در سرمقاله این روزنامه که روز سهشنبه، ۲ جدی، منتشر شده، آمده است که حدود چهارونیم سال پس از سقوط حکومت پیشین افغانستان، طالبان قوانین سختگیرانهای را اجرا کرده و افغانهایی که با کشورهای غربی همکاری داشتهاند، همچنان با تهدیدهای جدی روبهرو هستند. نویسنده تاکید کرده است که مترجمان افغان در افغانستان جان خود را در خدمت منافع سویدن به خطر انداختهاند.
این روزنامه نوشته است که مترجمانی که در افغانستان با سویدن همکاری داشتهاند، حدود ۵۰ نفر اند و پذیرش آنها از نظر مهاجرتی اقدامی بزرگ به شمار نمیرود، اما از دید اخلاقی نشانه قدردانی از افرادی است که برای سویدن کار کردهاند.
این روزنامه یاداوری کرده که در دوره حکومت پیشین سویدن به رهبری حزب سوسیالدموکرات، این مترجمان به این کشور منتقل نشدند و استدلال حکومت وقت این بود که چنین اقدامی میتواند به مداخله سیاسی و بحران جدید مهاجرتی منجر شود؛ ادعایی که سرمقاله بارومترن اوتی آن را رد کرده است.
در ادامه آمده است که با وجود گذشت نزدیک به یک دوره کامل از فعالیت حکومت کنونی، پیشرفت قابل توجهی در این زمینه صورت نگرفته است. به نوشته بارومترن اوتی، روزنامه اکسپرسن گزارش داده که طرحی برای حل این موضوع در داخل دولت در دست بررسی بوده، اما این روند از سوی حزب دموکراتهای سویدن متوقف شده است.
سرمقاله به اظهارات پیشین یکی از نمایندگان پارلمان از حزب دموکراتهای سویدن اشاره کرده که مترجمان افغان را «شایسته آمدن به سویدن» دانسته، اما همزمان گفته است که ظرفیت پذیرش افراد بیشتر وجود ندارد.
این روزنامه تاکید کرده است که حضور نظامی سویدن در افغانستان از نظر اخلاقی و سیاسی اقدامی درست بوده و اکنون این کشور باید با پذیرش مترجمان افغان، مسئولیت خود در قبال افرادی را که در کنار نیروهای سویدنی کار کردهاند، تکمیل کند.
در فاصله ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ بیش از ۹۵۰۰ نفر از اعضای نیروهای مسلح سویدن در افغانستان حضور داشتند.
تمرکز اصلی سویدن در چارچوب ماموریت ناتو، تیم بازسازی ولایتی در مزارشریف در شمال افغانستان بود و سویدن از ۲۰۰۶ فرماندهی واحدهای این تیم را بر عهده داشت.
در یک گزارش رسمی سویدن آمده است که مسئولیت ملموس سویدن در شمال افغانستان، در چارچوب این تیم، چهار ولایت بلخ، جوزجان، سمنگان و سرپل را پوشش میداد.
آخرین نیروهای سویدنی در ۴ جوزای ۱۴۰۰ افغانستان را ترک کردند و به سویدن برگشتند.