پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانیافته، از بخش دیگری از آنچه «امپراتوری مالی» اجمل رحمانی، نماینده پیشین پارلمان افغانستان خوانده شده، پرده برداشت. براساس این گزارش که با اتکا به یافتههای یک موسسه مشابه آلمانی تهیه شده رحمانی فقط در آلمان به ارزش ۲۱۲میلیون دالر جایداد دارد.
موسسه آلمانی زد دی اف فرونتال دریافته که اجمل رحمانی پیش از اینکه از سوی امریکا تحریم شود، این املاک را با استفاده از پاسپورت قبرسی خود و با کمک شرکتهای آلمانی و قبرسی، در فاصله سالهای ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ خریداری کرده است.
در ادامه این گزارش، درباره پاسپورت قبرسی اجمل رحمانی و جنجال بر سر احتمال پس گرفتن آن بیشتر میخوانید.
این نهاد پیشتر در گزارشی نوشته بود که رئيس سابق پارلمان افغانستان و فرزندش، ۱۵.۲ میلیون دالر را در دبی املاک خریدهاند و سالانه میلیونها دالر از این املاک درآمد دارند. میر رحمان رحمانی میگوید این رقم «درشت و بدور از حقیقت است».
یافتههای پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانیافته، با اتکا به اسناد ثبت املاک در اتریش هم نشان میدهد که تهمینه تجلی، همسر آقای رحمانی، در اواخر سال ۲۰۲۰ یک ویلا به ارزش ۱۰ و نیم میلیون یورو (۱۳.۲ میلیون دالر) در شهر کیتسبوهل خریده است. این شهر پاتوق ثروتمندانی است که برای اسکی به اتریش میروند. بر اساس یافتههای این نهاد تحقیقاتی، خانم تجلی این خانه را با استفاده از پاسپورت قبرسی خود خریده است.
قبرس جزو اتحادیه اروپاست و اجمل رحمانی، فرزند رئیس پیشین پارلمان افغانستان، گفته است که پاسپورت قبرس را «با سرمایهگذاری» در این کشور بهدست آورده است.
یک عضو سازمان شفافیت بینالمللی (Transparency International) به تهیهکنندگان این گزارش گفته است که داشتن شهروندی یک کشور عضو اتحادیه اروپا، در کنار آزادی رفت و آمد میان کشورهای عضو، امتیازهای دیگری هم دارد، از جمله اینکه میتوان با آزادی بیشتر و نگرانی کمتری، در یک کشور عضو اتحادیه، حساب بانکی باز کرد.
اجمل رحمانی درباره گزارشها پیرامون تحقیق دادستانهای شهر اشتوتگارت آلمان بر روی معاملات املاک، مشاغل و مستقلات او، گفته است که از طریق وکلا و نمایندگان قانونی خود، در حال همکاری با این تحقیقات است.
امریکا سال گذشته میر رحمان رحمانی و پسرش اجمل را به اتهام «فساد گسترده مالی» از جمله پرداخت رشوه، ندادن مالیات و گرانفروشی، تحریم کرد. آقای رحمانی همه این اتهامها را رد کرده و گفته است علیه تصمیم حکومت امریکا اقدام حقوقی خواهد کرد.
پاسپورت طلایی قبرس
کشور اروپایی قبرس برای جلب سرمایهگذاری، به شهروندان کشورهای دیگر پاسپورت میداد. شهروندان خارجی میتوانستند با سرمایهگذاری دو و نیم میلیون یورویی، از قبرس پاسپورت طلایی بگیرند.
در یافتههای پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانیافته آمده است که اجمل رحمانی در سال ۲۰۱۴، با خرید یک ویلای ساحلی در قبرس، به ارزش دستکم ۲.۵ میلیون یورو (۳.۱۶ میلیون دالر)، پاسپورت طلایی قبرس را بهدست آورده است.
حکومت قبرس در فاصله سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۲۲، برای بیش از ۳ هزار ۵۰۰ متقاضی و بیش از ۳ و ۸۰۰ نفر از بستگان آنها، پاسپورت طلایی صادر کرده است. این روش صدور شهروندی یک کشور عضو اتحادیه اروپا، با انتقادهایی روبهرو شد. از جمله کمیسیون اروپا تاکید کرده بود که شهروندی این اتحادیه نباید قابل خرید و فروش باشد.
شمار زیادی از افراد متهم به فساد در کشورهای مختلف، از جمله متهمان به نقض حقوق بشر، توانسته بودند در ازای سرمایهگذاری ۲.۵ میلیون یورویی، پاسپورت قبرس را به دست آورند.
این برنامه در سال ۲۰۲۲ متوقف شد. یافتههای اداره بازرسی حکومت قبرس نشان میداد که شمار زیادی از این پاسپورتها به صورت غیرقانونی صادر شده بود.
اعتراض به تحریم و احتمال اخراج به افغانستان
میر رحمان رحمانی، رئیس پیشین پارلمان افغانستان اتهامهای وزارت خزانهداری امریکا درباره تقلب و فساد گسترده شرکتهایش در قراردادهای موادسوختی ارتش افغانستان را رد کرده است. او از مراجع عدلی و قضایی امریکا خواسته است تا تهیهکنندگان گزارش وزارت خزانهداری را 'تحت پیگرد' قرار دهند.
آقای رحمانی و پسرش میگویند درباره مقدار داراییهای آنها اغراق شده و آنها از راههای قانونی مانند تجارت و گرفتن قراردادهای مالی، این پولها را به دست آوردهاند و اجازه دارند در هر جایی که میخواهند سرمایهگذاری کنند و ملک بخرند.
به نوشته تهیهکنندگان گزارش این نهاد تحقیقاتی، اجمل رحمانی شکایت کرده است که تحریمها بر منافع مالی شرکتهای او در اروپا تاثیر منفی میگذارد. او درباره املاک و مستقلات ۲۱۲ میلیون دالری در آلمان گفته است که نمیتواند این مبلغ را تایید کند.
رحمانیها نگرانند که تحریمهای امریکا ممکن است به قیمت از دست دادن تابعیت قبرسی آنها تمام شود. آنها در دادخواست خود گفتهاند که اگر شهروندی قبرس را از دست بدهند، ممکن است به افغانستان اخراج شوند و به دست طالبان بیفتند.
این یافتهها را پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانيافته (OCCRP) نشر کرده که مقر آن در پایتخت امریکاست و از برخی نهادهای امریکایی بودجه دریافت میکند.
به جز یک نفر، بقیه ۹ فرد افغان در این فهرست، مقام پیشین یا وابسته به مقامهای پیشین افغانستان اند. همچین به جز یک نفر (سید اسماعیل امیری) هیچیک از ۹ افغان دیگر در این فهرست، از سوی نهاد تهیهکننده گزارش، مجرم معرفی نشدهاند و مشخص نیست پول املاکی که در دبی خریدهاند، از چه راهی بهدست آمدهاست.
خانواده برادر مارشال فهیم: ۸.۸ میلیون دالر
بر اساس این گزارش، حصین فهیم و خانوادهاش، یک ویلا در ناحیه یک شهر دبی به ارزش ۸ میلیون ۵۱۳ هزار دالر دارند. حصین فهیم، سهامدار کابل بانک و برادر مارشال فهیم، معاون اسبق رئيسجمهور افغانستان است. او بر اساس این گزارش، یک دفتر هم در دبی به ارزش ۲۹۲ هزار دالر دارد. این گزارش همچنین از زنی به نام ثریا فهیم نام میبرد، که در ویلا شریک است.
ادیب، فرزند مارشال فهیم: ۳.۵ میلیون دالر
نام یک عضو دیگر خانواده مارشال فهیم که در گزارش اسرار دبی آمده، ادیب فهیم، پسر معاون اسبق رئيسجمهور افغانستان است. این گزارش افشا میکند که یک ویلا به ارزش ۱ میلیون و ۴۰۰ هزار دالر و سه آپارتمان، مجموعاً به ارزش ۲ میلیون و ۱۴۳ هزار دالر، به نام ادیب فهیم است. آقای فهیم، معاون اول ریاست امنیت ملی افغانستان بود که در ماه عقرب سال ۱۳۹۸ استعفا کرد.
احمدولی مسعود: ۱.۸ میلیون دالر
نام احمدولی مسعود، برادر احمدشاه مسعود، به همراه یک آپارتمان به ارزش ۱ میلیون ۸۵۳ هزار دالر، در فهرست اسرار دبی آمده است.
آقای مسعود پس از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۲، سفیر افغانستان در لندن شد و تا سال ۲۰۰۶ در این مقام بود.
امیرزی سنگین: ۷۸۰ هزار دالر
دو آپارتمان به ارزش مجموعی ۷۸۰ هزار دالر (هر کدام ۳۹۰ هزار دالر)، بر اساس این گزارش، بهنام امیرزی سنگین، وزیر مخابرات حکومت حامد کرزی ثبت است. آقای سنگین به تهیهکنندگان این گزارش گفته است که این آپارتمانها را در سالهای ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۸ از پول پسانداز خود خریده است. این وزیر سابق همچنین گفته است که پیش از ورود به کابینه افغانستان، مشاغل پردرآمدی داشته است.
اسدالله خالد: ۵.۵ میلیون دالر
در گزارش پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانيافته، از یک آپارتمان به ارزش ۵ میلیون و ۴۹۲ هزار دالر در ناحیه یک دبی نام برده شده که در گذشته متعلق به اسدالله خالد، رئيس اسبق امنیت ملی و وزیر دفاع پیشین افغانستان بوده است. آقای خالد به تماس تهیهکنندگان گزارش اسرار دبی درباره این ویلا پاسخ نداده است.
عتیقالله بریالی: ۷۳۱ هزار دالر
نام عتیقالله بریالی، معاون اسبق وزیر دفاع افغانستان هم در این گزارش آمده است. آقای بریالی که مقیم انگلستان است، بر اساس یافتههای پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانيافته، یک آپارتمان به ارزش ۷۳۱ هزار دالر بهنام خود در دبی دارد.
کمالالدین نبیزاده: ۲۵۸ هزار دالر
یک بازرگان افغان به نام کمالالدین نبیزاده که دو سال پیش به اتهام کمک به پولشویی برای سپاه قدس و همکاری با مقامهای استخباراتی روسیه، از سوی ایالات متحده امریکا تحریم شد، به نوشته این گزارش، هماکنون در دبی یک آپارتمان به ارزش ۲۵۸ هزار دالر دارد.
میر رحمان و اجمل رحمانی: بیش از ۵ میلیون دالر
نام رئیس پیشین مجلس نمایندگان افغانستان و پسرش، در این گزارش پررنگ تر از بقیه افغانهایی است که پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانيافته به فهرست املاک و داراییهای آنها در دبی دست یافته است.
در میان ۱۰ فرد افغان که در این گزارش فهرست شدهاند، نام میر رحمان رحمانی و اجمل رحمانی، به همراه یک ویلا، دو آپارتمان و یک دفتر کاری به ارزش مجموعی بیش از ۵ میلیون دالر آمده است.
پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانيافته در جای دیگری از گزارش خود نوشته است که رحمانیها به ارزش بیش از ۱۵ میلیون دالر در دبی املاک خریدهاند. این املاک شامل ویلا، چند آپارتمان و ساختمانهای چندطبقه است.
وزارت خارجه امریکا این دو نفر را به اتهام «فساد مالی گسترده» تحریم کردهاست. میررحمان و اجمل رحمانی این اتهامها را تکذیب کردهاند.
راشد پوپل، پسر کاکای کرزی: ۳.۸ میلیون دالر
یک آپارتمان گرانقیمت به ارزش بیش از ۳ میلیون و ۸۲۴ هزار دالر در دبی، به نوشته تهیهکنندگان این گزارش، به نام راشد پوپل، پسر کاکای حامد کرزی، رئیسجمهور پیشین افغاستان ثبت است.
به نوشته این گزارش، راشد پوپل و برادرش راتب، یک شرکت مدیریت امنیتی در افغانستان داشتهاند. راتب پوپل ده سال پیش به جرم قاچاق هروئین در امریکا زندانی شده است. این دو همچنین به پرداخت رشوه به طالبان، گروههای شبهنظامی دیگر و نیروهای امنیتی افغان، برای تامین امنیت کاروانهای تدارکاتی ارتش امریکا در افغانستان متهم شدهاند.
تا اینجای فهرست، همه افراد از مقامهای دولت پیشین افغانستان یا بستگان آنها بودهاند. هیچکدام از این افراد، در گزارش «اسرار دبی» به عنوان مجرم یا مظنون به جرم فهرست نشدهاند.
سید اسماعیل امیری: ۱.۶ میلیون دالر
تنها فرد غیروابسته به دستگاه حکومتی افغانستان در میان افغانهای فهرستشده در گزارش پروژه گزارشدهی فساد و جرایم سازمانيافته، در عین حال تنها «مجرم» در میان آنهاست. سیداسماعیل امیری از ولایت هرات که ساکن ایالت کالیفرنیاست، یک ویلا به ارزش ۱ میلیون ۶۳۲ هزار دالر در دبی به نام خود دارد.
او که به جرم دستداشتن در کلاهبرداری ۱۰۰ میلیون دالری از دولت افغانستان، به ۱۵ ماه زندان در امریکا محکوم شد و این محکومیت را پشت سر گذاشت.
مسابقه آواز یوروویژن محبوبترین و موفقترین برنامه شبکه یوروویژن است که از آن با عنوان قدیمیترین مسابقه بینالمللی تلویزیونی جهان در بخش موسیقی یاد میشود.
این رقابت از سال ۱۹۵۶ میلادی به غیر از سال ۲۰۲۰ هر سال برگزار شده است.
شصتوهشتمین دوره این مسابقات شنبهشب در حالی به نقطه اوج خود میرسد که درگیر برخی حواشی بوده است.
حذف نماینده هالند
یکی از این حواشی ، ممانعت از شرکت نماینده هالند در مرحله نهایی رقابتهای یوروویژن است.
برخی گزارشها حاکی از آن بوده که این اتفاق پس از درگیری یوست کلاین، خواننده هالندی با یک تصویربردار رخ داده است.
یوروویژن دلیل اخراج این هنرمند را شکایت یک زن عضو گروه او و تحقیقات پولیس در این زمینه ذکر کرد.
تظاهرات ضد اسرائیلی
حضور اسرائيل در این دوره از رقابتها به دلیل همزمانیاش با جنگ غزه از بحثبرانگیزترین اتفاقات مربوط به یوروویژن امسال بوده است.
در سال ۲۰۲۲ و در پی آغاز جنگ در اوکراین، شرکتهای پخش روسی از اتحادیه پخش اروپا (EBU) که بر رقابت یوروویژن نظارت میکند، حذف شدند.
با شروع این دور از یوروویژن کارزارهایی برای حذف اسرائیل از مسابقات امسال به راه افتاد.
لغو گردهماییها در بریتانیا
به گزارش گاردین، مهمانیهای تماشای یوروویژن در بریتانیا بهدلیل مشارکت اسرائیل در این مسابقه لغو شد.
با این حال اتحادیه رادیو و تلویزیون اروپا که این مسابقه را تولید میکند، از تصمیم خود مبنی بر خودداری از ممنوع کردن حضور اسرائیل دفاع کرد و گفت که «این رقابت بین دولتها یا سیاسی نیست».
سویدن میزبان یوروویژن امسال
در این مراسم که به میزبانی شهر مالمو، سومین شهر بزرگ سویدن برگزار میشود پس از اجرای ۲۵ آهنگ، برنده مسابقه آواز یوروویژن ۲۰۲۴ مشخص خواهد شد.
این برنامه از ساعت ۲۱ شامگاه شنبه به وقت اروپای مرکزی، به طور زنده از مالمو آرنا در جنوب سویدن و همزمان در یوتیوب پخش میشود.
مرحله نهایی این رقابت میان ۱۹ شرکتکننده راهیافته به فینال همراه بیگ فایو شامل فرانسه، بریتانیا، آلمان، اسپانیا، ایتالیا و برنده سال گذشته، لورین از سویدن خواهد بود.
مراسم فینال با آهنگ هوکد آنِ فیلینگ (Hooked on a Feeling) و پخش ویدیویی از بیدار شدن شهرهای اروپا و نمایش بالن-چراغهایی شروع میشود که از سراسر اروپا بر فراز مالمو گرد هم میآیند.
این مراسم با نگاهی به ۵۰ سال پیش یعنی آوریل ۱۹۷۴ به سازندگان موسیقی سویدنی ادای دین میکند.
نیم قرن پیش، گروه سوئدی آبا (ABBA) با آهنگ «واترلو» برنده یوروویژن شده بود.
در این رویداد برای اولین بار عموم مردم میتوانند از ابتدای برنامه به آهنگ مورد علاقه خود رای دهند.
در این مراسم کارولا، کونچیتا وورست و شارلوت پرلی روی صحنه، واترلو، آهنگ برنده یوروویژن ۱۹۷۴ را اجرا میکنند.
نتیجه نهایی
پس از اتمام مدت زمان رایگیری تلفنی از ۳۷ کشور و نظردهی آنلاین «بقیه نقاط جهان»، آرا شمارش میشوند.
این آرا به همراه امتیاز هیات داوران هر یک از کشورهای شرکتکننده در یوروویژن ۲۰۲۴، برنده نهایی را تعیین خواهند کرد.
فیلم از یک ایستگاه فضایی بینالمللی میگوید که پس از جنگ سرد بنا شده تا دانشمندان و فضانوردان امریکا و روسیه با هم از آن استفاده کنند. داستان با رسیدن دو دانشمند امریکایی به این ایستگاه آغاز میشود، جایی که سه نفر روس و یک امریکایی منتظر آنها هستند و به این ترتیب حالا سه نفر از هر کشور در این ایستگاه حضور دارند. اما آنها شاهد صحنه غریبی هستند: زمین چهره عوض میکند و صحنههای انفجار در مناطق مختلف آن دیده میشود. ابتدا گمان میکنند که بر اثر آتشفشان در مناطق مختلف این اتفاق رخ داده، اما رفتهرفته متوجه میشوند که جنگ جهانی سوم آغاز شده و امریکا و روسیه با هم درگیر شدهاند.
از اینجا با فیلمی پر تعلیق روبهرو هستیم که همه چیز آن در فضای بسته این ایستگاه فضایی رخ میدهد، جایی کوچک که حالا دو گروه از دو کشور، ناخواسته رو در روی هم قرار میگیرند. با قطع شدن اینترنت ارتباط آنها با زمین محدود شده، اما هر دو گروه پیام مشابهی از دولتهایشان دریافت میکنند: باید به هر قیمتی کنترول ایستگاه فضایی را به دست بگیرید. این برای هر دو گروه به معنی حذف فیزیکی طرف مقابل است. از اینجا چالش فیلم آغاز میشود: شخصیتهایی که رفتاری مهربانانه با یکدیگر داشتند، حالا در برابر هم قرار میگیرند.
در مقدمه طولانی فیلم با این شش شخصیت آشنا میشویم: در صحنهای که به تنش لفظی جزئی میرسد، آنها به هم میگویند کاری با مسائل روز از جمله درباره سوریه و اسرائیل ندارند. به نظر میرسد همه چیز برای یک همکاری حرفهای دو جانبه مهیاست، اما ادامه فیلم خلاف آن را ثابت میکند و فیلم به خشونتی غریب میرسد که هر دو طرف در برابر هم به کار میگیرند.
با ادامه ماجرا، فیلم شخصیتهایش را از تعاریف ساده همیشگی یعنی امریکایی و روس دور میکند و به ترکیب بدون مرزی میرسد که در آن دو جبهه متفاوت و متضاد با هم تداخل میکنند و نتیجه غریبتری حاصل میشود. فیلم به جنگ کلاسیک امریکا و روسیه تن نمیدهد و محور را بر «انسانیت» یا در برابر آن رفتار غیر انسانی شخصیتهایش قرار میدهد. به این ترتیب جبههبندی کلاسیک و معمول که افراد دو کشور را در برابر هم قرار میدهد، از بین میبرد و به جای امریکا و روسیه، رفتار انسانی و غیرانسانی در برابر هم قرار میگیرند. نقطه آغاز این ماجرا جایی است که همه آنها از دور به زمین پیش از درگیری خیره شدهاند و یکی از آنها ضمن اشاره به زیبایی زمین، اشاره میکند که از فضا هیچ مرزی معنایی ندارد. این جمله کلیدی بعدها معنا مییابد؛ جایی که به پایان بیمرز فیلم میرسیم و در آن مفهوم مرز تهی و بیارزش به نظر میرسد.
از بین رفتن مفهوم مرز از جایی آغاز میشود که میفهمیم زن روس عاشق یکی از مردان امریکایی است. در نتیجه زمانی که اولین مرد امریکایی قرار است قربانی شود، تضاد آشکاری در احساسات و وظیفه رخ میدهد که موتور محرک فیلم است و تا انتها بر آن سنگینی میکند. مفهوم وظیفه و وطندوستی عملا در فضا از اعتبار میافتد و این بار فقط با اعمالی روبهرو هستیم که انسانی تلقی میشوند یا مغایر آن.
به این ترتیب این فیلم کوچک، جمع و جور و مستقل که خارج از جریان هالیوود و استودیوها و بودجههای کلان ساخته شده، به نوعی در مضمون هم خلاف جریان حرکت میکند و از تن دادن به شعارهای مرسوم و برافراشتن پرچم پیروزی امریکا به سبک هالیوود خودداری میکند.
فیلم سؤال اصلی و اساسیای را مطرح میکند: باید تن داد و بهخاطر فرمان رسیده، آدمهای کناری را که تا دیروز دوستانت بودند کشت، یا میتوان به شکل دیگری به زندگی نگاه کرد؟ فیلم با جواب این پرسش دست و پنجه نرم میکند و تماشاگر را تا انتها با همین مضمون پیش میبرد.
حضور دو زن به پرداخت شخصیتها و روابط کمک میکند و گرههای داستانی به کمک روایت میآیند: مثلا در ابتدا زن روس انسان خوبی به نظر میرسد که قصد کمک کردن دارد، بعدتر به نظر میرسد دروغ گفته و خیانت کرده، اما باز جلوتر میفهمیم که گفتههای مرد امریکایی درباره او دروغ بوده و این زن واقعا قصد کمک داشته است.
بازی با واقعیت و جابهجا کردن خوب و بد و زیر سؤال بردن مفاهیم کلیشهای آن، مایههایی است که داستان ساده و سرراست فیلم را با لایههای جذابتری روبهرو میکند تا به صحنه انتهایی میرسیم: جایی که سیاست جان انسانها را در همین ایستگاه فضایی هم قربانی میکند، اما دو نفر از دو گروه متخاصم تصمیم متفاوتی دارند و میخواهند به جای آدمکشی، در پی نجات انسانها باشند.
