په ننګرهار کې ځايي سرچینو افغانستان انټرنشنل - پښتو ته ویلي، چې په یو شمېر ولسوالیو کې طالبان نارینه مجبوروي چې ږیره ولري او که څوک دا کار ونه کړي، نو له سپکاوي، وهلو او ان بندي کېدو سره مخ کېږي.
دغو سرچینو زیاته کړې، چې د طالبانو د استخباراتو کارکونکي او د «امر بالمعروف» محتسبین وخت ناوخته د سړکونو، مارکیټونو او نایي خانو څارنه کوي، څو یقیني کړي چې خلک د دوی د مذهبي تعبیر پر اساس ږیره لري.
د ننګرهار ولایت د غني خېلو ولسوالۍ اوسېدونکي بادام ګل افغانستان انټرنشنل - پښتو ته وویل: «ما به ډېر وختونه ږیره او برېت خرېیل، دا زما شخصي انتخاب و، خو اوس مجبور یم چې ږیره پرېږدم ځکه د خطر احساس کوم.»
هغه زیاته کړه: «څه موده وړاندې مې په سقاوه «نایي خانه» کې ږیره او وېښتان جوړول چې د سپین چپنو والا «محتسبین» ونیولم، زه او نایي دواړه یې ولسوالۍ ته یوړو، په هغه یې دوه ورځې دوکان بند کړ او پر ما یې سر وخرېیلو، ته او خدای دا نو انصاف دی.»
په کلیوالو سیمو یا هغو ولایتونو کې چې طالبان د ږیرې نه پرېښودو پر سر ډېر سخت چلند کوي، خلک له وېرې غلي دي. هلته خلک د دې موضوع په اړه ښکاره خبرې نه کوي، خو پټه نارضایتي پراخه ده.
د فریدون په نوم د ننګرهار ولایت د کامې ولسوالۍ یوه اوسېدونکي افغانستان انټرنشنل - پښتو ته وویل: «زه مسلمان یم، خو دا چې ږیره پرېږدم که نه، دا باید زما خپله پرېکړه وي، نه د طالبانو زور.»
د بشري حقونو فعالان وايي، دا ډول اقدامات د انسان د اساسي ازادیو خلاف دي او باید داسې مسایل نړۍوال بنسټونه په جدي ډول وڅاري.
که څه هم یو شمېر دیني عالمان د ږیرې پرېښودل د سنت په توګه ستايي، خو زیاتره وايي چې دا باید د زړه له اخلاصه وي، نه د زور له مخې.
مولوي منان حنفي افغانستان انټرنشنل - پښتو ته وویل: «سنت د زور له لارې نه عملي کېږي، که یو کار په زوره عملي او ترسره شي، اجر او ثواب نه لري».
په داسې حال کې چې طالبان ادعا کوي، چې دا د اسلامي ارزښتونو پلي کول دي، خو زیات شمېر افغانان دا یو جبري فرهنګي تحمیل بولي، چې د دین تر نامه لاندې د خلکو د ازادیو سرغړونه ده.