په افغانستان کې د غويي د ۷مې او ۸مې ورځو په پار د طالبانو له‌خوا په خپره شوې اعلامیه کې راغلي، چې دوی د غويي ۷مه د تورې ورځې په نامه غندي او د غويي ۸مه د هېواد د خپلواکۍ د ورځې په نامه نمانځي.

په اعلامیه کې ویل شوي، چې په افغانستان کې د غويي د ۷مې نېټې بدلون د دغه هېواد د بدمرغیو پیلامه وه او له هماغې ورځې د پردیو په اشاره جګړه پیل شوه چې د څوارلسو کالو په ترڅ کې یې خلکو ته درانه ځاني او مالي زیانونه واړول.
په اعلامیه کې د مجاهدینو د بري وروسته په افغانستان کې روانو تنظیمي او کورنیو جګړو ته هیڅ اشاره نه ده شوې او نه هم هغه ناخوالو ته ګوته نیول شوې، چې له امله یې ګڼ خلک ووژل شول، پلازمېنه کابل په کنډواله بدل شو او مېلونونه خلک له هېواده کډوالۍ ته اړ شول.
د اعلامیې په وروستۍ برخه کې د طالبانو شل کلنو جګړو ته چې دوی یې جهاد بولي هم اشاره شوې.

په اعلامیه کې راغلي، چې افغانستان په دې موده کې له یو بل اشغاله هم په بریالیتوب سره راووت.

په اعلامیه کې ژمنه شوې، چې دوی به د خلکو شل کلنه قرباني له یاده نه باسي او دې ته به زمینه نه برابروي چې د خلکو دغه قربانۍ پر اوبو لاهو او د بل اشغال لپاره زمینه برابره شي.
خو په افغانستان کې د شاوخوا څلورو لسیزو لوړې ژورې هغه څه دي، چې د ډېرو پر ذهنونو یې سیوری غوړولی، هره ډله په دغه موده کې راغلي ادلونونه بدلونونه د خپلو ګټو په نظر کې نیولو سره څېړي؛ خو د افغانستان نوي نسل غواړي پوه شي، چي د دوی په هېواد او په ځانګړې توګه په تېرو ۴۰ کلونو کې څه تېر شوي دي؟ ولي د دوی هېواد ټوک ټوک او بې وزله ساتل شوی؟ هغوی ښايي له خپلو مېندو او پلرونو یې همدومره اورېدلي وي، چې په افغانستان کې يو مجرم شته او يو هم د جرم قرباني.
د افغانستان نوی ولس ورو، ورو په دې پوهېږي چې نورو ته د پړې ګوته نیونه د ستونزو د حل لاره نه ده؛ بلکې په کار دا دي چي له تېرې زمانې د عبرت درس واخيستل شي او د واکدارانو له‌خوا چې د سولې او امن په اړه کومې ژمنې کېږي، هغه په رښتيني توګه په سترګو وويني.
خو تر هغه پوري چې دغه ارمان ته دغه ولس رسېږي، د تېرې زمانې کړو وړو باندې يو رښتيني بحث ته اړتیا ده، هغه بحث چې د غویي د اوومې او اتمې پېښو پر عواقبو په بې پرې توګه څېړنې وشي.