نو داسې یې شل کاله د افغانستان خلک و کړول، خپل پخواني جهادي – تنظیمي شریکان یې په ډالرو او فسادي ګټو وپړسول او په پای کې یې بېرته هماغه د اسامه کوربانه راوستل او افغانان یې د دویمې هجري پېړۍ متحجر استبداد ته کېنول.
په پاکستان کې د اکوړه خټک، لاهور او کراچۍ د مدرسو روزلي ځانمرګي په پښتونخوا و بلوڅستان کې وژنې کوي، نګران لومړی وزیر ښاغلی انوارالحق خان هره ورځ په افغانستان کې دننه د پوځي عملیاتو ګوته څنډي.
ایران له امریکا او اسرائیلو سره د فلسطین په غزه کې ښکر اړم کړي، خو کله، چې په کرمان کې چاودنې وشي، د کورنیو چارو وزیر یې وايي: له افغانستان سره په پوله به دیوال وهي، چې مچومیاشی هم وروانه وړي.
روسان له ناټو او لویدیځ سره په یوکراین کې خرېپهخرې دي، خو پوتین چیغې وهي، چې ویره یې له افغانستان څخه ده او د تاجیک ولسمشر پښې دلته رپي.
چین د امریکا په سیالۍ کې غواړي له ټولې نړۍ د سوداګریزې لارې ملاوستنی( کمربند) راتاو کړي او خپل تولیدات مخامخ هرځای ورسولای شي، خو په ضد یې وژنې، چاودنې، تښتونې او اورلګونې له ګوادر بندره رانیولې په ټوله پښتونخوا، بیا ان تر پامیرکوریدور او قراقروم دښتو پورې روانې دي، زمکه په کې د پښتنو او بلوڅو سوزي او د جبهې شا یې افغانستان دی او ایغور ترهګر په بدخشان و وزیرستان کې دېره دي.
د «داعش» نوم له دغو تورو اخیستل شوی: (الدولة الإسلاميّة في العراق والشام) یعنې په عراق او سوریه کې اسلامي دولت! خو سر یې له تورې بوړې راوځي، یا له کونړ یا هم په شمال کې د امو له غاړو. سپینږیري د شینوارو په بمونو کینوي، نوی زېږېدلی ماشوم د خوږیاڼو له منځه دوه ځایه کوي، د کوشنیو ماشومانو کورسونه په دشتبرچي کې الوځوي او د جهادالنکاح لپاره د ډیورند دواړو غاړو خویندې میندې په جنسي مینځو بدلوي.
پاکیستان و هیندوستان یو د بل په وړاندې چاودنې او غویمنډ په کابل کې کوي، د مومبای تاجمحل هوټل ترهګر د ډیورند په غاړوپټ وي، د هیندوستان الوتکه کندهار ته راتښتول کیږي او په بدل کې یې د انصارالمجاهدین ملا مسعود اظهر او څلور تنه نور ترهګر غوښتل کیږي او هیندوستان یې هم ورپرېږدي.
چې د ایران و سعودي و نورو ترمنځ دوښمني لویه شي او د چین د ژېړ ښامار پانګونې ته د ګواښ پېښولو اړتیا پېښه شي، دلته په کورمه، پاړهچنار، هنګو او نورو سیمو کې د شیعه – سني جګړه توده شي، دواړه لوري پښتانه او سره ترهزامن وي یو بل ته لارې ونیسي او لس لس و شل شل راوغځوي، خو یو لوری هم نه پوهیږي، چې ولې؟ او د څه لپاره ؟
د افغانستان نیمايی نفوس (نجونې او مېرمنې) په افغانستان کې زنداني دي، له ښوونځي، پوهنځي، کار او انساني حقونو بېبرخې او لرې ساتل شوې، خو د انګلستان های کمیشنره جېن ماریوت له پاکیستاني ملافضلالرحمان سره په اسلام آباد کې په دې اړه خبرې کوي، چې له دې نجونو او ښځو سره بالاخره باید څه وشي؟
یوه بله رینا امیري په امریکايي امکاناتو ګرځي راګرځي، چې نه پوهېږم د افغان ښځمنو له حقونو څخه کوم ځای او له چا څخه دفاع کوي؟ یو الله ج پرې خبر دی. له بلې مېرمنې روزا اوتونبایوا سره ایله دې پایلې ته رسېدلي، چې خیر افغان نجونې که ښوونځي ته نه پرېښول کیږي، نو مدرسې دې ووايي. ( که ډوډۍ نشته، کولچې دې وخوري!).
«دا د پټي سر دی، پټی بېرته سوروردی!»
ما یې یوازې دا څو بېلګې یادې کړې، کیسه تر دې پراخه ده.
په بله وینا:
«د دې ډول غږ به سبا واورئ!»
تاسو ډاډمن اوسئ، چې بهرنیان په دې اړه ستاسو پوښتنو ته ځواب نه وايي، مګر دا چې موږ یې پخپله ځواب ومومو.
زموږ اصلي ستونزه دا ده، چې په دې اړه هیڅکله پوښتنې نه کوو، که په زړونو کې مو هم پوښتنې راګرځي، په خوله یې ویلای نه شو. له تکفیر څخه ډاریږو. که په دې اړه مو څه وویل، یا وپوښتل نو اسلام په خطر کې لویږي.
هیڅ افغان له چا ونه پوښتل، چې د نړۍ دا دومره پېچلې لوبې ولې دلته راوستل کیږي؟
څه راپېښه ده؟
که دا کار د اسلام ګټلو لپاره روان وي، نو خدای دې راولي، هرکله! خو زموږ په کې ګټه څه ده؟
موږ، چې د ټول عالم اسلام لپاره دومره وینې بهوو، د سعودي په سرو زرو او تیلوکې مو کوم څاڅکی حق شته؟
دوبۍ ته مو څوک بې پاسپورته پرېږدي؟
پاکستان و ایران مو په اسلامي ورورولي کډوالو ته پناه ورکوي؟
د قطر و کویټ د شیخانو له زرینو ټټيو څخه کومه ټوټه زر رارسیږي، که نه؟
هو!
یوڅه، چې له ټولې دونیا راروان دي،وسلې او مرمۍ دي.
افغانان وږي، نهر، بې درملو، بې ډاکتره، بېښوونځي او وزګار دي، خو یو د بل وژلو لپاره وسلې، مرمۍ او توپونه و بمونه ښه وړیا او پریمانه دي، دومره پریمانه، چې په یوکراین، سره سمندرګي، ایران، پاکیسان، هیند او د دونیا په بله هره سیمه کې چې ترهګري یا ناترهګري حمله و پېښه وشي، رسنۍ وايي: وسله یې له افغانستان څخه قاچاق شوې ده.
پنځوس کاله کیږي، چې موږ د دین په نامه د دونیا ټولې سرې لمبې خپل کور ته راوړي او خپل خلک مو پرې سیزلي، خو په دې اړه یې له هر راز پوښتنې ویرولي یو. وايي: پوښتې کفر دي. او پوښتونکي کافران دي.
بېشکه، چې په دې کې دین ملامت نه دی، په دین کې ستونزه نشته، خو د دین په سوداګرو او تجارانو کې ستونزه ده، هغوی چې د خدای د حاکمیت په نامه خپل حاکمیت غواړي او د واک، ځواک، زرو او څلورو ښځو وږي، بلکې لیوني دي.
ستونزه په موږ څلویښت میلیونه وګړیو کې ده، چې هرڅوک هرڅه راباندې کوي، له تکفیره ډاریږو، نه احتجاج کوو، نه اعتراض او نه حتی پوښتنه، ځکه دا ټول راته کفر ښکاري.
اوس به بیا پوښتنه کوئ، چې حللاره څه ده؟
پوښتې وکړئ!
پوښتنې راپورته کړئ!
په دې هرڅه خبرې وکړئ، وغږیږي!
که غږېدلای نه شئ، نو
وبنګیږئ!
څلویښت میلیونه یاست، که څلویښت میلیونه مچان هم وبنګیږي، ځان له تکفیره خلاصولای شي، له تکفیر څخه مه ډاریږي، د ژوندي پاتېدا لپاره وبنګیږي، پوښتنې وکړئ، چې:
ولې د ټولې دونیا اور زموږ پر سر بل دی؟
یادونه: دا لیکنه د لیکوال خپل نظر دی او د افغانستان انټرنشنل پښتو سیاست نه منعکسوي.
