زده است.
همه فعالان زن که با این روزنامه واشنگتن پست صحبت کردهاند، گفتند که مصمم به ادامه مبارزه برای حقوق خود اند.
با این حال، فعالان زن میگویند رفتار سرکوبگرانه و وضعیت نامعلوم معترضان ربوده شده باعث شده است که از چند هفته به این سو هیچ کسی جرات برپایی اعتراضات خیانی را به خود ندهد.
واشنگتن پست مینویسد که همه این فعالان زن احساس میکنند که جهان آنها را به حال خود رها کرده است.
به گفته روزنامه، صدور پیامهای محکومیت از سوی سازمان ملل و مقامهای غربی هیچ تاثیری بر رفتار طالبان و منصرف کردن آنها از هدف قرار دادن فعالان زن نداشته است.
زنان معترض به این روزنامه گفتهاند که به فشارهای ملموستری نیاز است. آنها گفتند که تا زمانی که رفتار طالبان در قبال زنان تغییر نکرده، جامعه جهانی از ملاقات یا گفتگو با مقامهای این گروه درباره شناسایی سیاسی آنها یا ارسال کمکهای بشر دوستانه به افغانستان و دادن مشروعیت به رژیم طالبان خودداری کند.
نفیسه بهار، از دختران معترض به واشنگتن پست گفته است: " اگر حمایت قوی جامعه بینالمللی را نداشته باشیم، حرکت ما موثر نخواهد بود. اگر به همین ترتیب به اعتراضات مان ادامه بدهیم، قربانیان بیشتری خواهیم داد."
