افغانستان انټرنشنل ـ پښتو
د طالبانو سیاسي مشران د امریکا له نوي حکومت سره د خبرو اترو لپاره په سلا مشورو بوخت دي. په دې هڅو کې یوه هم په کندهار کې خپل مشر ملا هبت الله او د هغه پر شاوخوا راټولې مذهبي کړۍ ته قناعت ور کول او د خبرو اترو د یوه نوي کانال پرانېستل دي، چې پخپله د طالبانو مشر پکې ښکیل وي.
ملاهبت الله ویریږي چې ډیپلوماټان یې له واشنګټن سره داسې پرېکړې ونه کړي، چې دده لاسونه ور وتړي. هغه د ډونالډ ټرمپ او ملا عبدالغني برادر ترمنځ له اړیکو هم ډېر ډاډه نه دی.
طالبان له اوږدې مودې راهیسې په قطر کې د خپل دفتر له لارې د متحده ایالاتو او د اروپايي ټولنې له استازو سره په اړیکه کې دي. ټرمپ واک ته له رسېدو وړاندې د حماس او اسراییل ترمنځ جوړجاړي ته هم خپل استازی ولیږه، چې هڅې یې د یوه اوربند پر رامنځته کېدو تمامې شوې.
د ټرمپ له راتګ وړاندې طالبانو په قطر کې خپل پخوانی فعال ډېپلوماټ سهیل شاهین چې له نړیوالې ټولنې سره په اړیکو جوړولو کې موثر تمام شوی، د نوي سفیر په توګه وټاکه.
په دې وروستیو اونیو کې ملاهبت الله څو ځله ددې ډلې ریاست الوزرا ملا محمد حسن اخوند، د ریاست الوزرا اقتصادي مرستیال ملا عبدالغني برادر او د بهرنیو چارو وزیر امیر خان متقي کندهار ته غوښتي وو، چې د امریکا له نوي حکومت سره د راتلونکو سیاستونو په اړه د سلا مشورو ترڅنګ ځینې سپارښتنې هم وکړي.
طالبان به د امریکا «محدود استخباراتي حضور» ومني؟
په کندهار کې د طالبانو باخبره سرچینې وايي چې امریکایان د القاعدې او داعش دکنټرول لپاره په افغانستان کې محدود استخباراتي حضور غواړي، خو ددې غوښتنې پر وړاندې د طالبانو مشر او د هغه شاوخوا حلقه مقاومت کوي.
امریکايي جنرالانو او د ټرمپ د ملي امنیت سلاکار مایکل والټز په دې اړه وخت ناوخته څرګندونې کړې دي، خو په رسمي ډول واشنګټن تراوسه دغه غوښتنه نه ده په ډاګه کړې.
طالبانو د امریکا نوي حکومت ته پټ او ښکاره پیغامونه ور کړي، چې دوی په افغانستان کې د امریکا له ښکیلتیا سره کومه ستونزه نه لري خو دا باید په ډاګه شي چې دغهښکیلتیا د طالبانو پر بهرنيو او داخلي سیاستونو کوم تاثیر ونه لري. خو دغه ښکیلتیا ښايي له استخباراتي نفوذه خالي نه وي، ځکه واشنګټن بار بار ویلي، چې په سیمه کې داسې غوږونو او سترګو ته اړتیا لري، چې له دوی سره د سیمې د امنیتي وضعیت په څار او مدیریت کې مرسته وکړای شي.
په ولسي جرګې کې د کندهار پخواني استازي خالد پښتون افغانستان انټرنشنل ته وویل چې امریکا په افغانستان کې د استخباراتي حضور په لټه کې ده او داسې ګنکوسې دي، چې «اوس هم د امریکا استخباراتي ګروپونه په افغانستان کې حضور لري».
خالد پښتون وویل:« زه مطمین یم چې امریکا په افغانستان کې استخباراتي حضور ته لېواله ده».
یو طالب چارواکی وايي، « په دوحه کې په دوه طرفه ناستو کې امریکایانو بار بار په افغانستان کې د استخباراتي حضورغوښتنه کړې ده او د څو ولایتونو نومونه یې مشخص کړي دي».
امریکايي اړخ ددوحې د خبرو اترو په بهیر کې هم د افغانستان په یو شمېر سیمو کې د پوځي اډو درلودل، پر بګرام هوايي اډه کنټرول او دغه راز په خپل سفارت کې د یو شمېر پوځیانو حضورغوښتی و، خو له دې غوښتنو سره طالبانو مقاومت کړی و. د امریکا نوي ولسمشر هم په خپلو ویناوو کې څوځله بګرام ته د ستنېدو یادونه کړې ده.
طالبانو ته د نږدې سرچینو په باور، د ملاهبت الله یو مهم شرط دادی، چې په تېرو درې نیمو کلونو کې ددې ډلې له خوا پر افغانانو د لګېدلو محدودیتونو او فرمانونو پر وړاندې به د امریکاپه شمول هېڅ بهرنی هېواد مداخله نه کوي. د هغه طبیعت او دریځ ته په پام، په افغانستان کې د امریکا استخباراتي حضور ته اجازه ورکول به اسانه پرېکړه نه وي.
د طالبانو له بیا ځلي واک ته رسېدو سره دغه ډله له داعش خراسان سره لاس او ګرېوان ده او ملاهبت الله ته د خپلو مشاورینو له خوا ویل شوي چې د امریکا له استخباراتي مرستې پرته د داعش خراسان کنټرولول به دې ډلې ته ستونزمن وي.
خو ددغو مرستو څرنګتیا د ملاهبت الله لپاره تر ټولو ستره پوښتنه ده. ظاهرا هغه له دا ډول همکارۍ سره مخالف دی، خو د استخباراتي معلوماتو د تبادلې او استخباراتو-استخباراتو ترمنځ همکاریو په تړاو ښايي ستونزه ونه ویني. د ایمن الظواهري مرګ او په کابل او اماراتو کې د امریکايي او طالب استخباراتي چارواکو لیدنو ته په کتو، دا ډول همکارۍ په تېرو درې نیمو کلونو کې هم موجودې وې.
یو کابل میشتی افغان سیاستوال د یوه طالب چارواکي له خولې وايي، « موږ له امریکا سره پر استخباراتي حضور کومه ستونزه نه لرو خو دا حضور باید یوازې د امنیتي مسایلو لپاره وي».
د ترلاسه شویو معلوماتو پر بنسټ، د داعش خراسان وروستیو خونړیو هدفي بریدونو د طالبانو مشر ملا هبت الله په ګډون د هغه نژدې حلقه تر زیات فشار لاندې راوستې ده.
دمګړۍ چې طالبان د داعش پر وړاندې کوم عملیات کوي په دې برخه کې د امریکا استخبارات په مستقیم ډول له طالبانو سره اطلاعات شریکوي او له دې ډلې سره د مقابلې او تبلیغاتو لپاره ځانګړې بودجه ور کوي.
د مستقیمو اړیکونوی کانال
په کابل کې د طالبانو ریاست الوزرا اقتصادي مرستیال ملا عبدالغني برادر، دفاع وزیر ملایعقوب مجاهد او د کورنیو چارو وزیر سراج الدین حقاني د نجونو زده کړو او له امریکا سره د اړیکو په تړاوانعطافانه دریځ لري.
د کندهار له ناستو درز شوي معلومات ښيي، چې کابل میشتو طالبانو له ملاهبت الله غوښتي چې د ټرمپ په مشرۍ د امریکا له نوي حکومت سره د ښو اړیکو لپاره خپلې یو لړ پرېکړې نرمې کړي، نو لومړی باید د نجونو او مېرمنو پر زده کړو او کار کولو بندیزونو ته د حل لاره ولټول شي؛ څو د افغانانو او لویدیزو هېوادونو غوښتونو ته مثبت ځواب وویل شي.
په قطر کې د طالبانو سفیرسهیل شاهین د امریکا په ټاکنو کې د ټرمپ بریا ته په اشارې سره ویلي و، چې دغه ډله له نړۍ په ځانګړې توګه له امریکا سره مثبت تعامل غواړي. نوموړي له یوې جاپانۍ رسنۍ سره په مرکه کې وویل چې طالبان هیله لريله واشنګټن سره ښې اړیکې ولري.
شاهین د ډونالډ ټرمپ د ولسمشرۍ د لومړۍ دورې پر مهال په دوحه کې د سولې هوکړې ته اشاره وکړه او زیاته یې کړه چې «داسې ښکاري ښاغلی ټرمپ به ډېر عملګرا وي او زما په اند موږ بايد د ستونزو په حل کې واقعبينه واوسو».
نوموړي تر دې وړاندې هم هیله ښودلې وه، چې د ټرمپ د ولسمشرۍ پرمهال د طالبانو حکومت په رسمیت وپېژندل شي.
خو متحده ایالاتونه له طالبانو سره په اړیکو کې د پرمختګ لپاره روښانه اقداماتو ته اړتیا لري او په دې اقداماتو کې ډېر داسې څه دي، چې د ملا هبت الله فرمانونو یرغمل کړي دي.
په کابل کې باخبره سرچینې وايي چې متحده عربي اماراتو او قطر ته د طالبانو د ځینو کابل مېشتو چارواکو سفرونو پرمهال له امریکايي ډېپلوماټانو او استخباراتو غوښتل شوي، چې له دې ډلې سره تعامل وکړي او په کابل کې د سفارت کونسلي او پراختیايي برخې پرانیزي.
په کابل کې مېشت طالب چارواکي تمه لري چې د امریکا نوی منتخب ولسمشر ډونالډ ټرمپ به پر دوی بندیزونه لرې کړي او د افغانستان په جوړونه کې به ورسره همکاري وکړي.
عباس ستانکزی د امریکا له متخب ولسمشر ډونالډ ټرمپ نه له تور نوملړه د دې ډلې د مشرانو د نومونو ایستلو، پر بانکونو بندیزونو لرې کولو او کنګل شویو پیسو د خلاصولو له لارې د ښو اړېکو جوړولو غوښتنه کوي.
نوموړي په دې وروستیو کې یوې غونډې ته وویل، چې ډونالډ ټرمپ دې د بایډن پالیسي کې بدلون راولي او د افغانستان لپاره د نوې پالیسۍ په جوړولو سره د طالبانو د دوستۍ غیږه خلاصه ده، «د افغانستان له خوا د اسلامي امارت له خوا میدان ورته خلاص دی. که دوی را سره دوستان کیږي موږ بلکل ور ته د دوستۍلاس ورکوو».
نوموړي له ډونالډ ټرمپ غوښتنه وکړه، چې د دې ډلې حکومت دې په رسمیت و پیژني او په افغانستان کې دې خپل سفارت پرانیزي، « له امریکا سره مو هم شل کاله جنګ وکړ، خو نن غواړو له امریکا سره اړیکې ولرو خو په دې شرط چې د دوحې تړون ته متعهده اوسي».
د سیاسي چارو شنونکي د طالبانو وروستۍ څرګندونې د تعامل او نرمښت ښکارندویې ګڼي. دغه څرګندونې د ستانکزي شخصي څرګندونې نه شي ګڼل کېدای؛ داسې ښکاري چې دا ټولې څرګندونې په کندهار کې د طالبانو له مشرتابه سره له سلامشورو وروسته شوې دي.
خو یوه مساله اوس په طالبانو کې له امریکا سره د خبرو اترو لپاره د ځانګړي مستقیم چینل جوړول دي.
په پاکستان کې د افغانستان پخواني سفیر عمرداودزي افغانستان انټرنشنل ته وویل، چې طالبان مستقیم ارتباط غواړي او په دې ارتباط کې به د ملا برادر پرځای، خپله ملاهبت الله صحنې ته راګرځي.
د داودزي په باور، له امریکا سره ددوحې هوکړه ملا عبدالغني برادر لاسلیک کړې او ټرمپ یوازې هغه پېژني، خو دا ملا هبت الله نه شي زغملای او غواړي د ټرمپ او کندهار ترمنځ د خبرو اترو یوه مستقیمه اړیکه رامنځته شي. نوموړي افغانستان انټرنشنل ته وویل، « دویمه خبره دېخوا ملاهبت الله ته مهمه ده، له امریکا سره د خبرو لپاره ملابرادر ناست و، توافق نامه ورسره ملا برادر امضا کړه او ټرمپ ملا برادر پېژني».
داودزي ددواړو خواوو د غوښتنو په تړاو وویل، چې « دوی به ورته وايي زموږ داخلی کارو کې به کار نه لرئ او امریکا به ورته وايي چې منطقوي مسایلو کې به تاسې د امریکا ملاتړ کوئ او له امریکا سره به په ډېرو مواردو کې په یوه خط اوسئ».
امریکا دمګړۍ په کابل کې سفارت نه لري او له طالبانو سره خپلې ټولې خبرې ددوحې له لارې پرمخ وړي.
امریکايي وسلې، مرستې او غوښتنې
ټرمپ د لوړې تر مراسمو یوه ورځ وړاندې وویل، چې له طالبانو به د مرستو په بدل کې په افغانستان کې خپلې پاتې وسلې بېرته وغواړي. د هغه لپاره دغه وسلې د امریکا د حیثیت مساله ده او په خپلو ټاکنیزو منډو ترړو کې یې څو ځله ددې وسلو یادونه کړې ده.
خو ایا طالبان دې ته چمتو دي، چې متحده ایالاتو ته دغه وسلې بېرته ور وسپاري؟
عمر داودزي افغانستان انټرنشنل ته په دې اړه وویل، چې « تراوسه وضعیت روښانه نه دی خو ماته چې ښکاري ټرمپ ته مهمه خبره داده، چې په اوله مرحله کې له طالبانو نه خپلې وسلې بېرته وغواړي، ځکه دا امریکا ته یو ډول توهین ګڼي او غواړي خپله اسلحه بېرته واخلي.»
د داودزي په باور، امکان لري چې له وړاندې یې طالبانو ته ویلي وي، چې د وسلو په بدل کې مرستې ور کوي.
داودزی دا د بن لادن د سپارنې په تړاو د امریکا او د طالبانو د پخواني مشر ملامحمد عمر دریځونو ته ورته بولي او وايي، « دا هغې نقطې ته خبره ودریږي لکه د ملاعمر [پرمهال]، که د مرستې په بدل کې امریکایانو ته وسلې سپاري، نو دا د طالبانو حیثیت ته صدمه رسیږي، که نه یې سپاري بیا دا هغه سړي [ټرمپ] ته بهانه جوړیږي چې بیاورپسې نور قدمونه واخلي».
ټرمپ تر راتلونکو دریو میاشتو پورې د امریکا هر ډول مرستې بندې کړې، چې په دې کې له افغانستان سره بشري مرستې هم شاملې دي، خو هغه په خپلو خبرو کې د مرستو بشپړ بندښت ته اشاره نه ده کړې، چې ښيي طالبانو ته به دا مرستې د « راکړې ورکړې» په بڼه بېرته پیلیږي.
د طالبانو د بهرنیو چارو وزارت سلاکار ذاکر جلالي د یوه طالب او امریکايي بندي له تبادلې وروسته وویل، چې په امريکا کې د ټرمپ ادارې د کار له پيل سره داسې اټکل کېږي چې دواړې خواوې به لازيات پرمختګونه ولري. هغه وویل، «دا تبادله نه يوازې له دې زاويې اهميت لري، چې يو افغان ازادېږي او له خپلې کورنۍ سره يو ځای کېږي؛ بلکې له دې اړخه هم پام وړ پرمختګ دی، چې د طالبانو او متحده ايالتونو ترمنځ د تماس چينلونه پرانيستي دي او دواړه لوري کولای شي نور ګټور مذاکرات هم په خپلو کې سره ولري».
د خبرو اترو د لېوالتیا په تړاو یوه ځايي طالب چارواکي راته وویل، چې « د شېخ صاحب مبارک خپل زوی په دې لاره کې فدایی کړی او هغه له اسلامي شریعت څخه په هېڅ صورت نه تېریږي، خو په امنیتي مسایلو او دوه طرفه همکاریو باندې د خبرو کولو لپاره لېوالتیا لري».
بین الافغاني خبرې اترې څومره ممکنې دي؟
طالبانو د امریکا ددې غوښتې په اړه چې د دوحې تړون پر اساس د افغانانو ترمنځ خپلمنځي خبرې پیل شي، تر دې دمهچندان علاقه نه ده ښودلې. په کندهار او کابل کې د طالبانو مشران له افغان سیاسونو سره د حکومت تقسیم او یوه نوي اسلامي حکومت جوړولو ته چمتو نه دي او نه هم په دې اړه د بحث لپاره چمتووالی لري.
په کابل کې د افغانستان پخوانی ولسمشر حامد کرزی، د ملي مصالحې عالي شورا مشر عبدالله عبدالله او د حزب اسلامي مشر ګلبدین حکمتیار په کډون یو شمیر افغان سیاستوال د طالبانو تر حاکمیت لاندې ژوند کوي. له دغو افغان سیاسیونو سره اوس هم له بېلابېلو لارو امریکايي ډېپلوماټان اړیکې لري.
ځینو باخبره افغان سیاسونو ته نژدې کسانو افغانسان انټرنشنل ته وویل چې د ټرمپ په مشرۍ د امریکا نوي حکومت د جوړېدو په درشل کې یو شمېر طالب چارواکو له ځینو پخوانیو افغان سیاستوالو سره لیدلي دي.
طالب مشرانو په کابل کې له مېشتو ځینو افغان سیاسیونو غوښتي چې « امریکا ته د دوی پېغام ورسوي چې طالبان د ټرمپ په مشرۍ د امریکا له نوي حکومت سره تر ځینو شرایطو لاندې د خبرو لپاره چمتو دي».
پاتې نور افغان سیاستوال هم د ډونالډ ټرمپ په مشرۍ د امریکا نوي حکومت ته په تمه دي، چې د ټرمپ له خوا له طالبانو سره لاسلیک شوی د دوحې تړون به په مکمل ټول عملي کوي.
پخواني ولسمشر حامد کرزي له نړیوالو استازو سره په ناستو کې بار بار دا یادونه کړې، چې د افغانانو ترمنځ خپلمنځي خبرې باید پیل شي.دغه خبرې اترې ددوحې تړون یوه اصلي او مهمه برخه ګڼل کیږي، چې طالبانو تر اوسه اعتنا ورته نه ده کړې.
یو شمېر سرچینې وايي، چې طالبانو په دې وروستیو کې د افغانستان له پخواني ولسمشر حامد کرزي غوښتي چې د جلاوطنه افغان سیاسیونو په راوستلو او پخلاینه کې له دې ډلې سره همکاري وکړي، خو خپله د کرزي دفتر دغسې رپوټونه تر اوسه نه دي تایید کړي.پخواني ولسمشر له افغانستان څخه بهر ځینو هېوادونو ته سفرونه وکړل خو د کرزي ټینکار دا دی، چې له پخلاینې او بین الافغاني خبرو پرته له افغانستان څخه وتلي افغان سیاسون بېرته د طالبانو د اوسنیو شرایطو پر اساس وطن ته راتلل نه غواړي.
عمر دادوزي د سیاسي جوړجاړي په تړاو وویل، چې « سیاسي جوړجاړی او د سیاسي مذکراتو پیل کېدل یا هم د سیاسي پروسې پیل کېدل دا ورته مهمه ده، ځکه دا د سیاسي پروسې عواقب د حقوق بشر بهبود دی، زه فکر کوم داسې یو حالت راتلونکی دی».
د کرزي د بین الافغاني خبرو غږ ته تر اوسه طالب مشرانو مثبت ځواب نه دی ورکړی خو ګڼ سیاسیون په دې باور دي چې د ټرمپ په مشرۍ د امریکا نوی حکومت به پر طالبانو فشار راوړي چې د دوحې تړون پر اساس د افغانانو ترمنځ د خبرو پیل او یوه ټولګډونه حکومت رامنځته کېدو ته لاره پرانیزي.
د جنوري پر۲۰مه ډونالډ ټرمپ د دویم ځل لپاره په داسې حال کې سپینې ماڼۍ ته ننوت، چې سملاسي یې پر طالبانو د امریکا د نغدي مرستو کڅوړې بندې کړې او له طالبانو یې د امریکايي وسلو د بېرته اخستلو خبرداری ورکړی. خو د پېښو دغه ټول پرمختګ او تحلیل داسې مهال دی، چې د افغانستان په تړاو د ټرمپ حکومت سیاست تر اوسه لا نه دی په ډاګه شوی.
هغه د افغانستان څخه د وتلو څرنګوالی او د دې کړنې پایلې، چې په پایله کې یې امریکایي وسلې په افغانستان کې پاتې شوې، یو بېخردانه اقدام او د امریکا په تاریخ کې تر ټولو شرمېدلې شیبه بللې ده. دغه وسلې اوس د طالبانو، نورو ترهګریزو ډلو او د سازمان شویو جرمونو د شبکو په واک کې دي.
اوس چې ښاغلی ټرمپ د امریکا د ولسمشر په توګه په رسمي ډول خپله دنده پیل کړې، دا موضوع په جدي ډول د سیاسي محافلو،د رسنیو او کارپوهانو په تحلیلونو کې مطرح شوې چې ایا ټرمپ به واقعاً د هغو وسلو په اړه څه وکړي چې په افغانستان کې پاتې دي؟
په دې لیکنه کې هڅه کېږي چې د افغانستان د امنیتي او دفاعي ځواکونو لپاره د امریکا مرستې په تېرو دوو لسیزو کې د جمهوري نظام د واکمنۍ پر مهال لنډه وڅېړل شي او د ټرمپ د خبرو د عملي کېدو امکانسنجي وشي. همدارنګه دې پوښتنې ته به ځواب ورکړل شي چې په اصل کې ښاغلی ټرمپ د کومو وسلو په اړه خبرې کوي؟ دا وسلې څومره دي او اوس د چا په واک کې دي؟ ایا د هغوی بېرته امریکا ته انتقال ممکن دی؟
د ټرمپ هدف کومې وسلې دي؟
ښاغلي ټرمپ په خپلو ویناو کې په پرلهپسې ډول د هغو وسلو یادونه کړې، چې د هغه په باور د متحده ایالاتو د پوځ او نظامي ځواکونو پورې اړه لري، خو د ناوړه مدیریت او له افغانستانه د بېپروا وتلو له امله هلته پاتې شوې دي. د دغو وسلو لېست او شمېر لږ تر لږه تر دې دمه نه د ښاغلي ټرمپ له لوري وړاندې شوی او نه هم د امریکا د حکومت په رسمي سرچینو کې خپور شوی دی؛ خو هغه څه چې په ټرمپ د خبرو کې برجسته شوي، د دغو وسلو ارزښت دی، چې په خپلو ویناو او رسمي مرکو کې یې یادونه کړې او مجموعي ارزښت یې ۸۰ میلیارد ډالره ښودلی دی.
په همدې وخت کې ځینو رسنیو د ټرمپ د ادعا شوې شمېرې د کرهوالي هڅه وکړه او پایله یې دا وه چې دغه شمېر د امریکایي وسلو په اړه مبالغهامیز او ناسم دی. خو په ورته وخت کې ځینې رسنۍ، لکه سيانان، د ۲۰۲۲ کال په اپرېل کې د پنټاګون د چارواکو له قوله لیکلي چې ۷ میلیارد ډالره په ارزښت نظامي تجهیزات چې د افغانستان امنیتي او دفاعي ځواکونو ته ورکړل شوي وو، هلته پاتې دي. دغه تجهیزات وسلې، مهمات، وسایط، الوتکې او هېلیکوپټرونه شامل دي.
د ۲۰۱۴ کال وروسته، کله چې د افغانستان د امنیت ساتلو مسوولیت په رسمي ډول د افغان امنیتي او دفاعي ځواکونو ته وسپارل شو، د ناټو ډېری ځواکونه په ځانګړي ډول امریکایي ځواکونه له خپلو نظامي تجهیزاتو سره له افغانستانه ووتل. ډېری وسلې، وسایط او تجهیزات په هغو پوځي اډو کې پاتې وو چې د ولایتي ماموریتونو پای ته رسېدو سره یوازې په څو لویو نظامي مرکزونو کې، لکه د ناټو د غوڅ ملاتړ قرارګاه (شش درک)، د کابل هوایي ډګر، بګرام، کندهار، خوست، هرات او مزار شریف هوایي ډګرونو کې راټول شوي وو.
څو میاشتې مخکې له دې چې افغانستان سقوط وکړي، نړۍوال ځواکونه له ډېری دې مرکزونو هم ووتل او یوازې په کابل هوایي ډګر او د شش درک په قرارګاه کې پاتې شول. ما د کورنیو چارو وزارت له لوري د هوايي ډګرونو د افغان ځواکونو ته د انتقال د کمېټې مشري کوله او یاد مې دي چې کله پرېکړه وشوه چې په افغانستان کې د نړۍوالو ځواکونو نظامي مرکزونه تخلیه شي او د سیمې د امنیت مسوولیت افغان ځواکونو ته وسپارل شي، بهرنیو ځواکونو خپل ډېری وسلې، وسایط او تجهیزات له ځان سره یوړل. یوازې ځینې تخنیکي وسایل؛ لکه جنراتورونه، مخابراتي اپراتورونه، خالي کانتینرونه چې د ګودام یا استوګنې لپاره کارول کېدل او لږ شمېر مهمات افغان ځواکونو ته وسپارل شول.
معتبرې راپورونه چې د امریکا متحده ایالاتو د رسمي ادارو او رسنیو له لوري خپاره شوي، ښيي چې د ۲۰۰۴ څخه تر ۲۰۱۶ کلونو پورې امریکا متحده ایالاتو د افغانستان ملي پوځ او پولیسو ته د بېلابېلو ډولونو ۵۹۹,۶۹۰ میله وسلې چې سپکې او درنې وسلې پکې شاملې دي، مرسته کړې دي. په دې وسلو کې ډېری یې سپکې وسلې وې؛ لکه M16، M4، او سنایپر ټوپکونه چې شمېر یې ۳۵۸,۵۳۰ میله ته رسېږي. ډېری دغه وسلې د افغانستان ملي پوځ ته سپارل شوې وې.
په همدې موده کې ۱۶,۱۹۱ د ملاتړ وسایل؛ لکه د شپې لید دوربینونه، مخابراتي مانیټرې، کوچني کشفي الوتکې (ScanEagle) او کشفي بالونونه هم امنیتي او دفاعي ځواکونو ته ورکړل شوي دي، چې په دې کې تر ټولو زیات د شپې لید دوربینونه وو چې شمېر ۱۶,۰۳۵ و.
په هوايي برخه کې د ۲۰۰۴ څخه تر ۲۰۱۶ پورې په ټولیز ډول ۲۰۸ الوتکې چې پکې MI-17 او MD-530 هېلیکوپټرونه (۱۱۰ الوتکې)، د ترانسپورتي الوتکو ډولونه؛ لکه C-208، C-128، C-130، T-182، G-222، AN-32 (۶۰ الوتکې)، د برید وړتیا لرونکي A-29 الوتکې (۲۰ الوتکې) او کشفي الوتکې PC-12 (۱۸ الوتکې) شاملې وې، امنیتي او دفاعي ځواکونو ته مرسته شوې دي.
همدارنګه، امریکا متحده ایالاتو په همدې موده کې ۷۵,۸۹۸ د بېلابېلو ډولونو وسایط؛ لکه رینجر، هاموي، لارۍ او ټانکونه د افغانستان امنیتي او دفاعي ځواکونو ته مرسته کړې دي. په دې کې تر ټولو زیات ۴۲,۶۰۴ رینجر موټرونه او ۲۲,۱۷۴ هاموي وسایط شامل وو. دغه دوه ډوله وسایط په امنیتي او دفاعي ځواکونو کې ورځني ډېر کارېدونکي وسایل وو، چې یوه برخه یې د چاودنو، انتحاري بریدونو او اوږدمهاله کارونې له امله خپل قابلیت له لاسه ورکړی و.
په دې اړه د ایندیپینډنټ ورځپاڼې د ۲۰۲۴ کال د ډسمبر په ۲۵مه راپور ورکړ، چې د امریکايي ځواکونو له وتلو وړاندې د هاموي وسایطو د تخریب هڅې سربېره، یوه د پام وړ برخه یې د طالبانو لاس ته ورغلې ده.
دغه ټولې مرستې د افغانستان ملي پوځ او پولیسو په قطعو او جزوتامونو کې وېشل شوې وې او په مکرر ډول د امریکا متحده ایالاتو له لوري د افغانستان امنیتي او دفاعي ځواکونو ته د مرستې په توګه یادې شوې دي. د دې پر بنسټ، دا وسلې او وسایط په اصل کې د افغانستان د امنیتي او دفاعي ځواکونو ملکیت ګڼل کېږي، نه د امریکا د پوځ برخه.
ایا د دې ټولو تجهیزاتو انتقال ممکن دی؟
په داسې حال کې چې اوس طالبان د یوې سخت دریځې ډلې په توګه چې د ترهګریزو کړنو اوږد تاریخ لري، القاعده، داعش او نورو ډلو ته د دغو وسلو، وسایطو او نظامي تجهیزاتو لاسرسی ورکړی دی او معتبر راپورونه ښيي چې د دغو وسلو یوه لویه برخه د سازمان شویو جنایتکارو ډلو لاس ته لوېدلې ده. حتا د ښاغلي ټرمپ په وینا، طالبان د نړۍ تر ټولو لوی د وسلو په پلورونکو بدل شوي دي. د دې تر څنګ، په افغانستان کې د فشار د یو ځواک نشتوالی چې وکولای شي دغه وسلې له دې ډلو واخلي، د ښاغلي ټرمپ د خبرو عملي کېدل خورا ستونزمن ښکاري.
معتبر رسنیز راپورونه ښيي چې د طالبانو غړو له واک ته رسېدو سره سم، په هرې ولسوالۍ او ولایت کې ګڼ شمېر وسلې، تجهیزات او وسایط لوټ کړي او په ازاد بازار کې یې پلورلي دي. اوس هم د امریکا وسلې په افغانستان کې په ازادو بازارونو او د پاکستان په قبایلي سیمو کې په پراخه کچه موندل کېږي.
د تېرو درېیو کلونو په جریان کې رسنیو راپور ورکړی چې د امریکا وسلې په کشمیر او منځني ختیځ کې موندل شوي دي. څو ځله داسې لیدل شوي چې داعش په خپلو بریدونو کې له دې وسلو ګټه اخیستې ده.
تازه یو انځور د ایران د حکومت له خوا د نږدې سرچینو له لارې خپور شوی، چې پکې د ایران د پوځ ځانګړي ځواکونه د امریکا د M4 ټوپکونو په زیات شمېر کې کارول ښودل شوي دي. که څه هم د دې وسلو دقیقه منبع معلومه نه ده، خو د کارپوهانو په باور، د دې وسلو اصلي پلورونکي طالبان دي.
که فرض کړو چې د ښاغلي ټرمپ ټولې خبرې سمې او د امریکا د محرمو اسنادو پر بنسټ دي، ایا ممکنه ده چې دغه وسلې بېرته امریکا ته راوګرځول شي؟ لکه څنګه چې پورته یادونه وشوه، د طالبانو د واکمنۍ لاندې افغانستان د سیمهییزو او نړۍوالو ترهګریزو ډلو لپاره یو خوندي او له کنټرول څخه بهر جنت ګرځېدلی دی. ټولې دغه ډلې د خپلو اړیکو او وړتیاو له مخې دغو وسلو ته لاسرسی لري او د دې وسلو یوه مهمه برخه د طالبانو له کنټرول څخه وتلې ده.
د هغه وضعیت په نظر کې نیولو سره چې زه پرې پوهېږم، حتا که امریکا وغواړي او طالبان هم دې معاملې ته چمتو شي، د پورته یادو شویو دلایلو له امله د دغو وسلو او تجهیزاتو انتقال ممکن نه دی. په ورته وخت کې که حتا په ډېر خوشبینانه حالت کې ټول شرایط برابر شي، د دې وسلو او تجهیزاتو راټولول او انتقال وخت او بودیجې ته اړتیا لري.
زما په باور، د دې وسلو د ترلاسه کولو حل لاره یوازې یو خیال نه دی، بلکې باید د استبداد او ترهګرۍ زړه، یعنې د طالبانو رژیم په نښه شي. د یوه ځواکمن او قانوني دولت په جوړولو سره، چې د خلکو د رایو پر بنسټ او د یو مسوول او غیرمتمرکز جوړښت په لرلو سره رامنځته شي، د دې وسلو د ناوړه استفادې ټولې لارې بندې شي او دغه وسلې بیا د قانون پلي کولو او د عامه امنیت د تامین لپاره وکارول شي.
د سیمې او نړۍ د امنیت لپاره د امریکا د پاتې وسلو زیان څه دی؟
په افغانستان کې مېشتې اسلامي جهادي ډلې؛ لکه طالبان چې د اصلي چتر په توګه عمل کوي، القاعده، تحریک طالبان پاکستان (TTP)، داعش، انصارالله - تاجکستان، د ختیځ ترکستان اسلامي تحریک، جیش محمد، سپاه صحابه، د ازبکستان اسلامي تحریکاو نورې ډلې، د خپلې سخت دریځې ایډیالوژۍ او ترهګریزو کړنو له امله په ذاتي توګه د افغانستان، سیمې او نړۍ د امنیت لپاره جدي ګواښ ګڼل کېږي. دغه ډلې په پرلهپسې توګه هڅه کوي چې د اسلام له دین څخه ناوړه ګټه واخلي او نړۍ ناامنه کړي.
که دغه ډلې پرمختللو وسلو، نظامي تجهیزاتو او د هغو اقتصادي سرچینو ته لاسرسی پېدا کړي چې له سازمان شویو جنایتونو څخه یې ترلاسه کوي، نو په افغانستان او سیمه کې د دوی د ګواښونو رامنځته کولو او پراخو عملیاتو د ترسره کولو وړتیاوې به په بې ساري توګه زیاتې شي. لکه څنګه چې موږ وینو د طالبانو له واکمنۍ وروسته، په پاکستان او ایران کې د تحریک طالبان پاکستان (TTP) او جیش العدل ډلو عملیاتي وړتیاوې په ښکاره ډول زیاتې شوې دي، چې د دې یوه مهمه وجه د دغو ډلو لاسرسی نوو وسلو او تجهیزاتو ته ده.
بلخوا، د دغو ډلو د وړتیاو زیاتوالی به د دې لامل شي چې په ټوله نړۍ کې نورې ترهګریزې ډلې او سخت دریځه ذهنیت لرونکي افراد له دوی څخه الهام واخلي او خپلې ترهګریزې کړنې پراخې کړي. د دغو ډلو ګواښونه یوازې په سیمه پورې محدود نه دي، بلکې دوی کولی شي په بېلابېلو هېوادونو کې نورې ترهګریزې ډلې جذب کړي او رهبري یې وکړي، چې دا به نړۍوال امنیت اغېزمن کړي. په ځانګړي ډول، په داسې حال کې چې اروپایي او امریکایي هېوادونه د داخلي ستونزو او ناپایدار نړۍوال وضعیت له امله د ترهګریزو ګواښونو په وړاندې زیات زیانمنونکي دي، دغه ډلې کولی شي د نوو بریدونو لپاره د محرک ځواک په توګه عمل وکړي.
سربېره پر دې، هغه پټې اړیکې چې د بېلابېلو هېوادونو ترهګریزو ډلو ترمنځ رامنځته کېږي، کولی شي د ګواښونو پراختیا، او د مالي او تسلیحاتي سرچینو انتقال په ټوله نړۍ کې رامنځته کړي.
که څه هم دا لا معلومه نه ده چې ایا ښاغلی ټرمپ او د هغه ټیم به د دې پرېکړې په عملي کولو کې جدي وي، خو په افغانستان کې د اوسني وضعیت دوام د نړۍوال امنیت لپاره یو بېساری او نه جبرانېدونکی ګواښ دی. اوس وخت رارسېدلی چې د دغو ګواښونو د مخنیوي لپاره جدي او عاجل اقدامات وشي.
د نړۍ هېوادونه باید په ګډه د ترهګریزو او سخت دریځو ډلو پر وړاندې اغېزمنې او هدفمندې عملي برنامې جوړې کړي. په دې برخه کې د نړۍوالو همکاریو زیاتوالی، پر طالبي رژیم او له دوی سره تړلو جهادي ډلو د سیاسي او اقتصادي فشارونو زیاتوالی او د مخنیوي اقدامات؛ لکه د استخباراتي سیستمونو پیاوړي کول او د افراطي ایډیالوژۍ د خپرېدو پر وړاندې د ځایي ټولنو ملاتړ اړین دي.
که داسې ونهشي، نو ژر یا ناوخته به له افغانستان څخه ترهګریز ګواښونه نورو سیمو ته خپاره شي او نړۍوال امنیت به له یوې جدي ستونزې سره مخ شي.
پایله
د رامنځته شوي عمومي وضعیت په پام کې نیولو سره داسې ښکاري چې ولسمشر ټرمپ د دې حساسې او تحریکونکي موضوع په مطرح کولو سره هڅه کوي د امریکا د عامه ټولنې ذهنیت ځانته راجلب کړي. دا موضوع د حقیقت پر ځای، ډېر احتمال لري چې د کورنیو رایو ترلاسه کولو او طالبانو ته د دوحې هوکړې یا په افغانستان کې د امریکا د راتلونکو پلانونو د منلو لپاره د فشار وسیلې په توګه وکاروي.
په لومړي سر کې د پاتې وسلو ډېره برخه د طالبانو، داعش او نورو ترهګریزو ډلو تر کنټرول لاندې ده. ښاغلی ټرمپ په اوسني وخت کې په افغانستان کې د دغو ډلو پر وړاندې د مبارزې لپاره هېڅ عملي وسیله یا حللاره په لاس کې نه لري. دا حقیقت ښيي چې د دې ډول ژمنو عملي کول له واقعیت څخه لرې دي او یوازې ساده شعارونه دي.
د دې هدف د ترلاسه کولو لپاره اړینه ده چې د طالبانو مخالف جریانونو او د افغانستان د خلکو ملاتړ ترلاسه کړي، ترڅو د یو قانونمند حکومت په جوړولو سره د دې ګواښونو مخه ونیول شي.
یادونه: افغانستان انټرنشنل - پښتو د یوې بې پرې رسنۍ په توګه د ټولو لیکوالو نظریاتو ته درناوی لري؛ خو د چا د نظر ملاتړ نه کوي.
د وخجیر درې بلې غاړې ته د چین د ژنجیانګ ایغور د خودمختارې سیمې تاشقرغان ولسوالي پرته ده.
دلته د افغانستان او د چین د مرز اوږدوالی ۹۲کیلومتره دی.
دا سیمه د ۱۷۶۳ کال نه په رسمي توګه د افغانستان برخه پاتې شوې ده. البته د دې اوسنۍ جغرافیا شکل په ۱۸۹۳ کې د ډیورنډ د کرغیړنې استعماري کرښې په نتیجه کې جوړ شوی او یوه برخه یې په هغه وخت کې په هند اشغال لرونکي بریتانوي استعمار نیولې وه.
په شمال کې واخان دهلیز د تاجکستان د ګورنو بدخشان سیمې سره لګي او جنوب کې واخان د پښتونخوا له چترال سره او د پاکستان د کنټرول لاندې د کشمیر د پخواني ریاست د ګلګت-بلتستان سیمې سره په جغرافیايي توګه لګیدلی دی او همدارنګه د هند د کنترول لاندې کشمیر هم دې سره جوخت پروت دی.
د پنج او د پامیر سیندونه له واخان دهلیز نه سرچینه اخلي او بیا وړاندې د د دغو دواړو سیندونو په یو ځاې کیدو سره د امو سیند جوړیږي.
په واخان دهلیز کې د اوسیدونکو شمیر تر شلو زرو کسانو شاوخوا اټکل شوی او په دوی کې د پامیري، واخي او کرغیز ژبې ویونکي ګډون لري.
د قراقرم، همالیه او هندوکش غرونه د واخان دهلیز نه چاپیره دي، ځکه دې ځای ته د نړۍ بام هم ویل کیږي.
د خپلې سختې یخې هوا او مشکلې غرنۍ جغرافیا په وجه په تیرو څو لسیزو کې د افغانستان سیاسي اړی ګړی او جنګونو په دې سیمه څه خاص اغیز کړی نه و، خو دا وار په ځانګړو وجوهاتو د داخلي او خارجي سیاسي لوبغاړو پام واخان دهلیز ته اوښتی، چې پرې ځان پوهول اړین دي.
واخان دهلیز او د بدخشان دغه ټوله سیمه لرغونی تاریخ لري. دا د وریښمو د تجارتي لارې یو مهم تم ځای و، چې چینايي تاجرانو ته یې د هند د نیمه وچې، غربي اسیا او د مرکزي اسیا سره د تجارت لنډه لاره تشکیلوله.
اوس هم دغه دهلیز چین ته د جنوبي اسیا او د مرکزي اسیا تر مارکیټونو رسیدلولپاره غټ پوټنشیال لري او که دا وویل شي نو غلطه خبره به نه وي، چې د واخان دهلیز د جنوبي او مرکزي اسیا د نښلوونکي پل حیثیت لري، چې د اسیا او اروپا تر منځه د ځمکني لوی پل لپاره د وړومبي ګام کار کولی شي.
د دغې سیمې په اهمیت د پوهیدلو لپاره د دې په یوه بل اړخ نظر اچول اړین دي او هغه په تیرو څو لسیزو کې په نړۍ کې د نوي اقتصادي زبرځواک په توګه اوڅارېدونکي قدرتمن هیواد چین د اقتصادي رشد پروسې ته کتل دي.
په ۱۹۷۸میلادي کال کې د سیاسي او اقتصادي اصلاحاتو نه وروسته د شلمې پیړۍ تر پای او د یوویشتمې پیړۍ په اولو کې د چین د ټولنیز او اقتصادي رشد مرکزونه د دغه هیواد په شرق کې و، چې بیجنګ، شانګهای او ګوان ډونګ غوندې ښاري مرکزونو پکې زیات څرګند حیثیت درلود.
د دغو شرقي مرکزونو زیاتره اقتصادي ورکړه راکړه د شرقي اسیا له هیوادونو سره وه، خو په یوویشتمه پیړۍ کې چین د خپلو غربي ایالتونو لکه ژنجیانګ، قنګهای ، ګینسو او شانګسې غوندې سیمو ترقۍ ته خاصه پاملرنه وکړه.
دې سره چین په کال ۲۰۱۳کې خپل د جادې او کمربند ابتکار (BRI ) اعلان کړ، چې په دې کې له اسیا او اروپا سره سره د نړۍ د مختلفو برخو د وچو او بحري لارو په وسیله د تجارت او اقتصادي همکارۍ لپاره د وصل پراخه برنامه رابرسیره شوله.
د چین او پاکستان تر منځه د قراقرم د غرونو له لارې اقتصادي همکارۍ دهلیز ( CPEC ) د دغې برنامې مهمه پروژه ده، چې چین د بحرهند او غربي اسیا سره وصلوي.
د دې سره د واخان د دهلیز د پوټنشیال اهمیت لا زیات رابرسیره شو، ځکه چې دغه دهلیز د بي ار ای د پراخولو په لار کې مهم نقش لوبولی شي.
دلته څلور هیوادونه یعنې افغانستان، چین ، تاجکستان او پاکستان د یو بل سر ه جوخت دي او که د سیمې د هیوادونو تر منځه اړیکې نورمال شي، نو هند هم د واخان له لارې په اقتصادي همکارۍ کې برخه اخستلی شي.
د اقتصادي پوټنشال نه علاوه واخان دهلیز غټ جیو پولیتیک اهمیت هم لري. په افغانستان کې د ابر قدرتونو په منځ کې د هژمونستي شخړو په نتیجه کې زیږیدونکې اړۍ ګړۍ د چین د اقتصادي پراختیا په برنامه کې خنډ اچولی شي.
په دې لحاظ لکه چې د پخواني شوروي اتحاد او غرب تر منځه پخواني سوړ جنګ کې د خیبر او کوژکدرو او د سالنکونو د لارې کوم اهمیت لاره اوس د چین او امریکا تر منځ په نوي سوړ جنګ کې د واخان دهلیز او دې ته ورڅیرمه سیمې هم هغسې ځانګړی جیو پولیتیک اهمیت لري.
دا خبره هم باید له یاده ونه باسو چې د واخان نه چاپیره زیاتره نفوس مسلمانان دي. په پاکستان او افغانستان کې افراطي مذهبی جنګي ډلې د غربي چین او د مرکزي اسیا د بې ثباته کولو لپاره په افغانستان کې له زړو جګړو لاس ته راوړو تجربو نه استفاده کولی شي.
د پاکستان پنجابي جنرالانو د واخان په دهلیز د ډیر وخته نه نظر لرلی او په افغانستان کې یې د طالبانو د واکمنۍ نه وروسته د هغوی نه دا غوښتنه کړې، چې د واخان دهلیز یوه برخه دې پاکستان تهپه رسمي توګه په کرایه (Lease ) ورکړي، چې پاکستان له تاجکستان سرهاو له دغې لارې مرکزي اسیا سره نیغ په نیغه تجارت وکړي.
پاکستاني جنرالان فکر کوي چې هغوی له طالبانو سره په تیرو لسیزو کې کومه مرسته کړی ده اوس باید طالبان د هغو ښیګړو په بدل کې د تجارت دغه ستراتیجکه لاره پاکستان ته وسپاري.
که څه هم د افغانستان د اولسونو د سخت منفي عکس العمل له ویرې طالبانو دا کار نه دی کړی، خو دا نکته تر اوسه د پاکستان په ستراتیجیکه اجنډا کې موجوده ده، مګر پاکستان ته ورپیښه ګرانه مسله دا ده چې هغه به د چین او امریکا تر منځه په نوي سوړ جنګ کې کومې خوا ته ودریږي، ځکه چې یو خوا ډانګ دی او بل خوا پړانګ.
