انالنا بربوک، وزیر خارجه آلمان روز چهارشنبه، ۴ میزان در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل، در کنار وزیران خارجه هالند، استرالیا و کانادا بیانیه تندی علیه نقض حقوق زنان در افغانستان ایراد کرد. او تعهد سپرد که طالبان را به علت نقض حقوق زنان افغان به دادگاه بین‌المللی دادگستری بکشاند.
به دلیل اهمیت این سخنرانی، ترجمه متن سخنرانی خانم انالنا بربوک را می‌خوانید:
شما اجازه ندارید به مکتب بروید. اجازه ندارید ورزش کنید. اجازه ندارید سفر کنید. اجازه ندارید کار کنید. شما نمی‌توانید سوار بس شوید. نمی‌توانید با یک مرد یا پسری صحبت کنید. اجازه ندارید به تنهایی به پزشک مراجعه کنید. آنچه گفتم شبیه توصیف یک زندان است.
اما از سال ۲۰۲۱، برای زنان و دختران در افغانستان این یک واقعیت بوده است.
طالبان در افغانستان آخرین ذره آزادی را از زنان و دختران می‌گیرد. اکنون حتی زنان را از صحبت کردن در ملاء عام منع کرده‌است.
در آلمانی برای آن اصطلاحی داریم: «مونت‌توت» که در لغت به معنای دهان مرده است. به این معنی که کسی را با گرفتن صدایش، بکشید. این چیزی است که در حال حاضر اتفاق می‌افتد.
علاوه براین، بسیاری از احکام ظالمانه در قانون موسوم به «امر به معروف و نهی از منکر» مبهم و نامشخص است. این بدان معناست که زنان در افغانستان همچنین در معرض تفسیر غیرقابل پیش‌بینی و خودسرانه قانون توسط محتسبان امر به معروف قرار دارند.
همانطور که رزا اوتونبایوا، رئیس یوناما هفته گذشته در نشست شورای امنیت گفت، رفتار ظالمانه طالبان تنها زنان را از مردان جدا نمی‌کند، بلکه آنها را از یکدیگر نیز جدا می‌کند، زیرا آنها دیگر جرات انجام هیچ کاری را ندارند.
جای تعجب نیست که ۹۰ درصد زنان در افغانستان می‌گویند که صحت روانی‌شان رو به وخامت گذاشته است. ۸ درصد از مردم می‌گویند زنی را می‌شناسند که اقدام به خودکشی کرده‌است.
این چیزی کمتر از تلاش بی‌سابقه برای حذف ۵۰ درصد جمعیت افغانستان از عرصه عمومی نیست. ما درک می‌کنیم که این غیرقابل قبول است، این عملا زندانی شدن نیمی از جمعیت است.
می‌خواستم بگویم که با همکاران مان گفته‌ایم: اگر چنین اقداماتی را نه بر اساس جنسیت، بلکه بر اساس نژاد یا مذهب در نظر بگیریم، آنها را جنایت علیه بشریت می‌خوانیم.
ما امروز به این دلیل اینجا هستیم که نمی‌توانیم این اتفاقات را تماشا کنیم. ما امروز به این دلیل اینجا هستیم که طالبان باید پاسخگوی این جنایات علیه زنان باشد.
از همین رو، ما این ابتکار را راه‌اندازی کرده و مسیر جدیدی را در پیش گرفته‌ایم تا پیام روشنی به زنان و دختران در افغانستان بفرستیم که ما آنها را می‌بینیم. همچنین، می‌خواهیم این پیام روشن را به طالبان ارسال کنیم که ما این گروه را مسئول این جنایات علیه زنان می‌دانیم.
طالبان، طبق قوانین بین‌المللی مسئول نقض تعهدات متعدد بر اساس کنوانسیون رفع همه اشکال تبعیض علیه زنان (CEDAW) است که افغانستان در سال ۲۰۰۳ آن را تصویب کرد.
بنابراین، ما همراه با استرالیا، کانادا و هالند، به مقام‌های حاکم (طالبان) اعلام کرده‌ایم که از آنها انتظار داریم به تعهدات افغانستان در چارچوب این کنوانسیون عمل کنند.
همان طور که در مفاد کنوانسیون رفع همه اشکال تبعیض علیه زنان الزامی است، ما به طور جدی تلاش می‌کنیم تا مقامات بالفعل را در مورد نحوه اجرای تعهدات بین‌المللی حقوق بشری شان، به‌ویژه تعهدات مربوط به زنان و دختران، متعهد کنیم.
ما به قدرت قانون ایمان داریم.
من می‌خواهم در شروع برای همه تاکید کنم: با انجام این کار، ما طالبان را به عنوان دولت قانونی افغانستان به رسمیت نمی‌شناسیم. با این حال، ما تاکید می‌کنیم که مقامات حاکم مسئول حفظ و اجرای تعهدات افغانستان تحت قوانین بین‌المللی هستند. چون حقوق زن حقوق بشر است و حقوق بشر حقوق زن.
همان طور که در این مسیر قدم می‌گذاریم، ما و همکاران مان البته می‌دانیم که این مسیر شامل مراحل مختلفی است. ما باید در سطح سیاسی وارد عمل شویم. اکنون بیش از دو سال است که تلاش می‌کنیم این کار را انجام دهیم.
چهار کشوری که این ابتکار را راه اندازی کردند، کشورهای که توسط بسیاری از کشورهای دیگر در اینجا حمایت می‌شوند، در بیانیه خود تصریح کرده‌اند که گام‌های بعدی را برخواهند داشت.
ما می‌دانیم که همه کشورها ملزم نیستند که از تک تک گام‌های ما که در نهایت به دادگاه‌های بین‌المللی دادگستری منتهی می‌شود، پیروی کنند.
اما چیزی که این کشورها را متحد می‌کند این درک است که کنوانسیون رفع همه اشکال تبعیض علیه زنان چیزی بیش از یک برگ کاغذ است. این کنوانسیون است که کشورها را پاسخگو می‌کند. بنابراین من واقعاً مایلم از همه کشورهایی که از این ابتکار حمایت می‌کنند تشکر کنم.
من فکر می‌کنم این واقعاً همان چیزی است که روح مجمع عمومی سازمان ملل را می‌سازد.
ممکن است تفاوت‌های جزیی بین کشورهای ما وجود داشته باشد، اما اگر در کنار هم باشیم تا از هسته اصلی آنچه برای ما مهم است محافظت کنیم، می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که حقوق بشر و حقوق زنان بیش از یک پاراگراف است.
پس از همکاری شما بسیار سپاسگذاریم.
