این رسانه با دو مهاجر افغان به نام‌های عصمت‌الله و صدیق مصاحبه کرده است. این دو جوان در بین ۲۸ هزار پناهجویی هستند که در سال ۲۰۲۱ خود را به بریتانیا رساندند.

عصمت‌الله می‌گوید قانون را نمی‌فهمد و در فرم‌هایی که باید پر کند گم می‌شود. او اخیرا متوجه شد که می‌تواند از یک وکیل مدافع عمومی که از دولت حقوق دریافت می‌کند، کمک بگیرد. او می‌گوید کمک برای مهاجران وجود دارد ولی به دست آوردن اطلاعات دشوار است.

مدی هریس، بنیان‌گذار یک سازمان غیر دولتی که نقض حقوق بشر را مستند می‌کند، می‌گوید «در مراحل اولیه، مهاجران به اطلاعات و یا پشتیبانی قانونی دسترسی ندارند و ما اعضای انجمن‌ها هم به آن‌ها دسترسی نداریم. من هرگز مهاجری را ندیده‌ام که تازه وارد کشور شده باشد.»

مهاجران در اولین هفته‌های اقامت خود در بریتانیا کسی به جز نمایندگان مقامات را نمی‌بینند.

براساس شهادت‌های متعدد، معمولاً تلفون‌های مهاجران در روزهای اول پس از ورود به مراکز مصادره می‌شود که احساس انزوا را در آن‌ها تقویت می‌کند.

عدم دسترسی به اطلاعات باعث شده که مهاجران از طریق صحبت‌های شفاهی که بین آنان می‌پیچد اطلاعات کسب کنند.

بریژیت چپمن، عضو شبکه «کار برای پناهندگان» بر اساس شهادت‌های متعدد می‌گوید که مهاجران شب را روی زمین بتونی می‌گذرانند. آن‌ها حریم خصوصی ندارند و گاهی اوقات لباس‌های تر خود را روزها به تن می‌کنند. به گفته خانم چپمن در بین آنان مجروحانی نیز هستند که بدون دسترسی به امکانات پزشکی و مراقبت رها شده‌اند.

صدیق می‌گوید که ما در جایی که شبیه به یک انبار کلان بود روی زمین بدون بالشت می‌خوابیدیم.

این مهاجران می‌گویند که طی چند ماه گذشته بدون اینکه اطلاعات درستی به آن‌ها داده شود از یک مکان به جای دیگر منتقل شده‌اند.

مهاجرانی که در این هتل‌ها به سر می‌برند در معرض شایعات هستند. برخی از این پناهجویان می‌گویند ممکن است از بریتانیا اخراج شوند.

بعضی هم به آنان گفته‌اند که ممکن است پانزده سال طول بکشد تا دوسیه پناهندگی‌شان پذیرفته شود.