د پوهنتون په انګړ کې له نورو ټولیګوالو سره خبرې کوي، چې دا وخت یې ټلېفون وشړنګېد.له هغې خوا په ترهېدلي غږ ورته ویل کېږي، چې ژر تر ژره باید کور ته ځان ورسوي او طالبان کابل ته ننوتي دي.
لا تر مخه هم د پوهنتون په چاپېریال کې اوازې خپرې وې، چې طالبانو دا او هغه ځایونه ونیول؛خو تر څو چې غرمه کېده پوهنتون څخه هر یو پښې سپکولې.
لا پوره مازیګر شوی نه و، چې رسنیو اعلان وکړ د افغانستان پخواني ولسمشر محمد اشرف غني هېواد پرېښود او له همدې اعلان سره د هغه نظام ستنې ړنګې شوې، چې سنیلا او ملګرو یې پکې له ښوونځي تر پوهنتونه زده کړې رارسولې وې.
طالبان واکمن شول، کابل یې ونیو او د یوې جنګي ډلې ویاند د رسنیو پر مخ راڅرګند شو او ډاډ یې ورکړ، چې دوی له ښځو سره د خپلې پخوانۍ واکمنۍ په څېر له سختدریځۍ کار نه اخلي.
ان دا یې هم وویل، چې د نجونو زدهکړو او کار ته ژمن دي؛ خو دغه څرګندونې یوازې خبرې پاتې شوې.
لا څو میاشتې نه وې تېرې چې طالبانو د امر ثاني له شپږم ټولګي پورته د ښوونځیو دروازې بندې کړې او د سنیلا رحماني په څېر د زرګونو نجونو پر مخ د پوهنځیو دروازې هم د ملاهبت الله د امر ثاني په نامه وځنډولې.
سنیلا افغانستان انټرنشنل ته وایي، د طالبانو دغو پرېکړو خورا ناهیلې کړه، ان د ده ټولګیوالې او ملګرې په رواني ناروغیو اخته شوې.
هغې له ماشومتوبه خیاطي زده کړې وه او د کابل دارلامان ماڼۍ ته نږدې یې د ښځو جامې هم ګڼدلې.
هغې یو دوکان لاره او یوشمېر نورې ښځینه هم ورسره په کار بوختې وې؛ خو څو ورځې د طالبانو د راتګ له کبله یې دوکان بند و.
د طالبانو د واکمنۍ څخه نږدې لس ورځې وروسته یې خپل دوکان پرانېست، د یو شمېر ښځینهو جامې هم ورته پرتې وې او هغوی یې د ګنډلو غوښتونکې وې؛ خو د طالبانو راتګ له سنیلا او د هغې له کارګرو دا کار پاتې کړی و.
هغې جامو کېدونکې بخۍ ودرولې، متحسب چې توره پاج لرونکې لونګۍ یې پر سر وه او سپینې جامې یې اغوستې وې سنیلا او د هغې ملګرو ته یې وویل،چې له دوکان څخه ووځي.
محتسبانو د دې خیاطۍ کارګرو ته وویل، چې تاسې نور نشئ کولای کار وکړئ او دا زموږ د مشر امر دی.
له دغو محستبانو سره د ښاروالۍ کارکوونکي هم وو او د ښځینهو دغه خیاطي یې ځای پر ځای مهرلاک کړه.
سنیلا رحماني اته کسیزې کورنۍ یوازینۍ ډوډۍ ګټونکې وه؛ خو طالبانو یې د روزګار دا هیلې هم ور ختمې کړې.
د سنیلا په ګډون هغه څلور خویندې او دوه وروڼه لري. د هغې یوې خور هم پوهنتونې زده کړې کولې او دوه نورو یې له شپږم ټولګي پورته ښوونځی لوست، چې د طالبانو بندیزونو د هغې پر ټولې کورنۍ سختې او بدې اغېزې وکړې.
هغه د مېلیونونه نورو افغان نجونو او ښځو په څېر د کار کولو له حق څخه هم بې برخې شوه. له دې سره هممهاله هغه ښځینه چې خپل لباسونه یې پر ښځینه خیاطانو ګنډل هم له سختو ستونزو سره مخ شوې.
سنیلا بېلابېل ډوله جامې ګڼدلې او په پټه یې کور کې خپل کار ته دوام ورکړ؛ خو دغو بندیزونو یې د نورو په څېر په رواني او اقتصادي حالت بدې اغېزې وکړې.
د هغې کورنۍ پرېکړه وکړه، چې نور یې افغانستان کې ژوند له کړاوونو ډک شوی او باید هېواد پرېږدي.
سنیلا د خپلې کورنۍ سره یو ځای د «۱۴۰۳ کال کب» میاشت کې پاکستان ته کډواله شوه او په اسلام اباد کې یې د کډوالۍ ژوند پیل کړ.
که څه هم هغه اوسمهال په اسلام اباد کې خپل کار ته دوام ورکړی؛ خو د پوهنتون زده کړې ترې پاتې دي.
دا افغانه نجلۍ اوس له پاکستانیانو سره د ښځو جامې ګنډي او د خیاطۍ یوه دوکان کې یې ځان ته کار موندلی او وخت ناوخت هلته د افغان ښځو او نجونو په غونډو کې هم فعالیتونه کوي. هغه د ښځو د حقونو له یوې شبکې سره یو ځای شوې او په اسلام اباد کې د افغان نجونو د زدهکړو تر څنګ د ښځو د کار د ملاتړ په تړاو هم غږ پورته کوي.
په دغو ناستو کې دوی د طالبانو پر ضد څرګندونې کوي او د ښځو ضد دریځونه یې غندي.
هممهاله هغه او په دې هېواد کې نږدې مېشت څلور مېلیونه افغان کډوال د پاکستاني پولیسو له لوري ځورول کېږي او خپل هېواد ته د استول کېدو له ګواښ سره مخ ده.
د هغې کورنۍ ځان د ملګرو ملتونو د کډوالۍ سازمان سره د پناه غوښتنې لپاره هم ثبت کړی؛ خو لا یې قضیه ناڅرګنده ده.
سره له دې چې هغوی د ملګرو ملتونو د کډوالۍ اړوند اسنادونه هم لري؛ خو د پاکستان هېواد تازه خبرداری ورکړی، چې افغان کډوال به بېرته خپل هېواد ته ولېږي.
سنیلا د افغانستان انټرنشنل د دې پوښتنې په ځواب کې چې که پاکستاني پولیس دوی کابل ته په زوره ولېږي؛ نو څه سره به مخ شې؟ هغې اوږده ساه واخیسته او وې ویل:« له هغه بدمرغه برخلیک سره چې مېلیونونه نجونې ورسره مخ دي او هیلې وژل شوې دي».
طالبانو په افغانستان کې د واک ترلاسه کولو وروسته پر ښځو یو لړ بندېزونو راوستل، نجونې یې له زدهکړو محرومې کړې او ښځې یې له سیاسي ګډون او ان په ځینو مواردو کې له اقتصادي فعالیتونو هم منع کړې، پر نجونو یې د شپږم ټولګي پورته د ښونځیو او پوهنتونونو ټولې دروازې تړلې او د دوی ژوند یې په یوه سرخلاصي زندان کې د بندي په څېر کړ.
طالبانو ښځې او نجونې له محرم پرته له تګ راتګ، په عامه ځایونو کې په لوړ غږ غږېدل، پارکونو، حمامونو، د وېښتانو او ښکلا سالونونو او تفریحي مرکزونو ته له تګه هم منع کړې دي.
د پرځېدلي جمهوري نظام پر مهال د بلخ پخواني والي عطا محمد نور ویلي، طالبانو د خپلې واکمنۍ له پیل راهیسې پر ښځو ظالمانه بندیزونه لګولي او هیله لري چې د دغه ډلې د واکمنۍ په ړنګېدو سره به ښځې بېرته خپل حقونه ترلاسه کړي.
هغه د (کب ۱۷مه) پر اېکس پاڼه لیکلي، چې طالبانو د خپلو سختدریځو افکارو له مخې ښځې له خپلو بنسټیزو او اسلامي حقونو څخه منع کړې دي.
د بلخ پخوانی والي وایي، د طالبانو د واکمنۍ راهیسې تر ټولو ډېر کړاوونه او ستونزې افغان ښځو ګاللي.
عطا محمد نور زیاته کړې: « که څه هم په تېرو درېیو کلونو کې ښځې له کار او زدهکړو منع شوي؛ خو د طالبانو د واکمنۍ پر ضد یې د هېواد دننه او بهر خپل غږ پورته کړی، چې دا کار یې د ستاینې وړ دی».
د نوموړي په خبره، د ښځو له لوري ترسره کېدونکې مبارزه د طالبانو د ټوپکو پر وړاندې د دوی د زړورتیا او ودرېدو څرګندونه کوي.
د بلخ پخوانی والي ټینګار کوي، چې ښځې د اسلامي اصولو له مخې د زدهکړې او کار تر څنګ په بېلابېلو برخو کې د فعالیتونو حق لري.
د دغه ورځې په مناسبت ډېری افغان سیاستوالو په افغانستان کې د طالبانو له لوري پر ښځو روان بندیزونه غندلي او دا یې د دغې ډلې د ظالمانه او سختدریځو افکارو زېږنده بللې.
یو شمېر ښځو افغانستان انټرنشنل ته په لېږل شویو پېغامونو کې ویلي، چې دوی د طالبانو د بندیزونو پر ضد مبارزه کوي او په دې برخه کې باید نړۍوال هم همکاري وکړي.
د بښنې نړۍوال سازمان تازه په تېرو څه باندې درېیو کلونو کې د طالبانو له لوري پر ښځو د روانو بندیزونو په تړاو اندېښنه څرګنده کړې او ادعا یې کړې، چې نړۍواله ټولنه د افغان ښځو روان ناورین ته چندان پاملرنه نه ده کړې.
یاد سازمان نیوکه کړې، چې د طالبانو پر ضد د افغان ښځو مبارزه له پامه غورځول شوې او په نړۍواله کچه د سیاسي ارادې د نشتوالي له کبله دغه مبارزې لا تر اوسه بریالۍ شوې نه دي.
د طالبانو د مشر ملاهبت الله د فرمانونو له مخې، افغان نجونې له شپږم ټولګي پورته ښوونځیو ته د تګ اجازه نه لري او پرې یې د پوهنتونونو دروازې هم بندې کړې دي.
همدا راز یې د ښځو د کار کچه هم کمه کړې او ان په روغتیایي برخه کې یې هم پر ښځینه ډاکټرانو بندیزونه لګولي دي.
د جرمونو نړۍوالې محکمې د یو څارنوال له لوري پر ښځو او نجونو د بندیزونو له کبله د ملاهبت الله د محاکمه کېدو او نیول کېدو غوښتنه هم شوې ده.
یوې مېرمنې غلې خپله دروازه بنده کړه او یو بل ګاونډي له دباندې د هغوی دروازه قلف کړه؛ څو پولیس وپوهېږي چې د کور دننه څوک نشته. یو بل کس خپل مېلمانه کور ته دننه کړل او ورته ویې ویل چې چوپ پاتې شي.
څو دقیقې وروسته یوه ګاونډي غږ وکړ، چې حالت ارام دی. دروازې پرانیستل شوې او خلک له خپلو پټنځایونو راووتل.
خو دا حالت د هغو افغانانو لپاره د هرې ورځې په څېر یوه عادي پېښه ده، چې د طالبانو تر واکمنۍ وروسته پاکستان ته راغلي دي.
د اېن پي ار د راپور له مخې، دغه افغانان اوس حیران پاتې دي؛ ځکه نه امریکا ته تلای شي، نه پاکستان کې ارام ژوند کولی شي او که بېرته افغانستان ته ستانه شي؛ نو د طالبانو لهخوا د نیولو یا وژلو له ګواښ سره مخ دي.
د پاکستان امر؛ افغانان وباسئ
د پاکستان د لومړي وزیر له دفتره یوه پټه رسمي پاڼه چې یو پاکستاني چارواکي د NPR سره شریکه کړې، دا ښيي چې پاکستان په جنورۍ میاشت کې خپلو اړوندو دفترونو ته لارښوونه کړې چې ټول هغه افغانان چې د درېیم هېواد (لکه امریکا) ته د تګ پروسه یې تر مارچ ۳۱مې پورې بشپړه نشي؛ له هېواده به واېستل شي.
یاد چارواکی چې نه یې غوښتل نوم یې واخیستل شي، وویل: «دا امر دی چې دا تګلاره باید عامه نه شي».
د پاکستان د دغه تګلارې له امله ډېری افغانان زیانمن شوي په ځانګړې توګه هغه افغانان چې د طالبانو د ګواښونو له کبله یې یاد هېواد ته پناه وروړې او له امریکايي ادارو سره یې په افغانستان کې دندې ترسره کړې دي.
د پروسې د ځنډ له امله د افغانانو اندېښنه
د دغو افغانانو له ډلې څخه یو هم ۳۸ کلن کس دی، چې د افغانستان په ملي دفاع وزرات کې یې له امریکایانو سره څنګ په څنګ همکاري لرله.
هغه وایي: «زه د ۲۰۲۲ کال له پیله له خپلې کورنۍ سره پاکستان ته راغلم؛ ځکه امریکا ته د تګ لپاره مې غوښتنلیک ورکړی و».
دی زیاتوي: «ما فکر کاوه دا پروسه به ژر تر ژره بشپړه شي؛ ځکه زه د امریکا د حکومت لهخوا دې پروګرام ته معرفي شوی وم؛ خو اوس درې کاله وشول، پیسې مې خلاصې شوې، نه کار کولی شم، نه خپل راتلونکي ته فکر کولی شم. زه له خپلوانو او دوستانو پور اخلم، چې ژوند پرې وکړم».
بل افغان چې له خپلې مېرمنې سره په پاکستان کې امریکا ته د بیا مېشتېدو لپاره انتظار باسي وایي: «زموږ لور په امریکا کې ده او هلته د افغانانو د بیا مېشتېدو له پروسې سره مرسته کوي؛ خو زموږ کاغذونه لا بند پاتې دي. موږ د پاکستان ویزه نه لرو، هره ورځ د پولیسو له لوري د نیول کېدو له ګواښ سره مخ یو».
له اسلام اباده د افغانانو اېستل
پاکستاني چارواکو ویلي، چې افغانان باید تر مارچ میاشتې پورې له اسلاماباد او راولپنډۍ واېستل شي.
دا لا روښانه نه ده، چې دوی به د پاکستان نورو ښارونو ته د کډه کېدو اجازه ولري یا به بېرته افغانستان ته وشړل شي.
تېر کال د پاکستان د کورنیو چارو وزیر محسن نقوي اعلان وکړ، چې هیڅ افغان به د حکومت له اجازې پرته اسلام اباد کې پرېنږدي.
امریکا هم د پاکستان له حکومته غوښتي، چې هغه ۲۴ زره افغانان چې اسناد یې د امریکا د بیا مېشتېدو پروسه کې دي باید له خپل هېواده ونه باسي.
د امریکا نوی قوانین اوس ډېر افغانان اړ باسي، چې یا خو په پاکستان کې ناقانونه ژوند وکړي اوی یا بېرته افغانستان ته ستانه شي؛ خو بېرته تګ یې د طالبانو له لوري ژوند له جدي ګواښونو سره مخ کولای شي.
یو پخوانی افغان څارنوال چې د امریکا تر ملاتړ لاندې په یوې عدلي اداره کې یې کار کاوه وایي: «زما د بیا مېشتېدو غوښتنه د امریکا لهخوا رد شوې ده او اوس بله لاره نه لرم. که زه وغواړم پرېکړې ته اعتراض وکړم، باید وکیل ولرم؛ خو زه دومره پیسې نه لرم».
دی زیاتوي: «کله چې زما غوښتنلیک رد شو، زه او زما کورنۍ شل دقیقې غلي ناست وو او هېڅ مو باور نه کېده».
تېره میاشت، دی له خپلې مېرمنې او اولادونو سره په اسلام اباد کې نیول شوی و او د تورخم له لارې بېرته افغانستان ته ستانه کړل شوي. اوس دغه کورنۍ په افغانستان کې په پټه ژوند کوي.
په همدې حال کې هغه پخوانی دفاعي کارکوونکی چې درې کاله کېږي پاکستان کې بند پاتې دی وایي: «زما ماشومان ښوونځي ته نه شي تلای، زما دوه خویندې دلته له زدهکړو بې برخې دي، اوس له لکه زندانیانې کور کې ناستې دي؛ ځکه دلته دولتي ښوونځیو کې د زدهکړو اجازه نه لري او د شخصي هغو مالي توان نه لرم».
دی زیاتوي: «ما امریکایانو سره کار کړی، د هغوی په نظام کې لوی شوی یم، زه احساس کوم لکه یو امریکایی، که هلته ولاړ نشم هم فکر مې امریکایي دی».
دا افغانان لا له یو ناڅرګند برخلیک سره مخ دي او نه پوهېږي چې سبا به څه کېږي، پاکستان به یې وباسي، امریکا به یې ومني یا به بېرته افغانستان ته ستانه شي او دغه ډول نورې ګڼې پوښتنې یې د ژوند یوه برخه ګرځېدلې ده.
د طالبانو تر واک لاندې افغانستان ته د دوی بېرته تګ هم له ګواښونو او کړاوونو خالي نه دی.