رابرت ردفورد، بازیگر پرآوازه هالیوود و کارگردان برنده اسکار در سن ۸۹ سالگی درگذشت. او با نقشآفرینی در فیلمهای ماندگاری چون بوچ کسیدی و ساندنس کید، نیش و همه مردان رئیسجمهور به شهرت جهانی رسید و بعدها با تاسیس جشنواره ساندنس نقش مهمی در تقویت سینمای مستقل ایفا کرد.
او روز سه شنبه در خانهاش در ایالت یوتا در خواب درگذشت.
ردفورد در دهه ۱۹۷۰ یکی از ستارههای شناختهشده دوران «موج نو هالیوود» بود و توانست میان سینمای جریان اصلی و آثار نوگرایانه پلی بزند.
او سپس به کارگردانی روی آورد و برای فیلم مردم عادی (Ordinary People) در سال ۱۹۸۱ جایزه اسکار بهترین کارگردانی را دریافت کرد.
او همچنین بنیانگذار «موسسه و جشنواره ساندنس» بود که بعدها به سکوی پرتاب بسیاری از فیلمسازان مستقل تبدیل شد و آثاری چون سگهای انباری، پروژه جادوگر بلر در آن معرفی شدند.
ردفورد متولد ۱۹۳۶ در لسآنجلس بود. او پس از تحصیل بازیگری در آکادمی هنرهای نمایشی امریکا، ابتدا در تلویزیون و تئاتر ظاهر شد و در دهه ۶۰ با نقشآفرینی در نمایش پا برهنه در پارک نیل سایمون و سپس نسخه سینمایی آن در کنار جین فوندا به شهرت رسید.
موفقیت بزرگش با فیلم وسترن بوچ کسیدی و ساندنس کید (۱۹۶۹) رقم خورد؛ اثری که او را در کنار پل نیومن به یکی از محبوبترین زوجهای تاریخ سینما بدل کرد.
در دهه ۱۹۷۰ ردفورد با آثاری چون جرمایا جانسون، راهی که بودیم (در کنار باربرا استرایسند)، نیش، گتسبی بزرگ و همه مردان رئیسجمهور جایگاهش را در بالاترین سطح هالیوود تثبیت کرد.
او علاوه بر سینما، به عنوان یکی از چهرههای لیبرال هالیوود شناخته میشد و در موضوعات محیط زیستی فعالیت داشت، از جمله بهعنوان عضو شورای منابع طبیعی و منتقد پروژه خط لوله «کیاستون اکسال» بود.
در دهههای بعد، ردفورد در فیلمهای متنوعی از جمله آفریقا از آن ماست (۱۹۸۵) در کنار مریل استریپ، پیشنهاد بیشرمانه (۱۹۹۳)، کوییز شو و نجواگر اسبها ایفای نقش یا کارگردانی کرد.
او همچنین در سالهای اخیر با فیلمهای همه چیز از دست رفته (۲۰۱۳) و حضور در دنیای سینمایی مارول در نقش «الکساندر پیرس» بار دیگر توجه نسل جوانتر را جلب کرد. آخرین نقش اصلیاش در فیلم پیرمرد و تفنگ (۲۰۱۸) بود.
ردفورد در طول عمر هنریاش جوایز متعددی دریافت کرد؛ از جمله اسکار افتخاری در سال ۲۰۰۲، شیر طلایی افتخاری جشنواره ونیز در ۲۰۱۷، مدال آزادی ریاستجمهوری امریکا در ۲۰۱۶ و نشان لژیون دونور فرانسه.
او دو بار ازدواج کرد: نخست با لولا ون واگنن (۱۹۵۸ تا ۱۹۸۵) که چهار فرزند حاصل آن بود و سپس با هنرمند آلمانی سیبیل زاگارز در سال ۲۰۰۹.
سایه شوم اپستین، نه تنها در این سوی اقیانوس اطلس هم آقای ترامپ را رها نمیکند، بلکه گلوی نخستوزیر بریتانیا را هم به سختی میفشارد.
در فاصله ضیافت سلطنتی نخست برای آقای ترامپ در بهار ۲۰۱۹ تا ضیافت دوم در پایان تابستان ۲۰۲۵، بریتانیا فراز و فرودهای زیادی داشته و پنج نخستوزیر عوض کرده است.
بریتانیای امروز و آن روز
شش سال پیش که بریتانیا از سوی یکی از راستگراترین حکومتهای خود در دهههای اخیر اداره میشد، بوریس جانسون، نخستوزیر وقت که در رقابت درون حزبی رهبر حزب حاکم شده بود، انتخابات زودهنگام اعلام کرد تا از سوی رایدهندگان عادی هم تایید شود و دستاویز قانونی برای اجرای نتیجه همهپرسی برگزیت بهدست آورد.
در آن زمان، در آن سوی اقیانوس اطلس، دونالد ترامپ، رئيسجمهور امریکا بود. آقای ترامپ آنقدر در بریتانیا نامحبوب بود که به گفته رسانهها، بوریس جانسون در جریان مراسم هفتاد سالگی ناتو در بریتانیا، میکوشید با او در یک کادر عکاسی قرار نگیرد تا مبادا بختش برای پیروزی در انتخابات اواخر دسامبر ۲۰۱۹ کمرنگ شود. این دو رهبر در آن مراسم خوش و بش کوتاهی کردند که البته از چشم عکاسهای خبری دور نماند.
آقای جانسون با شعار «بیاید برگزیت را به انجام برسانیم»، در انتخابات ماه دسامبر ۲۰۱۹ حزب محافظهکار را به پیروزی قاطعی رساند، سختترین شکست در تاریخ معاصر را به حزب کارگر وارد کرد که به استعفای جرمی کُربن از رهبری حزب انجامید و حزب لیبرال دموکرات را که با شعار بازگشت به اتحادیه اروپا وارد انتخابات شده بود، به سختی به حاشیه راند.
شش سال گذشت؛ در این فاصله در دو سوی اقیانوس اطلس تغییرات زیادی آمده است. دونالد ترامپ پس از یک دوره واگذاری ناخواسته قدرت به حزب دموکرات، دوباره – و این بار با رای بالایی، و بسی تند و تیزتر از گذشته – به کاخ سفید بازگشته و پسلرزههای پیروزی او، نه تنها امریکا بلکه اروپا و جهان را تکان داده است.
در بریتانیا پس از این که حزب محافظهکار سه رهبر عوض کرد و نتوانست از زیر بار سنگین کرونا و برگزیت قامت راست کند، حزب کارگر با آرایش تازهای و با یک پیروزی قاطع پس از چهارده سال به قدرت بازگشت.
در آرایش تازه، طیف چپگراتر حزب کارگر به حاشیه رانده شدند، جرمی کُربن که بهگونه مستقل وارد پارلمان شده بود حالا حزب تازهای ساخته و کییر استارمر در خانه شماره ۱۰ – دفتر نخستوزیری بریتانیا – کابینهای از چهرههای چپ میانه حزب تشکیل داده است. البته این میانهروی نه تنها نظر مساعد راستگرایان جامعه را بهدست نیاورده، بلکه باعث فاصله گرفتن رایدهندگان سنتی حزب کارگر شده است.
آقای استارمر در ۱۸ ماهی که از به قدرت رسیدنش میگذرد، در سامان دادن به بحران پناهجویانی که با قایقهای بادی از راه دریا خود را به بریتانیا میرسانند، موفق نبود. همین ناکامی، ناخنافگار یا چشم اسفندیار حکومت او شد و دستاویزی برای راستگرایان شد که شنبه گذشته دهها هزار نفر از آنها در خیابانهای لندن قدرتنمایی کردند.
او همچنین در این یک و نیم سال تصمیمهای جنجالی زیادی گرفته که هیچکدام آنها از یک نخستوزیر کارگری انتظار نمیرفت. در کنار سیاستهای اقتصادی راستگرایانه، مانند افزایش بودجه نظامی به قیمت کاهش خدمات اجتماعی و رفاهی، تا حمایت سرسختانه از اسرائيل و تروریستی خواندن یک گروه حامی فلسطینیان، تا نزدیکی بیش از حد به دونالد ترامپ و دعوت از او برای یک ضیافت سلطنتی دیگر به میزبانی شاه.
آقای ترامپ که یک بار در دوره اول خود به ضیافت شاهانه ملکه بریتانیا آمده بود، تنها رهبر غیرسلطنتی جهان است که دوبار در بریتانیا به چنین ضیافتی دعوت میشود. شاه بریتانیا رهبران جهان را به پیشنهاد نخستوزیر مهمان میکند و شرکت دوباره در ضیافت سلطنتی، برای بسیاری در این کشور، نمایانگر کیسهای است که کییر استارمر برای روابط اقتصادی با قدرتمندترین اقتصاد دنیا دوخته است. او با این ترفند توانست دل آقای ترامپ را بهدست آورد و تعرفههای ایالات متحده برای تولیدات بریتانیایی را در حد ۱۰ درصد نگه دارد.
سایه شوم اپستین در دو سوی اقیانوس
تازهترین جنجال و رسوایی کییر استارمر، برکناری سفیر با نفوذش در امریکاست. لرد پیتر مندلسن، در سیاست بریتانیا، نامی آشنا و در ایالات متحده، چهرهای صاحبنفوذ است. بسیاری باور دارند که کامیابی نخستوزیر بریتانیا در بهدست آوردن دل دونالد ترامپ، نتیجه رایزنیهای آقای مندلسن و رابطه نزدیک او با کاخ سفید است.
آقای ترامپ در حالی وارد لندن شده است که معمار رابطه ویژه او با نخستوزیر این کشور، از مهمترین سفارت بریتانیا کنار زده شده است. او شاید بتواند با جانشین آقای مندلسن هم کنار بیاید، اما نخستوزیر، کییر استامر، بعید است از زیر بار این رسوایی کمر راست کند.
رسوایی این نیست که چرا لرد مندلسن برکنار شده، بلکه جنجال اینجاست که چرا دیر برکنار شده است.
در این اواخر و با انتشار مجموعهای از نامههای جفری اپستین، آزارگر جنسی کودکان - که در دوره اول آقای ترامپ در زندان خودکشی کرد – رابطه نزدیک و صمیمی این چهره بدنام با لرد مندلسن هم برملا شده است. مشخص شده که آقای مندلسن حتی پس از بازداشت اپستین برای رسیدگی به جرایم جنسیاش، با نوشتن نامه یا نامههایی از او حمایت کرده است.
حالا بسیاری در دو سوی پارلمان بریتانیا – هم حزب مخالف و هم حزب حاکم – خواهان پاسخگویی و چه بسا کنارهگیری کییر استارمر از مقام نخستوزیری اند. نکته اینجاست که آقای استارمر، به باور منتقدانش، از این رسوایی خبر داشته و با این حال از لرد مندلسن دفاع کرده است.
او سرانجام وادار شد سفیر بانفوذ بریتانیا در ایالات متحده را، یک هفته مانده به سفر جنجالی آقای ترامپ به لندن برکنار کند؛ اما رسوایی جفری اپستین، همانگونه که بر سر مهمان امریکایی آقای استامر در این سفر سایه انداخته و در نشستهای خبری در لندن مطرح خواهد شد، بلکه بهسختی گریبان نخستوزیر بریتانیا را هم گرفته است.
چه بسا بار بعد که رهبران امریکا و بریتانیا در جایی با هم دیدار کنند، فردی که در کنار آقای ترامپ ایستاده، دیگر کییر استارمر نباشد.
