وزیر اقتصاد طالبان تحریمهای بینالمللی و انسداد داراییهای افغانستان را عامل افزایش فقر و بیکاری در این کشور دانست. دینمحمد حنیف در دیدار با رئیس کمیته ناروی برای افغانستان گفت کمکهای بشری به تنهایی نمیتواند باعث بهبود وضعیت اقتصادی شود.
این مقام طالبان در حالی این موضوع را مطرح کرده که به دنبال روی کار آمدن این گروه در ماه اسد ۱۴۰۰، بیکاری و فقر به صورت گستردهای فراگیر شد و براساس آمارهای اعلام شده تا ۹۷ درصد مردم زیر خط فقر رفتند.
مقامهای طالبان گفتهاند که این گروه وعده تامین روزی مردم را نداده و روزیدهنده خدا است.
امریکا پارسال اعلام کرد که ۳.۵ میلیارد دالر از داراییهای بانک مرکزی افغانستان را به یک صندوق امانی در سوئیس منتقل میکند تا برای کمک به اقتصاد افغانستان به مصرف برسد.
این مبلغ بخشی از هفت میلیارد دالر دارایی ارزی بانک مرکزی افغانستان است که در امریکا نگهداری میشد و با آمدن طالبان منجمد شد. ۳.۵ میلیارد دیگر تحت دعوای حقوقی خانوادههای قربانیان یازدهم سپتامبر قرار دارد که طالبان را به دلیل مشارکت در این حادثه مقصر دانسته و خواهان دریافت غرامتاند. طالبان بارها خواهان آزادسازی این دارایی شده است.
در حالی که این مبلغ به عنوان بخشی از دارای ارزی بانک مرکزی، قرار نبوده است که در پروژهها به مصرف برسد، طالبان در یک سال اخیر تلاش کرده که کنترول این دارایی را به دست گیرد و در راستای اهدافی که خود در نظر میگیرد، مصرف کند.
براساس خبرنامه روز شنبه (۳۱ سرطان) وزارت اقتصاد طالبان، دینمحمد حنیف خواهان کمک نهادهای بینالمللی و گسترش فعالیت کمیته ناروی برای افغانستان در مناطق دور دست شد.
این مقام طالبان به تاریا واتر دال، رئیس کمیته ناروی برای افغانستان گفته نهادهای بینالمللی باید مطابق به اولویتهای اقتصادی طالبان در اجرای پروژههای توسعهای مشارکت کنند تا فقر کاهش یابد.
بر اساس خبرنامه وزارت اقتصاد طالبان، تاریا واتر دال هم در این دیدار گفت که کمیته ناروی برای افغانستان با حدود دو هزار کارمند خارجی و افغان در ولایات مختلف کار میکند.
بر اساس اظهارتی که به نقل از او در این خبرنامه آمده، کمیته ناروی در افغانستان در زمینه صحت، آموزش و امنیت غذایی فعالیت میکند.
گفته شده که کمیته ناروی تلاش دارد پروژههای توسعهای را به منظور بهبود وضعیت اقتصادی روستاها آغاز کند.
ایجاد انستیتیوتهای حرفهای قابلگی از جمله دیگر خواستهای وزیر اقتصاد طالبان از کمیته ناروی برای افغانستان بوده است.
مریم هوتکی نوشته اولین چیزی که از پدربزرگش به یاد میآورد، «اتاق کار و کتابخانهای در بلاک ۲۱ مکرویان سوم» در کابل است.
واصف باختری بعدها در سال ۱۳۷۵، همزمان با ورود اول طالبان به کابل، این شهر را ترک کرد و به پشاور پاکستان رفت.
او آنجا «کتابخانهای بوریایی» داشت و «پتویی خاکستری با حاشیههای سبزرنگ» که دور خود میپیچید.
پنج سال بعد واصف باختری، در یکی از روزهای گرم سال ۱۳۸۰ در پیشاور، پس از پنج سال مهاجرت در پاکستان، کولهبارش را بست و عازم امریکا شد.
در پی سفر باختری از غربتی به غربت دیگر، پس از ۱۳۸۰ کمتر شعر یا مقالهای از او منتشر شد و به جز چند مورد مصاحبه با رسانههای متعلق به افغانها در امریکا، در هیچ جایی دیده نشد.
منیژه باختری، فرزند واصف باختری، درباره آخرین روزهای زندگی این شاعر در بیمارستان نوشته است: «دستهایتان با ورم چه زیبا شده بودند. انگار دو قرص ماه بر بستر فرود آمده، میدرخشیدند. بیهیچ چین و چروکی در برابر بند و بازوی لاغرتان قد کشیده، خودنمایی میکردند. مثل دو ماه تابناک کامل در شب دیجور بیمارستان میدرخشیدند و در دل من شبپرههای آشفته و خشمگین را بیدار میساختند؛ شبپرههایی که با من باقی خواهند ماند و دایم دلم را چنگ خواهند زد. دلم اصلا اناری است افتاده از درخت بالابلند. من دیگر حجرههای خونینم، آشفته و پاشیدهام بر خاک.»
باختری در آخرین روزهای زندگیاش، که روی تختی در بیمارستانی فرسنگها دور از بلخ و کابل دراز کشیده بود، احساس «دلتنگی» میکرد.
منیژه باختری مینویسد: «گفتم برایتان درودها و دعاهای دوستانتان را بخوانم؟ با سختی پاسخ داد: 'بخوان بچیم، بخوان.' صفحه فیسبوک را باز کردم و به خواندن پیامهای دوستان در زیر دو پست اخیرم پرداختم. وقتی نام کسانی را میگرفتم که از نزدیک میشناخت، پلکهایخود را با نرمی فشار میداد: ها حمید مهرورز… ها'. ناجیه فرهاد؛ ناجیه را که حتماً به یاد میآورید؟ سر خود را به علامت تأیید تکان داد.»
خانم باختری در ادامه نوشت: «به خواندن پیامها ادامه دادم. نگاهم میکرد و میشنید. باز هم نام آشنایی و نگاه پر از اندوه و دلگیری او؛ نگاهی که همه عمر همپای سوگواری من قدم خواهد زد.»
یاد و دوری اعضای خانوادهاش واصف باختری را به گریه انداخت و به دخترش گفت: «پشت نارون و شهرزاد دق شدهام، چه کنم؟ تو بگو بچیم چه کنم؟ چه کنم؟»
منیژه باختری در پاسخ به سوال پدر گفت: «اما چه کار کنیم زندگی و مهاجرت بیرحماند.»
قطرهاشکی از چشمان شاعر میریزد و میگوید: «میدانم. قربانتان. من از کل قصهها خبر دارم. میدانم. دلم برایشان خون است.»
باختری آخرین روزهایش را پس از سالها غربت و انزوا اینگونه سپری کرد. به گفته خودش «بر لبش نقش سکوت و به دلش، جوش و خروش.»
منیژه باختری شامگاه روز پنجشنبه (۲۹ سرطان) در صحفه فیسبوک خود نوشت: «استاد واصف باختری پدر ما، پیر ما، دانای ما، جان ما، جهان ما دیشب به ابدیت پیوست. در روزهای پایینی عمرش برایش لالایی و شعر خواندیم و دستهای رنجورش را نوازش کردیم.»
به گفته خانم باختری: «زندگی او چونان بزرگ بود و یاد او چنین باشکوه است که مرگ وامدار او خواهد ماند تا هنوز تا همیشه.»
