مقامهای برازیلی میگویند چهار روز پس از سیلاب ویرانگر و رانشزمین، جستجو برای افراد مفقود شده در شهر سیلزده پتروپولیس ادامه دارد. به گفته مقامها هنوز ۱۹۱ نفر مفقودند و امید کمی به زنده ماندن آنها وجود دارد. در این سیلابها دستکم ۱۴۶ نفر از جمله ۲۷ کودک و نوجوان جان دادهاند.
عملیات جستجو با ابزار دستی و اره برقی در مناطق ناهموار و با کمک ۴۱ سگ زندهیاب ادامه دارد؛ هرچند بارانهای سیلآسا کار تیمهای نجات را با مشکل رو برو کرده است.
روبرتو آمارال، هماهنگ کننده گروه نجات به خبرگزاری فرانسه گفت که "امکان آوردن ماشینآلات سنگین به اینجا غیرممکن است، بنابراین ما باید مانند مورچهها کار کنیم و کم کم پیش برویم."
بارندگی سهشنبه هفته گذشته از میانگین بارندگی تمام ماه فبروی امسال در شهر پتروپولیس بیشتر بود و باعث رانش زمین و سیل در شهری شد که یکی از مکانهای محبوب گردشگران در شمال ریودوژانیرو است.
ژائیر بولسونارو رییسجمهور برازیل میگوید شهر پتروپولیس به شهر جنگ زده تبدیل شده است.
در اوایل ماه فبروری داستان زندگی اوه گوسنگ در جنگلی در سنگاپور در رسانههای محلی منتشر شد و بسیاری از مردم این کشور از شنیدن آن تکان خوردند.
سرویس جهانی بیبیسی نوشته است برخی میپرسیدند که چرا به این مرد کمک بیشتری نمیشود و اینکه او چگونه توانسته ۳۰ سال در جنگل زندگی کند.
سنگاپور به عنوان یکی از شهرنشینترین کشورهای جهان شناخته میشود، اما مردی دور از هیاهوی شهر، خلوت دنجی در دل یکی از جنگلهای این کشور را "خانه" خودش میداند.
خبرنگار بیبیسی میگوید در ملاقات با آقای اوه، برق چشمان او ولین چیزی است که شما را تحت تأثیر قرار میدهد. او در ۷۹ سالگی لباسهای بسیار سبک میپوشد و ظاهرش بسیار بهتر از کسانی به نظر میرسد که نیمی از سن او را دارند.
جنجالی در کریسمس
همه چیز از روز کریسمس شروع شد. زمانی که اختلاف آقای اوه با یکی از مشتریهایش بر سر یک دالر بلند شد و سر و کارش به پولیس افتاد. پولیس تازه متوجه شد که آقای اوه، بدون داشتن مجوز تجارت میکند. او در حال فروش سبزیجات و مرچهایی بود که در جنگل رشد کرده بود.
او پیش از همهگیری کرونا در بازار گل میفروخت، اما کرونا باعث شد دیگر نتواند به گلفروشی ادامه دهد.
در این لحظات، یکی از رضاکاران از منطقه در حال عبور بود که متوجه شد پولیس سبزیجات پیرمردی را ضبط کرده و در حال جر و بحث با اوست.
ویوین پن، رضاکار به بیبیسی گفت که در آن لحظه احساس "عصبانیت" به او دست داده زیرا "من نمیخواستم او آن روز دست خالی به خانه برود."
او افزود: "اما من درک میکنم که از نظر قانون، کسی نمیتواند در خیابان سودا بفروشد."
او از این حادثه فلم گرفت و آن را در فیسبوک منتشر کرد. این ویدیو به سرعت در فضای مجازی انتشار یافت و در نهایت، وضعیت اسفناک آقای اوه توجه یکی از نمایندگان پارلمان را جلب کرد.
در آغاز داستان به همین سادگی بود، اما لیانگ انج هوا، نماینده پارلمان به زودی دریافت که داستان آقای اوه به همین سادگی نیست که در ویدیویی در شبکههای اجتماعی دیده میشود.
این مرد برای مدت ۳۰ سال مداوم در یک جنگل زندگی کرده است. بدون آنکه کسی به او توجه کرده باشد.
زندگی در جنگل
آقای اوه همراه با خانوادهاش در روستایی پر از کمپونگ، سرپناههای محقر، بزرگ شد. با این حال، در دهه ۱۹۸۰، این کمپونگها تخریب شدند تا راه را برای ساختمانهای مرتفع جدید باز کنند. دولت به اکثر ساکنان کمپونگ، خانههای جدید پیشنهاد کرد، اما آقای اوه نتوانست سرپناهی برای خودش تامین کند.
برادرش یک آپارتمان دولتی گرفت و آقای اوه برای زندگی در آنجا دعوت شد، اما او در نهایت از آنجا نقل مکان کرد زیرا گفت نمیخواهد خودش را بر زندگی خانواده تحمیل کند.
بنابراین، او به جنگلی نزدیک به جایی که خانه قدیمیاش قرار داشت بازگشت. او بعد از آن شبهایش را در پناهگاه موقتی میگذراند که از قطعات چوب، پارچههای برزنت و گیاههای بامبو ساخته شده بود.
شما اگر به دیدار آقای اوه بروید، به محض نزدیک شدن به خیمه او، خاکستری را میبینید که نشانه آتشی است که او شبها برای گرم ساختن خود برمیافروزد. وسایل ضروری او در داخل پناهگاهش جا گرفتهاند و خوابگاه پیرمرد در داخل خیمه قرار دارد.
آقای اوه در این سالها، در نزدیکی خیمهاش باغی ساخته و زمین زراعتی هم پیدا کرده که غذای مورد نیاز خودش را در آن میکارد.
درختان سر به فلک کشیده نزدیک خیمهاش، بر سر او سایه انداخته و به رغم گرما و رطوبت شدید، اجازه نمیدهد آقای اوه احساس ناراحتی کند.
تنها مشکل او در تمام این سالها موشهایی بودهاند که هر طور شده، راه خیمه پیرمرد را پیدا کرده و لباسهای پیرمرد را سوراخ میکنند.
بی خانمانی در سنگاپور موضوع نسبتاً نادری است. این کشور به طور متوسط یکی از ثروتمندترین جمعیتهای روی زمین را دارد.
بر اساس آخرین آمار بانک جهانی، سرانه تولید ناخالص داخلی این ایالت تقریباً ۶۰ هزار دالر است.
سنگاپور همچنین دارای یک سیستم مسکن عمومی گسترده است که نزدیک به ۰ درصد از ساکنان آن در املاکی زندگی می کنند که توسط هیات توسعه مسکن (HDB) یارانه، ساخته و مدیریت می شود. با این حال، اگرچه کارتنخوابی یک منظره رایج در شهر نیست، تخمین زده میشود که حدود ۱۰۰۰ سنگاپوری بیخانمان باشند.
سنگاپور همچنین دارای یک سیستم مسکن عمومی گسترده است. نزدیک به ۸۰ درصد از ساکنان آن در املاکی زندگی میکنند که توسط اداره توسعه مسکن ساخته شده است.
با این حال، اگرچه بیخانمانی در این شهر رایج نیست، تخمین زده میشود که حدود هزار سنگاپوری سرپناهی برای ادامه زندگی ندارند.
